Nasi sławni absolwenci

Do niedawna byliśmy przekonani, że żyjemy w świecie bezpiecznym, stabilnym i w miarę oswojonym. Co prawda na peryferiach naszej globalnej wioski wybuchały wojny i rewolucje, ludzie ginęli w zamachach terrorystycznych, ale tu, w sercu Europy, omijały nas groźne kataklizmy. Sadziliśmy drzewa, budowaliśmy domy, wychowywaliśmy dzieci, bez wielkich zagrożeń trwała sztafeta pokoleń. Tak było do niedawna, bo oto pandemia koronawirusa i wojna u naszej granicy pozbawiły nas złudzeń, że żyjemy w najlepszym ze światów.

Jednak na przekór wszelkim niszczącym żywiołom staramy się ocalać pamięć o tym, co było dobre i piękne w nas i naszych wspólnotach. Czynimy to w geście samoobrony przed erozją czasu i z myślą o naszych następcach, zgodnie z dewizą wyrytą na Świątyni Sybilli: „PRZESZŁOŚĆ PRZYSZŁOŚCI”. To z tych szlachetnych pobudek zrodził się zamysł utrwalenia pamięci o absolwentach naszego Liceum, puławskiej Alma Mater, którzy przez prawie jedenaście dekad rozsławiali jej imię.

Dzięki zdolnościom, ciężkiej pracy i wytrwałości w dążeniu ad astra zdobyli tytuły naukowe i służyli „poczciwej sławie” jako uczeni, wykładowcy wyższych uczeni, twórcy kultury i wychowawcy młodzieży. Pochodzili z różnych miejscowości i środowisk, ale łączyła ich ambicja, by wylatywać nad poziomy, szukać nowych nieodkrytych dróg, jak życzyli sobie tego poeci, których wierszy uczyliśmy się na pamięć. Udało nam się zaprezentować dość liczne grono ludzi zasłużonych i utytułowanych, którzy w różnych czasach opuszczali dostojne mury Czartorycha „na świadectwach wzbici w radość”.

Mamy nadzieję, że do tej zacnej kompanii będą ciągle dołączać coraz to nowi nasi Absolwenci.

Strona została rozbudowana dzięki wielkiemu zaangażowaniu absolwenta, emerytowanego nauczyciela Włodka Zadury. Nieocenioną pomocą służyła absolwentka, emerytowana nauczycielka Józefa Sadurska oraz Pan Dyrektor Aleksander Chromiński. Na stronę internetową dane wprowadziła absolwentka Jolanta Chadaj.

A:

Adamczewski Józef

Józef Adamczewski

Józef Adamczewski urodził się 12 lipca 1917 r. w Kawęczynie pow. Janów Lubelski.

W 1938 r. ukończył Gimnazjum im. ks. A.J. Czartoryskiego w Puławach. Do czasu wybuchu wojny był słuchaczem Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy w Twierdzy w Dęblinie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. i wraz ze swoim oddziałem dostał się do niewoli, ale też szybko udało mu się z niej uciec. W czasie okupacji niemieckiej uczestniczył w działaniach konspiracyjnych na terenie Puław i powiatu puławskiego. Organizował i uczestniczył w pracy konspiracyjnej.

Był organizatorem oraz komendantem powiatowym Organizacji Wojskowej – Kadra Bezpieczeństwa. Pseudonim -„Jordan”.

W czerwcu 1942 r. został aresztowany przez Gestapo w Warszawie, gdzie udał się po rozkazy. Aresztowanie było wynikiem denuncjacji, ponieważ Niemcy ogłosili nagrodę za jego wydanie. Następnie został przewieziony na Zamek Lubelski gdzie był przesłuchiwany i torturowany.

W dniu 3 lutego 1943r. tzw. „Transportem z Lublina” został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu i otrzymał numer obozowy 99792 (Polak polityczny). Zmarł w obozie 7 lipca 1943 r.

Araya Kinga

Dr Kinga Araya (z domu Krawiec)

Kinga Araya urodziła się w Tarnowie 4 grudnia 1966. W Puławach ukończyła szkołę muzyczną im. Stanisława Moniuszki (instrument prowadzący skrzypce). Następnie uczyła się w klasie o profilu humanistycznym w I Liceum Ogólnokształcącym im. A. J. ks. Czartoryskiego, gdzie w 1985 zdała z wyróżnieniem egzamin maturalny. Za swoje zaangażowanie w działania antykomunistyczne w liceum, Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie, nadal jej status osoby represjonowanej w stanie wojennym (2021).

W latach 1986-88 studiuje historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Niezwykle złożona sytuacja rodzinna i polityczna zmusza ją do emigracji w lecie 1988 roku, kiedy to we Włoszech odłączyła się od wycieczki KUL-u.

W 1990 roku przybywa do Kanady, gdzie kontynuuje studia historii sztuki, literatury włoskiej i sztuk pięknych – Bachelor of Arts (BA) i Bachelor of Fine Arts (BFA) na Uniwersytecie w Ottawie. Następnie otrzymuje tytuł MFA (Magistra Sztuk Pięknych) na Uniwersytecie York w Toronto (1998). Tytuł doktora z historii sztuki i sztuk pięknych Araya uzyskuje na Uniwersytecie Concordia w Montrealu (2004). Jej dysertacja doktorska pt. „Chodzenie po Mieście: Motyw Uchodźctwa w Pracach  Artystycznych Krzysztofa Wodiczki i Adriany Piper” łączyła się z przygotowaniem wystawy dyplomowej zatytułowanej Prosthetic Self. W dysertacji skupia się na dyskursie krytycznym dotyczącym konceptu „chodzenia”, który analizuje w kontekście dwóch performansów traktowanych jako dzieła polityczne sztuki uchodźczej – polskiego artysty Krzysztofa Wodiczko, oraz artystki amerykańskiej Adriany Piper. W 2018 kończy studia z historii sztuki chrześcijańskiej na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Obrona pracy, zatytułowana „Homo dolorum: dalla ferita alla bellezza” (Homo doloum: od bólu do piękna), podejmuje rozwój ikonografii krzyża i Chrystusa Ukrzyżowanego w malarstwie europejskim i amerykańskim od III-ego wieku do współczesności.

W trakcie studiów otrzymała wiele nagród, między innymi konkurencyjne stypendium doktoranckie z Państwowej Kanadyjskiej Rady Nauk Społecznych i Humanistycznych (SSHRC), wielokrotnie nagrodę Kongresu Sztuki i Literatury Quebec – Conseil des arts et des Lettres du Québec, stypendium Ministerstwa Ontaryjskiego do Spaw Kolegiów i Uniwersytetów – Ontario Ministry of Colleges & Universities, jak również nagrodę za najlepszą wystawę dyplomową na Uniwersytecie Ottawskim w sztukach pięknych i w literaturze włoskiej.

Po ukończeniu studiów doktoranckich wygrała dwa konkursy na prestiżowe stypendia post-doktoranckie: Stypendium Andrew W. Mellon na Uniwersytecie Pensylwanii w Filadelfii (2006), oraz stypendium w Instytucie Badań Kulturowych ICI w Berlinie (2007). Pierwsze z tych stypendiów umożliwiło Arayi badanie związków między współczesną sztuką a zjawiskiem uchodźctwa i emigracji. Stypendium realizowane w Berlinie natomiast pozwoliło jej badać zjawisko chodzenia w sztuce współczesnej pod kontem politycznych i kulturowych napięć, punktów kontrolnych i przejść granicznych.

Kinga Araya publikowała na temat przemian kulturowych, emigracji i uchodźstwa w sztuce współczesnej. Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych, międzynarodowych konferencjach historii sztuki, festiwalach filmowych, wideo i performance,  jak również w artystycznych pobytach rezydencjonalnych w Kanadzie, USA. Polsce, Anglii,  Jugosławii, Włoszech, Francji, Hiszpanii, Libanie i Australii.

Staż pracy Kingi Araya jest niezwykle bogaty gdyż obejmuje doświadczenie naukowe wielojęzyczne w instytucjach naukowych Kanady, Stanów Zjednoczonych, Niemiec, Polski i Włoch. Od 2000 roku do 2019 prowadziła na wyższych uczelniach kanadyjskich, amerykańskich i włoskich cykl zajęć interdyscyplinarnych w dziedzinie różnych aspektów historii sztuki i sztuk pięknych (Uniwersytet Ottawski, York University w Toronto, Uniwersytecie Concordia w Montrealu, University of Pensylwania i University of the Arts w USA) w Polsce (EU Projekt – English Program for the Development of the University of Silesia, oraz liczne konferencje, warsztaty i seminaria) oraz po włosku w Rzymie (Uniwersytet Św. Tomasza z Akwinu – Angelicum). Jako adiunkt w Ringling College of Art and Design, w Sarasocie na Florydzie, zainicjowała i opracowała kilka popularnych kursów, w tym Krytyczny Przegląd Historii Sztuki od Początków do Sztuki Współczesnej oraz Sztuka Nowych Mediów.

Rezultaty jej badań naukowych i projektów artystycznych zostały opublikowane zarówno w prasie naukowej, jak i ogólnej. Artykuły Kingi Araya dotyczące sztuki znajdują się w pierwszej Antologii Kanadyjskiej Sztuki i Kultury wydanej w Krakowie, w Kanadyjskim czasopiśmie „Spadochron” (2006) oraz w „Review esse art + opinia” (2005). Napisała również krytyczny esej poświęcony kwestii uchodźctwa i kulturowej emigracji polskiej, opublikowany w dwujęzycznym, polsko-angielskim, katalogu POZA. Wywiady na temat jej twórczości artystycznej i naukowej przeprowadziły z nią liczne pisma o sztuce, programy radiowe i telewizyjne w Polsce, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Niemczech i Włoszech. Na uwagę zasługuje wywiad na temat jej twórczości artystycznej przeprowadzony  przez Prof. dr hab. Ryszarda Kluszczyńskiego dla programu Telewizji Polskiej TVP „Kultura” (13 lutego 2007 r.).

Wielokrotnie prezentowała swoje badania na temat sztuki na sympozjach i konferencjach w Ameryce i Europie, organizowane np. przez prestiżowe College Art Association, Performance Studies International, Society for Literature oraz Science and the Arts. W ostatnich latach Araya prezentowała swoje prace artystyczne w Rzymie na Pierwszej Międzynarodowej Konferencji na temat Kobiet w Sztuce (AIWAC), na Communitas-Preaching and the Arts na temat ewangelizacji przez sztukę w malarstwie Fra Angelico (Uniwersytet Św. Tomasza z Akwinu – Angelicum) i na wykladzie w Polskim PAN-ie w Rzymie na temat Sztuki Chodzenia po Wiecznym Miescie (2021).

Od 1996 roku prezentuje swoją twórczość na wystawach zbiorowych i indywidualnych w amerykańskich i europejskich galeriach i muzeach sztuki. Najbardziej prestiżowe wystawy indywidualne Kingi Arayi w Polsce miały miejsce w Centrum Sztuki Współczesnej – w Zamku Ujazdowskim i Zachęcie w Warszawie, a także w Galerii Sztuki Współczesnej – Bunkier Sztuki w Krakowie.

B:

Barszczak Tadeusz

Prof. dr hab. Tadeusz Barszczak

Profesor jest absolwentem Liceum im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach. Maturę uzyskał w roku szkolnym 1948/49. Następnie ukończył studia na  Wydziale Rolniczym  Szkoły Gównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Przez całe życie zawodowe był związany z Katedrą Chemii Rolniczej Wydziału Rolniczego SGGW. Pracę doktorską obronił w  1964 r. Stopień naukowy doktora habilitowanego nadany mu został uchwałą Rady Wydziału Rolniczego Akademii Rolniczej w Warszawie 26 czerwca 1974r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Lech Wałęsa, dnia 26 lipca 1991r. nadał mu tytuł naukowy profesora nauk rolniczych.

W SGGW był prodziekanem Wydziału Rolniczego (1977-1984), pełnomocnikiem Rektora SGGW ds. Rolniczych i Leśnego Zakładu Doświadczalnego (1981 –1984), kierownikiem Katedry Chemii Rolniczej (1987-1991), a w Politechnice Białostockiej – dyrektorem Instytutu i kierownikiem Katedry Produkcji Ekologicznej w Rolnictwie (1993-1999).

Tadeusz Barszczak to uznany i ceniony specjalista w zakresie badań nad mikroelementami. Był nauczycielem akademickim o wysoko ocenianych umiejętnościach dydaktycznych, współorganizatorem i wykładowcą Telewizyjnego Kursu Rolniczego, pierwszej tego typu audycji telewizyjnej dla rolników w Polsce.

Profesor zmarł 9 listopada 2016r.

Baszyński Tadeusz

Prof. dr hab. Tadeusz Baszyński

Tadeusz Baszyński urodził się 15 października 1926 roku w Koźminie Wielkopolskim. Wojenne losy rzuciły jego rodzinę na Lubelszczyznę. W Puławach ukończył eksternistyczne tajne gimnazjum, a następnie w 1946 roku Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego.

W latach 1946-1951 studiował chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego i otrzymał tam tytuł magistra.  W 1957r. został zatrudniony w Katedrze Fizjologii Roślin UMCS, kierowanej przez prof. Adama Paszewskiego. Tutaj w 1960 roku uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych, a w roku 1964 obronił pracę habilitacyjną. W roku 1966 objął funkcję kierownika Zakładu Metabolizmu Roślin w Katedrze Fizjologii Roślin. W 1973r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1980 – profesora zwyczajnego.

W latach 1973-1982 pełnił wiele funkcji w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej:  dziekana Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi (1966-1972), dyrektora Instytutu Biologii (1973-1981), kierownika Zakładu Fizjologii Roślin (1974-1997), rektora (1981-1982). W wyborach uzyskał ponad 70% głosów już w pierwszej turze. W maju 1982 roku został odwołany ze stanowiska rektora UMCS przez ministra Miśkiewicza za odmowę zwolnienia (z powodów politycznych) ówczesnych dziekanów Wydziału Pedagogiki i Psychologii, prof. Zofii Sękowskiej i Wydziału Prawa i Administracji – prof. Henryka Renigera. W 1998 roku Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej nadał mu tytuł doktora honoris causa, a w 2004  przyznał medal „Zasłużony dla UMCS”.

Prof. Baszyński zmarł 15 października 2009 r. Został pochowany na cmentarzu przy ul.Lipowej w Lublinie.

Berbeć Apoloniusz

Prof. dr hab. Apoloniusz Berbeć

Apoloniusz Berbeć urodził się w Lublinie 11 maja 1949 r. W latach 1956 -1967 z przerwą w roku szkolnym 1962/63 uczęszczał do ówczesnej „jedenastolatki” – Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach, uzyskując maturę w roku 1967r..

W latach 1967 – 1973 studiował rolnictwo na Wydziale Rolnym ówczesnej Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie. W 1973 roku ukończył studia już w Akademii Rolniczej. Począwszy od 1973 roku pracuje w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, kolejno na stanowiskach: stażysty, asystenta i st. asystenta (1973-1985), adiunkta (1985-1995), docenta (1995-2001) i profesora zwyczajnego (od 2001 do chwili obecnej). Od roku 2018 na emeryturze kontynuuje pracę naukową w niepełnym wymiarze godzin.  Odbył staże naukowe za granicą w USA i Japonii. Specjalizuje się w genetyce i hodowli roślin. Jest twórcą odmian tytoniu oraz prowadzi działalność doradczo-upowszechnieniową wśród plantatorów tytoniu. Wypromował trzech doktorów. Jest redaktorem naczelnym czasopisma Polish Journal of Agronomy. Brał udział w pracach międzynarodowych organizacji zajmujących się badaniami nad tytoniem: CORESTA i AERET.

W latach 70-ych i 80-ych prowadził działalność opozycyjno-niepodległościową, uczestnicząc w organizacji spotkań Towarzystwa Kursów Naukowych na terenie Puław. We wrześniu 1980r. wszedł w skład redakcji Biuletynu „Solidarność Ziemi Puławskiej”, w którym zamieszczał felietony i komentarze na temat aktualnych wydarzeń.  Brał też udział w drukowaniu i rozpowszechnianiu niezależnych wydawnictw. We wrześniu 1981r. wraz z innymi członkami redakcji oskarżony i kilkakrotnie przesłuchiwany w związku z treścią zamieszczanych w Biuletynie artykułów. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 aresztowany i przetrzymywany do września 1982r w tzw. ośrodkach internowania: Włodawa, Kielce-Piaski i Załęże. Po zwolnieniu z internowania kilkakrotnie wzywany na przesłuchania. W roku 1985 i 1986 prowadzono przeciwko niemu śledztwo w sprawie rozpowszechniania nielegalnych pism. W związku z tą sprawą był kilkakrotnie przesłuchiwany, przeprowadzono również rewizję w jego mieszkaniu. W roku 1989 jako członek Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” Województwa Lubelskiego, brał aktywny udział w kampanii wyborczej do Sejmu i Senatu i w pracach komisji wyborczej, redagując materiały informacyjne. Po 1989r. był członkiem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Puław i „Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym”.

Bernaciak Marian

mjr. Marian Bernaciak, ps. Orlik, Dymek

Był synem Michała Bernaciaka i Marii z domu Bliźniak. W 1937 r. ukończył Gimnazjum im. A.J. Czartoryskiego w Puławach. Następnie odbył roczną obowiązkową służbę wojskową w Mazowieckiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Zambrowie, którą zakończył w stopniu plutonowego podchorążego. Dostał przydział mobilizacyjny do 2 pułku artylerii ciężkiej. Pracował w urzędzie pocztowym w Sobolewie w powiecie Garwolin. Zmobilizowany w sierpniu 1939 r., podczas wojny obronnej 1939 r. walczył jako podporucznik rezerwy w 2 pac. Podczas obrony Włodzimierza Wołyńskiego po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli radzieckiej. Kilka tygodni później zbiegł z transportu jenieckiego na terenie ZSRR, wiozącego polskich oficerów do obozów, i powrócił w rodzinne strony. Prowadził księgarnię w Rykach i niewielką drukarnię w Dęblinie. W 1940 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach ZWZ, a następnie AK. Był szefem Kedywu podobwodu „A” (Dęblin-Ryki) w Obwodzie AK Puławy. Od jesieni 1943 r., zagrożony aresztowaniem przez Gestapo, był zmuszony ukrywać się. 20 listopada 1943 r. utworzył grupę lotną, przekształconą w oddział partyzancki, na czele którego stanął. W maju 1944 r. jego oddział otrzymał kryptonim OP I/15 pułku piechoty AK „Wilków”. Przeprowadził on ponad 20 akcji bojowych przeciwko Niemcom. Dzięki jego postawie podczas akcji „Burza” w lipcu 1944 r. w Dęblinie uratowano przed zniszczeniem ważne obiekty wojskowe i gospodarcze, uchroniono ludność przed wywózką i znęcaniem się przez wycofujących się żołnierzy niemieckich. 26 lipca 1944 r. jego oddział zajął samodzielnie Ryki. W sierpniu 1944 r. na czele ok. 350 partyzantów podjął marsz w celu pomocy walczącej Warszawie, ale zakończył się on niepowodzeniem. Zagrożony internowaniem przez Sowietów, podjął decyzję o rozwiązaniu oddziału. Przez kilka miesięcy ukrywał się, poszukiwany przez NKWD.

W marcu 1945 r. odtworzył swój oddział z osób zagrożonych aresztowaniem. Początkowo podporządkował się Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj, a od września tego roku wszedł w skład Zrzeszenia WiN. Jesienią 1945 r. został mianowany dowódcą zgrupowania oddziałów WiN w Inspektoracie Rejonowym „Puławy”, a następnie zastępcą inspektora puławskiego ds. bezpieczeństwa jako referent bezpieczeństwa. Awansował wówczas do stopnia majora (według części źródeł – kapitana). Dowodzone przez niego zgrupowanie partyzantki niepodległościowej, jedno z największych na Lubelszczyźnie (działało na terenie powiatów garwolińskiego, puławskiego, łukowskiego, lubartowskiego, kraśnickiego i kozienickiego), liczące ok. 200 żołnierzy, a na wiosnę 1946 r. – ok. 160, przeprowadziło wiele akcji zbrojnych przeciwko władzom komunistycznym.

Zgrupowanie jako zwarta formacja działało do lipca 1945 r. Wskutek olbrzymiego nasycenia terenu regularnym wojskiem i siłami bezpieczeństwa, M. Bernaciak zmuszony był do zmiany taktyki. Podzielił swoje zgrupowanie na pojedyncze plutony i drużyny, które były zakonspirowane we wsiach i wspomagane przez terenowe struktury WiN. Umożliwiało to łatwą koncentrację zgrupowania i utrzymywanie stałej gotowości bojowej. Taktyka ta została zmieniona wiosną 1946 r., kiedy zgrupowanie zostało podzielone na dwa pododdziały. Pierwszy pododdział pod dowództwem Wacława Kuchnio ps. „Spokojny” działał na północy Inspektoratu, a drugi pod dowództwem Zygmunta Wilczyńskiego ps. Żuk – na południu. Źródłem dużych sukcesów M. Bernaciaka była jego umiejętność dowodzenia i częsta zmiana taktyki walki z wielokrotnie przeważającymi siłami wojskowymi i formacji bezpieczeństwa. Dzięki jego wysiłkom podporządkowane mu patrole i drużyny dywersyjne poza akcjami zbrojnymi prowadziły też intensywną działalność wywiadowczą, dotyczącą również spraw politycznych i społecznych, oraz propagandową. Główną część tej ostatniej stanowił druk i kolportaż prasy i ulotek w postaci komunikatów, informacji, apeli, tekstów okolicznościowych, z których najbardziej znanymi były Orlik do społeczeństwa z okazji referendum ludowego w 1946 r. oraz ulotka Katyń Puławski.

Do walki ze zgrupowaniem M. Bernaciaka władze zmobilizowały ogromne siły podzielone na grupy operacyjne, liczące łącznie kilkanaście tysięcy żołnierzy LWP, KBW oraz funkcjonariuszy MO i UB. Aresztowani zostali rodzice M. Bernaciaka oraz jego brat Lucjan, b. żołnierz AK. 24 czerwca 1946 r., kiedy M. Bernaciak wracał z kilkoma ludźmi z odprawy w Życzynie, został zaatakowany przez grupę żołnierzy wojsk saperskich z 1 Dywizji Piechoty, którzy ochraniali referendum, oraz oddział KBW koło wsi Piotrówek. Dwukrotnie ranny podczas próby przebicia się z okrążenia, popełnił samobójstwo.

W 2015 r. pion śledczy IPN ustalił, że wcześniejsze założenia co do prawdopodobnego miejsca pochówku Mariana Bernaciaka „Orlika” są błędne. Osoba, którą uważano za Mariana Bernaciaka, pod której imieniem i nazwiskiem miał być pochowany „Orlik” rzeczywiście istniała.

Aktualnie nie jest znane miejsce spoczynku ciała Mariana Bernaciaka.

Boratyński Zbigniew

Prof. dr hab. Zbigniew Boratyński

Zbigniew Boratyński urodził się 8  marca 1949r. w Puławach.

W 1969r. ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. A. J. ks. Czartoryskiego, w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Weterynaryjnym Wyższej Szkoły Rolniczej (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy) w Lublinie.

Dyplom lekarza weterynarii otrzymał w 1975 roku, 15 czerwca tego roku rozpoczął pracę jako asystent-stażysta w Zakładzie Anatomii Zwierząt. W 1982 r. uzyskał stopień doktora, a w 2001 r. doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych z zakresu neuroanatomii zwierząt. Stanowisko profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Przyrodniczego otrzymał w 2006 r. i w tym samym roku został wybrany na stanowisko kierownika Katedry Anatomii i Histologii Zwierząt oraz kierownika Zakładu Anatomii Zwierząt. Funkcje te pełnił do 2013 roku.
Przedmiotem jego zainteresowań naukowo-badawczych był głównie autonomiczny układ nerwowy zwierząt domowych i wolno żyjących. Doświadczalnie ustalił topografię wegetatywnych oraz czuciowych ośrodków nerwowych dla narządów układu moczowego u zwierząt domowych. Profesor był autorem lub współautorem około 100 publikacji naukowych z dziedziny neuroanatomii i badań nad apoptozą, skryptu oraz 12 ekspertyz naukowych. Był współautorem podręcznika pt.: „Choroby królików”.

W 1989 r. i ponownie w 1992 r. odbył staż naukowy w Wyższej Szkole Weterynaryjnej w Koszycach. Prowadził wykłady z zakresu anatomii topograficznej na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej, paleontologii, prowadził również monograficzne wykłady dla studentów acheologii na UMCS oraz w Państwowym Instytucie Weterynaryjnym w Puławach.

Był członkiem Polskiego Towarzystwa Anatomicznego (od 1975 r.) oraz Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych (od 1976 r.). W latach 1987-1991 pełnił funkcję sekretarza Lubelskiego Oddziału tego Towarzystwa. W 2007 r. został członkiem korespondentem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem Kolegium Redakcyjnego „Archives of Physiotherapy and Global Researches”.

Profesor Boratyński to ceniony i lubiany nauczyciel akademicki. Mimo różnych przeciwności losu był pogodnym człowiekiem z cudownym poczuciem humoru i dużym dystansem do siebie.

Zmarł nagle 20 maja 2014 r.

C:

Cichowska Błażejczyk Danuta

Danuta Błażejczyk

Danuta Błażejczyk  z d. Cichowska urodziła się w Puławach w 1953 r.

W jednym  z wywiadów powiedziała, że początkowo nie wiązała swojej przyszłości ze sceną, a chciała zostać nauczycielką albo archeologiem. Studiowała na Wydziale Filologii Rosyjskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

Zadebiutowała  w zespole 31 mil. Później współpracowała z formacją Fly i zespołem Maryli Rodowicz. W 1985 uzyskała zawodowe uprawnienia estradowe, w związku z czym otrzymała propozycje współpracy z Włodzimierzem Korczem i Wojciechem Młynarskim. Efektem ich pracy była piosenka „Taki cud i miód”,  z którą zadebiutowała w 1985 r. w Opolu. Wówczas otrzymała Nagrodę Specjalną Jury za indywidualność artystyczną. Rok później zdobyła  Srebrną Lirę na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Bratysławie, nagrodę im. Karola Musioła i Bursztynową Paterę na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu.

Jest założycielką i prezesem Fundacji Apetyt na Kulturę (FAnK), mającej status Organizacji Pożytku Publicznego, zajmującej się promowaniem młodych artystów oraz produkcją ambitnych i ciekawych artystycznie przedsięwzięć  z dziedziny muzyki, teatru i malarstwa. 25 maja 2011 podczas uroczystości w siedzibie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego została odznaczona przez ministra Bogdana Zdrojewskiego Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W 2015 roku obchodziła 30-lecie pracy artystycznej.

D:

Decowski Piotr

Prof. dr hab. Piotr Decowski

Urodził w 1940r. we Lwowie. Uczęszczał do Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach, gdzie w 1956r. zdał egzamin maturalny. Był pierwszym w historii Liceum laureatem centralnej olimpiady z fizyki.

Studiował na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie następnie pracował  zdobywając kolejne stopnie naukowe. Fizyk jądra atomowego o szerokich zainteresowaniach badawczych. Pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu Fizyki Doświadczalnej Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie także kierował Zakładem Fizyki Jądra Atomowego. Był jednym z inicjatorów i organizatorów Mazurskich Szkół Fizyki Jądrowej, współredaktorem Encyklopedii Fizyki Współczesnej.

W latach 1981-1984 pracował w Centrum Badań Jądrowych, Julich (RFN), następnie na  Uniwersytecie  w Utrechcie (Holandia). Od 1990r. mieszkał i pracował w Stanach Zjednoczonych. Emerytowany profesor Smith College i Uniwersytetu Massachusetts. Był członkiem Polskiego, Europejskiego i Amerykańskiego Towarzystwa Fizycznego.

Bardzo dobrze wspominają go jego byli  studenci oraz współpracownicy i są mu wdzięczni za inspiracje i wskazówki naukowe oraz za przyjacielską pomoc.

Po powrocie do kraju osiedlił się na Mazurach, gdzie po ciężkiej chorobie zmarł w 2014 roku.

Deputat Julian

Prof. dr hab. Julian Deputat

Julian Deputat urodził się w 1935 r. w Żyrzynie i tu ukończył szkołę powszechną. Egzamin dojrzałości zdał w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach. W latach 1952-1957 był studentem Wydziału Matematyczno – Fizycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Po uzyskaniu tytułu magistra rozpoczął pracę na stanowisku asystenta, a w 1959 starszego asystenta na macierzystej uczelni. w latach 1963-2005 pracował w  Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Tu w 1965r.  obronił pracę doktorską, a w roku 1989 uzyskał  habilitację. W roku 1993 nadano mu tytuł naukowy profesora nauk technicznych.

Kierował Pracownią Ultradźwiękowych Badań Materiałów. W latach 1971-1972 był profesorem wizytującym w Brown University Providence R.I. USA, a w 1989 roku, profesorem wizytującym w University of Nebraska Linden USA.

Pełnił funkcje eksperta badań nieniszczących w Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Damaszku, Stambule, Hawanie i Hanoi. Był członkiem grup roboczych Międzynarodowego Instytutu Badawczego Kolejnictwa UIC – Utrecht, Paryż, Minden, Warszawa.

Główne kierunki prac badawczych i wdrożeń profesora to nieniszczące badania materiałów, defektoskopia ultradźwiękowa oraz tensometria ultradźwiękowa.

Nagrody za wybitne osiągnięcia:

  • Sekcja Nauk PAN (trzykrotnie)
  • Mistrza Techniki (dwukrotnie)
  • Nagrody Ministra Obrony Narodowej i Ministra Budownictwa.

Na uroczystym nadzwyczajnym  posiedzenie Zarządu PTBNiDT w dniu 26.01.2017  Profesor Julian Deputat został wyróżniony medalem nr 1 im. Prof. Zdzisława Pawłowskiego w uznaniu wyjątkowych zasług wniesionych w rozwój badań nieniszczących i diagnostyki technicznej.

Dobrzański Bohdan

Prof. dr Bohdan Dobrzański

Profesor Bohdan Dobrzański urodził się 3 marca 1909r. w Strutynce na Ukrainie. W 1922r. razem z matką przeniósł się do Polski i zamieszkał w Puławach. W 1929r. ukończył Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego i wyjechał do Lwowa, gdzie  studiował na Wydziale Rolno-Leśnym Politechniki Lwowskiej. W 1933r. rozpoczął pracę jako instruktor rolny w Lwowskiej Izbie Rolniczej. Jednocześnie był asystentem w Katedrze Gleboznawstwa i Chemii Rolnej Politechniki.  W 1939r. uzyskał stopień doktora nauk rolniczych. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Warszawie; gdzie powierzono mu stanowisko adiunkta w Katedrze Gleboznawstwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Równocześnie dojeżdżał do Rzeszowa, gdzie od 1945r. był dyrektorem Izby Rolniczej. W 1946r.  objął stanowisko kierownika Katedry Gleboznawstwa na Wydziale Rolnym UMCS. W 1949r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego.

W 1951r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1956r. profesorem zwyczajnym. W 1955r. powierzono mu organizację Wyższej Szkoły Rolniczej, która powstała z Wydziału Rolnego, Weterynaryjnego i Zootechnicznego UMCS. Przez kolejne cztery lata pełnił tam funkcję rektora. Doprowadził do powstania w 1955r. pierwszej w Polsce Katedry Gleboznawstwa na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie. W tym samym czasie stworzył i kierował Pracownią Gleboznawstwa Melioracyjnego w Instytucie Melioracji i Użytków Zielonych w Lublinie.

Od 1957r. przez pięć lat był zastępcą sekretarza Wydziału V Polskiej Akademii Nauk. W 1960r. został jej członkiem korespondentem, w 1969r. – członkiem rzeczywistym. Zainicjował w 1968r. powstanie Instytutu Agrofizyki PAN w Lublinie, gdzie stworzył nowy kierunek badawczy, tj. fizyka roślin i płodów rolnych i kierował nim do 1980r. W 1969r.nadano mu tytuł doktora honoris causa WSR w Lublinie. W tym samym roku otrzymał funkcję zastępcy sekretarza generalnego Polskiej Akademii Nauk oraz przyjął propozycję objęcia stanowiska kierownika Katedry Gleboznawstwa SGGW, w związku z czym zamieszkał w Warszawie. W 1970 r. katedrę przekształcono w Instytut Gleboznawstwa i Chemii Rolnej. Prof. Dobrzański kierował nim do 1979r. W 1980r. został doktorem honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, a sześć lat później – Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie.

Doroszewski Andrzej

dr hab. Andrzej Doroszewski

Urodził się 14 stycznia 1954 r. w Szczebrzeszynie. Uczęszczał do Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach, które ukończył w 1973 roku. Następnie studiował geografię na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

W grudniu 1977 roku podjął pracę w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa (IUNG) w Puławach w Zakładzie Agrometeorologii (od 2000 r. Agrometeorologii i Zastosowań Informatyki).

W 1993 r. obronił pracę doktorską w IUNG, a w 2011 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych. W 2012 r. został zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

Od 2005 r. pełni funkcję kierownika Zakładu Agrometeorologii i Zastosowań Informatyki Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowego Instytutu Badawczego (IUNG-PIB) w Puławach.

Od 2007 roku wchodzi w skład Rady Naukowej IUNG-PIB w Puławach.

Jest przedstawicielem Polski w Komisji Meteorologii Rolniczej Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO) z siedzibą w Genewie oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, Polskiego Towarzystwa Nauk Agrotechnicznych.

G:

Gajda Janusz

Prof. dr hab. Janusz Gajda

Urodził się 20.06.1933 roku w Klementowicach. Tu w latach 1940-1947 uczęszczał do szkoły podstawowej. Następny etap edukacji to lata 1947-1951 spędzone w Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego. Maturę uzyskał z dobrą lokatą, ale jako wyrzucony z ZMP został uznany za wroga klasowego, co zamykało mu drogę do państwowych wyższych uczelni. Katolicki Uniwersytet Lubelski był wtedy oazą dla wykluczonych politycznie i społecznie osób, nazywanych przez władzę pogardliwie wrogami ludu. Tu na Wydziale Filologii Polskiej studiował i w 1955 roku uzyskał magisterium. W tych czasach absolwenci KUL-u, mimo dużego zapotrzebowania na nauczycieli, napotykali na olbrzymie trudności w znalezieniu zatrudnienia w szkolnictwie. Dzięki rekomendacji kolegi uzyskał zatrudnienie w Technikum Rachunkowości Rolnej w Bogurzynie pow. Mława w charakterze pracownika kontraktowego na stanowisku nauczyciela. Następne miejsca pracy w szkolnictwie wiązały się z rolnictwem i kolejnymi awansami. Pełniąc funkcję Starszego Wizytatora w Departamencie Oświaty Rolniczej w Ministerstwie Rolnictwa, uczęszczał na seminarium doktoranckie na Uniwersytecie Warszawskim. Po doktoracie, który uzyskał w 1975 roku, otrzymał propozycję pracy w Instytucie Programów Szkolnych Ministerstwa Oświaty i Wychowania, na stanowisko adiunkta i kierownika Pracowni Humanistycznej w Zakładzie Kształcenia Dorosłych. Od 1 sierpnia 1980 roku został zaangażowany na stanowisku adiunkta w Instytucie Pedagogiki UMCS w Lublinie, a od 1988 roku, już po habilitacji, kierował nowo powołanym Zakładem Teorii Upowszechniania Kultury. Rok 1995 to data uzyskania tytułu profesora. Niezależnie od pracy na UMCS podejmował dodatkowe zatrudnienie w Wyższej Szkole Pedagogicznej TWP w Lublinie oraz w Wyższej Szkole Pedagogicznej ZNP w Warszawie. W 2003 roku, po ukończeniu 70 lat, przeszedł na emeryturę.

W swej pracy naukowej początkowo zajmował się głównie problemami kształcenia humanistycznego oraz wykorzystaniem środków masowego przekazu w edukacji dorosłych. Po 1984 roku skoncentrował się na problematyce ogólnie rozumianej kultury: wartościami w aspekcie antropologicznym i pedagogicznym, animacją kulturową, a także teoretycznymi podstawami oraz możliwościami reaktywowania pedagogiki kultury.

Pasją Profesora była turystyka i poznawanie świata. Zwiedził wiele krajów na pięciu kontynentach. Zamiłowanie do sztuki zaowocowało otwarciem w rodzinnym domu galerii JAG (Janusza i Andrzeja Gajdów), jedynej prywatnej galerii w Puławach. Tu znalazły miejsce między innymi eksponaty z podróży po świecie.

Gołąbek Wiesław

Prof. dr hab. Wiesław Gołąbek

Urodził się w 1940r. we wsi Bałtów. Do Liceum Ogólnokształcącego
im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach uczęszczał w latach 1953-1957.

Po maturze zdał egzamin wstępny na Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Lublinie, którą ukończył w 1963 r. Przez ostatnie 3 lata studiów i po dyplomie pracował w Zakładzie Patofizjologii. W tym zakładzie poznał podstawy medycyny klinicznej, zasady prowadzenia badań naukowych i obronił pracę doktorską.

W latach 1974 – 2010 pracował w Klinice Otolaryngologii Akademii Medycznej w Lublinie kierowanej przez prof. Bolesława Semczuka. Przechodził kolejne etapy awansu naukowego do tytułu profesora w 1990 roku. Dużo wiedzy i umiejętności, zwłaszcza operacyjnych, zdobył w wielu ośrodkach krajowych i zagranicznych (półtoraroczne w ośrodkach brytyjskich, półroczne w niemieckich).

W latach 1998-2010 był kierownikiem Kliniki Otolaryngologii Akademii Medycznej w Lublinie, gdzie wykonywany był wówczas szeroki zakres operacji w obrębie głowy i szyi w obszarze od obojczyków do podstawy czaszki włącznie. Jest autorem i współautorem 200 publikacji w czasopismach krajowych i zagranicznych. Większość artykułów dotyczy diagnostyki i metod leczenia operacyjnego w chorobach głowy i szyi. Był promotorem 6 przewodów doktorskich i opiekunem 2 habilitacji.

Gorgol Andrzej

Prof. dr hab. Andrzej Marek Gorgol

Andrzej Marek Gorgol, urodził się 11 X 1964 w Lublinie. W 1983r. ukończył  Liceum Ogólnokształcące im Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach. Jest absolwentem Wydz. Prawa i Administracji (1988) Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie w 1999r. obronił pracę doktorską, a w 2012r. habilitacyjną. Od 1987r. pracownik naukowo-dydaktyczny w Zakładzie Prawa Finansowego UMCS.

Od 1979 jako uczeń I LO w Puławach kolportował pisma niezależne („Opinia”, „Robotnik”, „Spotkania – Niezależne Pismo Młodych Katolików”, „Droga”, „Bratniak”). W 1979 był współzałożycielem nielegalnej puławskiej organizacji młodzieżowej Konfederacja Ludzi Wolnych, przekształconej we wrześniu 1981r. w Suwerennościowe Porozumienie Młodzieży, którym kierował. Wszedł w skład redakcji pisma „Zawiszak”, wydawanego przez puławskie środowisko Niezależnego Ruchu Harcerskiego.

Po 13 XII 1981r. został przewodniczącym tzw. młodzieżowych struktur piątkowych wspierających działania Komitetu Obrony Narodowej „S” w Puławach (akcje ulotkowe, kolportaż, druk). Był założycielem, redaktorem, wydawcą i drukarzem podziemnego pisma młodzieżowego „Kret”.

13 VII 1982 aresztowany, przetrzymywany w areszcie śledczym w Lublinie. Do 1989r. kolporter wydawnictw podziemnych (książek CiS-u, NOWej, Woli i ABC, pism). 1987-1988 przewodniczący podziemnej Komisji Uczelnianej NZS UMCS, członek MKK NZS w Lublinie, współorganizator Porozumienia Koziołek, integrującego w Lublinie środowiska NZS, KPN, Ruchu Młodzieży Niezależnej i Ruchu WiP, w 1988 współzałożyciel i wydawca pisma „Koziołek”. W III i V 1988r. współorganizator manifestacji studenckich w Lublinie, kilkakrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. W VIII 1988r. gość Rady Narodowej w Londynie w składzie delegacji reprezentującej młodzieżowy nurt podziemia z kraju. XII 1988 – VI 1989 współorganizator Koła Terenowego Towarzystwa Przyjaciół Powściągliwości i Pracy.

Andrzej Gorgol  doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Zielonogórskiego i Wyższej Szkoły Zarządzania i Administracji w Zamościu, kierownik Katedry Prawa Administracyjnego i Finansowego UZ; radca prawny, członek SKO w Lublinie; autor licznych prac naukowych z zakresu prawa finansowego.

Gumowska Dębska Marzena

Prof. dr hab. Marzena Dębska (z d. Gumowska)

Ukończyła Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego w roku szkolnym 1989/90. Studia na Akademii Medycznej w Warszawie ukończyła z wynikiem bardzo dobrym w 1996 r.

Specjalizowała się w zakresie położnictwa i ginekologii (I stopień w 2000 i II stopień w 2005) oraz perinatologii (2016). Stopień doktora nauk medycznych uzyskała w 2007 r. w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie na podstawie rozprawy pt. Skuteczność i bezpieczeństwo metod stosowanych w diagnostyce i terapii alloimmunologicznej małopłytkowości płodu. W 2018 w Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie cyklu prac pt. Postępy w diagnostyce i terapii prenatalnej wad serca, układu moczowego, małopłytkowości alloimmunologicznej oraz chorób tarczycy u płodu. Pełni funkcję Prezesa Zarządu Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Medycyny Perinatalnej. Wraz z mężem prof. Romualdem Dębskim była założycielką  przychodni lekarskiej Dębski Clinic.

Związana również z Uniwersyteckim Centrum Zdrowia Kobiety i Noworodka Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. W swojej pracy zawodowej koncentruje się na zagadnieniach patologii ciąży, prowadzenia ciąży wysokiego ryzyka oraz diagnostyki i terapii wad wrodzonych i chorób płodu. Przeprowadziła kilka tysięcy zabiegów wewnątrzmacicznych  – począwszy od diagnostycznych amniopunkcji, kordocentez, biopsji kosmówki, przez transfuzje dopłodowe, punkcje odbarczajace, implantacje shuntów, fetoskopie, po laseroterapie. Jest jedyną osobą w Polsce, która wykonuje zabiegi na sercach płodów. Autorka lub współautorka ponad 100 publikacji z zakresu ginekologii i położnictwa, endokrynologii, ultrasonografii oraz perinatologii.

H:

Hryniak Zdzisław

Prof. dr hab. Zdzisław Jan Hryniak 

Zdzisław Jan Hryniak, (1930-2008) – architekt, urbanista, nauczyciel akademicki.

Był uczniem Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego w Puławach, maturę uzyskał  w roku 1950. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1956r. otrzymał nagrodę Towarzystwa Urbanistów Polskich za najlepszy dyplom. Z Politechniką Warszawska był związany przez całe swe życie zawodowe. Należał do SARP o. Warszawa i Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów RP.

Jest autorem m.in.:

– planu zagospodarowania przestrzennego dzielnicy im. A. Mickiewicza w Lublinie – w zespole – Nagroda KBUA II stopnia (1962);

– kościoła pw. Św. Krzyża w Łapach – współautor Krzysztof Kakowski;

– kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny na Wrzecionie w Warszawie (1988);

– budynku biurowego na Pl. Politechniki w Warszawie.

Udział w konkursach m.in.:

– na projekt Placu Teatralnego i Placu Dzierżyńskiego w Warszawie (1955) – współautorzy: Hanna Adamczewska-Wejchert, Kazimierz Wejchert, Henryk Jurkowski, Elżbieta Kufirska, Barbara Tucholska, Andrzej Rogowski, Barbara Brodowska, Jerzy Jakubczak – wyróżnienie równorzędne;

– na  projekt zagospodarowania przestrzennego wyspy Tronchetto w Wenecji (1964) – współautorzy: Kalina Eibl, Janusz Matyjaszkiewicz, Wacław Ostrowski – I nagroda ex aequo;

– na projekt pomnika Zwycięstwa i Wolności w Warszawie (1967) – wyróżnienie II stopnia równorzędne (współpraca);

– na projekt koncepcyjny urbanistyczno-architektoniczny dzielnicy Fordon Brdy-Ujście w Bydgoszczy (1972) – II wyróżnienie;

– na projekt szczegółowy zagospodarowania przestrzennego Pl. Zwycięstwa w Warszawie (1972) – II wyróżnienie;

– na projekt zagospodarowania przestrzennego terenu Cytadeli w Warszawie (1977) – współautorzy: Marek Martens, Andrzej Niemirski – wyróżnienie II stopnia.

J:

Jędrejek Grzegorz

Prof. dr hab. Grzegorz Jędrejek 

Grzegorz Jędrejek ur. 11 lutego 1973 w Puławach. Absolwent Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego, maturę uzyskał w 1992r. Ukończył studia w zakresie prawa (1997) i historii (1998) na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 2002 uzyskał stopień naukowy doktora. Był asystentem i adiunktem na Wydziale Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji, Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 2003r. podjął pracę w Sądzie Najwyższym, a w 2005 na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

W 2011 na Wydziale Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Intercyzy. Pojęcie – treść – dochodzenie roszczeń uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w dyscyplinie prawo, specjalność – prawo cywilne. W 2012r. został profesorem nadzwyczajnym Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Zajmował też stanowiska wiceprzewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej do spraw nauczycieli akademickich przy Radzie Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz kierownika Katedry Postępowania Cywilnego WPiA UKSW.

24 lutego 2017 z rekomendacji posłów Prawa i Sprawiedliwości został wybrany przez Sejm w skład Trybunału Konstytucyjnego. 27 lutego 2017 r., obejmując urząd złożył ślubowanie przed prezydentem RP, Andrzejem Dudą.

Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości i zastępcą przewodniczącego tej rady. W kwietniu 2019 powołany w skład Państwowej Komisji Wyborczej, zasiadał w niej do śmierci. 23 stycznia 2020 został pochowany na cmentarzu w Garbowie.

Postanowieniem prezydenta A. Dudy z 20 stycznia 2020 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

K:

Karpiński Włodzimierz

Włodzimierz Witold Karpiński

Urodził się 16 listopada 1961 w Puławach. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. A. J. ks. Czartoryskiego w Puławach. W 1990 ukończył studia na Wydziale Inżynierii Chemicznej i Procesowej Politechniki Warszawskiej. W 1993 ukończył również studia menedżerskie na Uniwersytecie Warszawskim, a w 2004 – studia podyplomowe w zakresie zarządzania funduszami strukturalnymi i prawa Unii Europejskiej na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej.

Polski polityk, samorządowiec, chemik, w 2011 sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, od 2011 do 2013 sekretarz stanu w Ministerstwie Administracji i Cyfryzacji, od 2013 do 2015 minister skarbu państwa. Poseł na Sejm V, VI, VII i VIII kadencji.

Keller Janusz (Kohler)

Prof. dr hab. Janusz Stanislaw Keller

Janusz Stanisław Keller urodził się 25 października 1933 r. w Puławach.

W 1951 uzyskał świadectwo maturalne w Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego.

Studia inżynierskie na Wydziale Zootechniki  Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie ukończył w 1955r., a w 1959 r. studia magisterskie  na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie.  Stopień naukowy  doktora  nauk  rolniczych uzyskał w 1964r., doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie żywienia zwierząt w  1970r., a  w 1977r.  otrzymał tytuł naukowy profesora nauk rolniczych.

W swojej pracy badawczej zajmował się zagadnieniami związanymi z żywieniem i genetyką zwierząt, a także żywieniem i metabolizmem człowieka, bioenergetyką i wpływem wysiłku fizycznego na przemiany metaboliczne w organizmach zarówno ludzi, jak i zwierząt. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem  Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i licznymi nagrodami Rektora Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne.

Komsta Łukasz

Prof. dr hab. Łukasz Komsta

Urodził się w 1978 roku w Lublinie, od pokoleń związany z Puławami. W Liceum uczęszczał do klasy o profilu biologiczno-chemicznym, a egzamin maturalny zdał w 1996 roku. Po studiach na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Lublinie (obecnie Uniwersytet Medyczny) rozpoczął pracę naukową w Katedrze i Zakładzie Chemii Leków, gdzie jest zatrudniony do chwili obecnej. Dwukrotnie uzyskał państwowy tytuł specjalisty: z analityki farmaceutycznej, a następnie z farmakologii. Członek Zespołu Chemometrii i Metrologii Komitetu Chemii Analitycznej PAN, sekretarz Sekcji Nauk Farmaceutycznych PAN Oddział w Lublinie. Redaktor czasopisma naukowego „Acta Chromatographica” z listy filadelfijskiej, wydawanego na Węgrzech. Członek Zarządu Oddziału Lubelskiego Polskiego Towarzystwa Botanicznego.

W latach 2016-2020 Pełnomocnik Rektora ds. Jakości Kształcenia. Za działalność naukowo-dydaktyczną odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem 700-lecia Miasta Lublin.

Zainteresowania naukowe dotyczą głównie analizy chemicznej i farmaceutycznej, szczególnie technikami chromatograficznymi, jak również zaawansowanych metod obliczeniowych (uczenie maszynowe, chemometria) w analizie danych pozyskanych tymi technikami, w tym opracowywania i programowania autorskich algorytmów do tego celu. Jest autorem lub współautorem ponad 140 publikacji w czasopismach z listy filadelfijskiej oraz promotorem 2 ukończonych i 2 rozpoczętych przewodów doktorskich. Z zamiłowania radioamator, przyrodnik, programista, ukończył również studia licencjackie z filologii słowiańskiej (język serbski i bułgarski) na Uniwersytecie Śląskim.

Kotarski Jan

Prof. dr hab. n. med. Jan Kotarski

Urodził się 26 kwietnia 1949 roku w Lublinie. Choć metrykalnie jest lublinianinem, to emocjonalnie i sentymentalnie czuje się puławiakiem. Syn cenionego przed laty puławskiego lekarza ginekologa Czesława Kotarskiego. Ukończył Szkołę Podstawową i Liceum Ogólnokształcące im. A.J.ks. Czartoryskiego w Puławach. W liceum brał udział w Olimpiadach Chemicznych, był laureatem szczebla międzywojewódzkiego. Świadectwo dojrzałości z wyróżnieniem uzyskał w 1967 roku. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie. W trakcie studiów brał udział w pracach studenckich kół naukowych: przy Zakładzie Chemii Fizjologicznej, a od VI roku studiów – w kole naukowym przy II Klinice Ginekologii Operacyjnej.

Dyplom lekarza medycyny uzyskał w 1973r. i rozpoczął pracę w Zespole Opieki Zdrowotnej w Puławach w charakterze lekarza stażysty, a następnie młodszego asystenta w oddziale ginekologiczno-położniczym. Pracę naukową, rozpoczętą w Studenckim Kole Naukowym, kontynuował w Zakładzie Biochemii Instytutu Weterynaryjnego w Puławach.

Specjalizację I stopnia z zakresu położnictwa i ginekologii uzyskał w 1976r. W wyniku konkursu od dn. 30.12.1976 r. podjął pracę na stanowisku asystenta w II Klinice Ginekologii Operacyjnej. W roku 1979 uzyskał specjalizację II stopnia z położnictwa i chorób kobiecych.

Decyzją Rady Wydziału Lekarskiego AM w Lublinie w 1978r. na podstawie rozprawy ” Stężenie witaminy E w trofoblaście i surowicy krwi kobiet w przebiegu poronienia” (promotor prof. dr hab. Jerzy Jakowicki) uzyskał stopień doktora nauk medycznych.

W roku 1991r. na podstawie rozprawy „Badania nad estrogenozależną aktywnością biologiczną tkanki gruczolakoraka endometrium w różnym okresie życia kobiety” decyzją Rady Wydziału Lekarskiego AM w Lublinie uzyskał stopień doktora habilitowanego.

Prezydent Rzeczypospolitej 16 sierpnia 1999 r. nadał mu tytuł profesora nauk medycznych. Od 1.10.1999 r kieruje I Katedrą i Kliniką Ginekologii Onkologicznej i Ginekologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.

Był lub Jest członkiem następujących towarzystw naukowych:

-New York Academy of Science

-World Endometriosis Society

  • European Society of Gynecologic Endoscopy

  • European Society of Gynecologic Oncology

  • European Endometriosis Society

-Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego. Prezes w kadencji 2006-2009.

-Polskiego Towarzystwa Ginekologii Onkologicznej. Prezes w kadencji 2017-2002

-Polskiego Towarzystwa Menopauzy i Andropauzy

-Polskiego Towarzystwa Biochemicznego

Jest członkiem redakcji wielu czasopism naukowych

Był promotorem 13 przewodów doktorskich.

Jego wychowankowie to: 5 profesorów medycyny oraz 5 doktorów habilitowanych.

Wielokrotnie otrzymywał nagrody Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, w tym w 2014 roku za całokształt działalności naukowej.

W latach 1980-1989 był członkiem Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność w AM w Lublinie.

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, brązowym oraz złotym Krzyżem Zasługi, medalem Komisji Edukacji Narodowej, medalem Zasłużony dla Kultury Polskiej, Złotym Medalem Lubelskiego Tow. Medycznego oraz Odznaką za zasługi dla Służby Zdrowia.

Król Marian

Prof. dr hab. Marian Król

Urodził się 9 września 1938 r. we wsi Młynki koło Puław. Naukę pobierał w Liceum Ogólnokształcącym w Puławach, gdzie zdał egzamin maturalny w 1956 r.

Studiował na Wydziale Rolnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie, i  w 1961 r. zdobył tytuł magistra rolnictwa. Bezpośrednio po uzyskaniu dyplomu podjął pracę pod kierownictwem prof. Marka Ruszkowskiego w Zakładzie Doświadczalnym IUNG w Osinach, kolejno na stanowisku stażysty, asystenta i starszego asystenta. W 1967r. przeszedł do Zakładu Roślin Zbożowych, gdzie objął kierownictwo Pracowni Uprawy Owsa.

W 1970 r. uzyskał stopień doktora nauk rolniczych uzyskał, na podstawie pracy „Wpływ herbicydów na wzrost, rozwój, pokrój rośliny i strukturę plonu odmian pszenicy ozimej i jarej”. W tym też roku otrzymał stanowisko adiunkta, a prof. Marek Ruszkowski mianował go swym zastępcą.

Na podstawie rozprawy „Wpływ temperatury i sposobu stosowania bentazonu metylodiklofopu na ich aktywność biologiczną”, w 1982 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego i został powołany na stanowisko docenta. W 1985r. przejął kierownictwo Zakładu Wdrażania i Upowszechniania Wyników Badań. W 1991r. w wyniku postępowania konkursowego, objął funkcję Dyrektora Instytutu. Nominację na profesora otrzymał w 1994r. W latach 1988-1995 był członkiem Rady Naukowej IUNG i w 1995 r. w wyniku wyborów ponownie wszedł w jej skład.

Specjalizował się w problematyce uprawy roślin zbożowych, przy tym przez wiele lat zajmował się badaniami dotyczącymi wpływu herbicydów na produkcyjność zbóż, z uwzględnieniem aspektu ekologicznego. Jego zainteresowania obejmowały również zagadnienia społeczno-ekonomiczne, ochronę środowiska przyrodniczego, a także metodyki i organizacji badań naukowych. Cechowała go duża aktywność zarówno w działalności naukowej, jak i organizacyjnej. Był autorem lub współautorem około 160 publikacji, promował trzech doktorów i był recenzentem pięciu prac doktorskich. Swoje szerokie zainteresowania miał możliwość rozwijać w czasie staży w naukowych placówkach zagranicznych w Niemczech (Braunschweig), Stanach Zjednoczonych (Fargo), we Francji (Dijon), w Anglii (Brighton) oraz uczestnicząc w licznych konferencjach naukowych. Na uwagę zasługuje jego udział w międzynarodowej konferencji w Chinach (1992r.), gdzie przedstawił dorobek Polski z zakresu agrotechniki i biologii gryki.

Studia prof. M. Króla nad przyczynami zróżnicowania produkcyjności gatunków i odmian zbóż w zmiennych warunkach siedliska i agrotechniki były podstawą do zespołowego opracowania kompleksowych technologii uprawy zbóż i komputerowego doradztwa technologicznego. Dużo energii i inwencji wykazał we wdrażaniu tych kompleksowych technologii. Za działalność naukową był wielokrotnie nagradzany i odznaczany.

Zmarł nagle 8 czerwca 1995 r.

Kurek Ewa

Prof. dr hab. Ewa Kurek

Urodziła się 19 marca 1943 roku w Opolu Lubelskim, ale za rodzinne miasto uważała Puławy, w których mieszkała od urodzenia. W 1960 roku uzyskała maturę w LO im. A.J. Czartoryskiego w Puławach i w tym samym roku rozpoczęła studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS. W 1965 roku otrzymała tytuł magistra mikrobiologii. Przez dwa lata pracowała w Zakładzie Mikrobiologii IUNG w Puławach.

W 1967 roku podjęła studia na działającym na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS, Środowiskowym Studium Doktoranckim. W 1971 roku uzyskała stopień doktora nauk biologicznych i jesienią 1971 roku została zatrudniona na etacie adiunkta w Zakładzie Biologii Molekularnej. Tu prowadziła badania nad fosforylacją białek i utlenianiem nieorganicznych związków siarki przez drobnoustroje heterotroficzne.

W 1986 roku uzyskała stopień doktora habilitowanego, w 1978 roku zorganizowała i uruchomiła na Wydziale Pracownię Mikrobiologii Środowiskowej (przekształconą w 1992 roku w Zakład), a w 1990 została kierownikiem tej jednostki i podjęła badania z zakresu ochrony środowiska.

Ewa Kurek przez ponad 20 lat (do 30 września 2013 roku) była kierownikiem Zakładu Mikrobiologii Środowiskowej.

W roku 1998 uzyskała tytuł naukowy profesora w zakresie nauk biologicznych, a w roku 2003 stanowisko profesora zwyczajnego UMCS. W latach 1978/1979 i 1987/1988 odbyła 12-miesięczne staże w Laboratorium Biochemii Gleby w The Pennsylvania State University w USA.

W latach 1991-1993 pełniła funkcję prodziekana Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi oraz była członkiem Senackiej Komisji do spraw Studiów i Studentów, a także podkomisji powołanej przez Rektora opracowującej nowy regulamin studiów w UMCS.

Jej zainteresowania naukowe koncentrowały się wokół zagadnień dotyczących roli mikroorganizmów w ochronie środowiska glebowego przed degradacją spowodowaną procesami antropogennymi oraz biologicznych metod kontroli rozwoju fitopatogenów grzybowych i bionawożenia roślin.

Prowadziła wykłady z mikrobiologii środowiska, ekologii drobnoustrojów oraz biotechnologicznych metod w ochronie środowiska dla studentów biologii środowiskowej, mikrobiologii i biotechnologii oraz dla studentów ochrony środowiska. Była promotorem 71 prac magisterskich i 4 przewodów doktorskich.

Rezultaty przeprowadzonych badań przedstawiła w ponad 200 publikacjach. Przygotowała polską wersję nowoczesnego podręcznika akademickiego z zakresu mikrobiologii i biochemii gleby, wydaną w 2000 roku przez Wydawnictwo UMCS.

Była członkiem Polskiego Towarzystwa Biochemicznego, Polskiego Towarzystwa Genetycznego, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego (członek rzeczywisty) oraz International Society for Environmental Biotechnology.

Zmarła 8 marca 2018 r. w Lublinie, pochowana w Puławach na cmentarzu rzymsko-katolickim przy ul. Piaskowej.

L:

Lechman Marek

Prof. dr hab. inż. Marek Lechman

Absolwent Liceum im. A. J. ks.Czartoryskiego. Maturę uzyskał w 1972 r. Jest synem długoletniego cenionego nauczyciela i wychowawcy tegoż Liceum, Jana Lechmana.

Ukończył studia na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej. Po odbyciu studiów doktoranckich na PW, podjął pracę w Instytucie Techniki Budowlanej w Warszawie, gdzie pracuje do dnia dzisiejszego, aktualnie na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

Prowadzi prace badawcze z zakresu diagnostyki i obliczania żelbetowych i murowych konstrukcji wieżowych (kominy przemysłowe, wieże antenowe, chłodnie kominowe), związane m. in. z doskonaleniem projektowania i wprowadzaniem do praktyki ustaleń norm europejskich.

Jego działalność zawodowa obejmuje także prace ekspertyzowe i opinie techniczne dotyczące oceny stanu technicznego obiektów budowlanych. Wykonał kilkaset tego rodzaju opracowań, m. in. dla Zakładów Azotowych w Puławach.

Jest autorem lub współautorem ponad 100 publikacji i referatów konferencyjnych, głównie z zakresu diagnostyki oraz metod matematycznych i komputerowych obliczania konstrukcji wieżowych.

Jest członkiem International Association for Industrial Construction (CICIND).

Lisowski Aleksander

Prof. dr inż. Aleksander Lisowski

Urodził się 6 marca 1919 roku w Tuapse (Kraj Krasnodarski, Rosja).

Od 1920 roku mieszkał wraz z rodzicami w Puławach, gdzie w 1936 roku uzyskał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego. Po zdaniu konkursowego egzaminu został przyjęty do marynarki i przez rok pływał na „Darze Pomorza”.

W 1938 roku wstąpił do podchorążówki w Warszawie. We wrześniu 1939 roku dostał się do niewoli niemieckiej. Po udanej ucieczce z transportu do obozu, powrócił do Puław. Podczas okupacji pracował jako robotnik, a następnie jako majster w warsztacie rzeźbiarsko-stolarskim w Puławach. Należał do Armii Krajowej.

Po uruchomieniu filii Politechniki Warszawskiej w oswobodzonym Lublinie, wstąpił na Wydział Inżynierii Lądowej. Studia ukończył w 1947 roku uzyskując dyplom inżyniera budownictwa. Doktoryzował się w 1951 roku, stanowisko docenta uzyskał w 1954 roku. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1957 roku, profesorem zwyczajnym został w 1963 roku.

W latach 1947–1949 pracował jako inspektor budów w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym, a następnie jako konstruktor w Biurze Projektów MON. We wrześniu 1949 roku rozpoczął pracę w Katedrze Konstrukcji Stalowych, a następnie w Katedrze Wytrzymałości Materiałów Politechniki Warszawskiej na stanowisku starszego asystenta, a następnie adiunkta.

W latach 1952-1962 pracował w Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie jako docent, następnie zastępca profesora na stanowisku kierownika Katedry Wytrzymałości Materiałów Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa. Prowadził wykłady z wytrzymałości materiałów, statyki konstrukcji, teorii sprężystości i plastyczności oraz teorii drgań. Utworzył i był kierownikiem Pracowni Modelowego Badania Powłok IPPT PAN, która działała do lutego 1962 roku. Po dziesięciu latach pracy w AGH, we wrześniu 1962 r. rozpoczął pracę na Politechnice Krakowskiej, jako kierownik Katedry Matematyki. We wrześniu 1973 roku wyjechał z Krakowa do Warszawy. Na Politechnice Warszawskiej pracował aż do śmierci.

Jest autorem około 130 pozycji, w tym 13 skryptów i 8 książek. Znaczna część publikacji została zamieszczona w renomowanych czasopismach krajowych i zagranicznych. Wydał szereg prac naukowych, dotyczących podstaw programowania na maszyny matematyczne. Aktywna działalność naukowa obejmowała statykę i dynamikę belek, ram płaskich i przestrzennych oraz płyt i powłok, a także aplikację metod teorii sprężystości do problemów górnictwa. W końcu lat 50-ych zaczął aktywnie rozwijać metody elektrycznych układów analogowych w zastosowaniu do problemów mechaniki. Według Jego projektu konstruowane są analogi typu AL, do obliczania belek i ram, konstrukcji opartych na sprężystym podłożu czy też do wyznaczania przemieszczeń górotworu.

Był utalentowanym rzeźbiarzem – amatorem, rzeźbił w drewnie. W kościele garnizonowym w Puławach znajduje się wyrzeźbiona przez niego figura św. Antoniego.

Zmarł 25 czerwca 1976 roku w Warszawie. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu przy ul. Piaskowej w Puławach.

Ł:

Łucjanek Wiesław

Doc. dr inż. Wiesław Łucjanek

Urodził się 27 czerwca 1934 roku w Lublinie. Pierwsze 10 lat życia spędzał przemiennie: w Sobolewie, gdzie jego ojciec był dyżurnym ruchu na stacji kolejowej, i w Puławach, gdzie mieszkali jego dziadkowie ze strony matki. W 1945 roku  cała rodzina osiadła na stałe w Puławach.

We wrześniu 1945 roku rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Ks. Adama Jerzego Czartoryskiego w Puławach.

Po czterech latach ukończył gimnazjum w ostatnim roczniku z tzw. małą maturą i we wrześniu 1949 roku rozpoczął naukę w istniejącym do dzisiaj Liceum. Był bardzo dobrym uczniem, szczególnie pasjonowała go fizyka, aktywnym także w pracy samorządu Szkoły. Gdy w maju 1951 roku zdał egzamin dojrzałości, dodatkowo otrzymał Dyplom Przodownika Nauki i Pracy Społecznej, uprawniający do wstępu bez egzaminu na dowolny wydział wyższej uczelni.

W październiku 1951 roku rozpoczął studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. Po czterech latach, gdy był studentem kursu magisterskiego, otrzymał propozycję pracy na Politechnice Warszawskiej. Przez jeden semestr prowadził zajęcia zlecone, a od 15 lutego 1956 roku został zatrudniony na etacie. W lutym 1957 roku ukończył w przewidzianym czasie studia z dyplomem inżyniera magistra lotnictwa, specjalność budowa samolotów.

W kwietniu 1964 roku obronił doktorat nauk technicznych.

W roku akademickim 1965/66 był stypendystą Państwowej Rady Badań Naukowych (National Research Council) w Ottawie (Kanada).

W październiku 1971 roku Minister Szkolnictwa Wyższego powołał go na stanowisko docenta na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa (MEiL) Politechniki Warszawskiej i od tego dnia przez dwie dwuletnie kadencje był prodziekanem Wydziału MEiL odpowiedzialnym za kształcenie, po czym przez kolejną, 3-letnią kadencję (1975-78) – dziekanem tego wydziału.

W latach 1984 – 87 był profesorem Departamentu Lotniczego na Wydziale Inżynierii Uniwersytetu w Trypolisie (Libia).

Po powrocie kierował Zakładem Automatyki i Osprzętu Lotniczego na Wydziale MEiL, a po przejściu na emeryturę w 1999 roku kontynuował kształcenie studentów w grupie anglojęzycznej, przez kilka lat jako pracownik etatowy, a do 2021 roku na podstawie umowy cywilno-prawnej (zlecenia).

W latach 1999 – 2016 współpracował na części etatu z Politechniką Lubelską, prowadząc zajęcia ze studentami z przedmiotów lotniczych.

Autor, współautor lub współredaktor 5 książek, 3 podręczników i ponad 60 publikacji w polskich i zagranicznych czasopismach oraz w materiałach konferencyjnych. Autor lub współautor ponad 70 referatów wygłoszonych na krajowych i zagranicznych konferencjach i sympozjach. Dziedziny zainteresowań naukowych: Aerodynamika, Aeroelastyczność, Aeromechanika Wiropłatów, Diagnostyka Techniczna, Kształcenie, Mechanika Lotu, Mechanika Ogólna, Śmigła.

Autor lub współautor kilkudziesięciu opracowań dla przemysłu oraz analiz i ekspertyz.

Promotor 5 zakończonych przewodów doktorskich (1 z wyróżnieniem), recenzent kilkunastu przewodów doktorskich, przewodniczący kilkunastu komisji przewodów doktorskich.

Kilka kadencji:

  • członek Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk,
  • członek Rady Naukowo-Technicznej Fabryki Samolotów WSK PZL-Mielec,

członek, a przez 1 kadencję Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej.

Członek krajowych i zagranicznych stowarzyszeń naukowych i technicznych, m. in.:

  • Współzałożyciel, a następnie członek Polskiego Stowarzyszenia Wiropłatowego, odznaczony Złotą Odznaką (1999),
  • Od roku 1991 członek (od 2005 członek honorowy, a w latach 1995-2005 Przewodniczący Polskiego Oddziału) Amerykańskiego Towarzystwa Śmigłowcowego (American Helicopter Society – AHS),

Współzałożyciel (1992), następnie członek i trzy kolejne 4-letnie kadencje skarbnik, a od stycznia 2006 Wiceprzewodniczący Zarządu Stowarzyszenia Twórców Aeronautyki i jej Rozwoju – STAR/Poland (Polski Oddział Europejskiej Organizacji Specialised Training in Aeronautics and Research).

W latach 1995-2015 koordynator współpracy między Politechniką Warszawską i Moskiewskim Państwowym Uniwersytetem Technicznym Lotnictwa Cywilnego (МГТУГА), a do 2017 roku także z Politechniką Kijowską.

Wiesław Łucjanek to wielki przyjaciel Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego. Uczniowie wielu roczników mieli okazję słuchać Jego interesujących wykładów nt. studiów na Politechnice, prowadzonych w szkole w Puławach jak i na terenie Politechniki. Zawsze znalazł czas, by spotkać się z młodzieżą przy okazji wycieczek do Warszawy. Służył też radą dyrekcji Liceum w wielu kwestiach.

M:

Maliszewska Kordybach Barbara

Prof. dr hab. Barbara Maliszewska-Kordybach

Urodziła się 22 września 1941 roku w Lublinie,Po sześciu latach wraz z rodziną przeniosła się do Puław i tu ukończyła szkołę podstawową i Liceum im Ks. A. J. A. Czartoryskiego. Po zdaniu matury w roku 1959 rozpoczęła studia na Wydziale Matematyki Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, które kończy w roku 1964. Jako stypendystka Zakładów Azotowych w Puławach pracowała tam w latach 1964-1970 na stanowisku inżyniera, a następnie kierownika laboratorium Zakładu Amoniak II.

Pracę naukową rozpoczęła w 1971 roku w Zakładzie Petro- i Karbochemii Polskiej Akademii Nauk w Gliwicach. W 1984 roku powraca wraz z rodziną do Puław, rozszerza swoje zainteresowania badawcze podejmując pracę w Zakładzie Gleboznawstwa Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa kolejno na stanowiskach adiunkta, docenta i profesora. Pełni też funkcję Kierownika Zakładu Gleboznawstwa Erozji i Ochrony Gruntów. W roku 2014 przechodzi na emeryturę.

Droga jej rozwoju naukowego związana jest ze współpracą z wieloma placówkami naukowymi. Stopień doktora nauk technicznych uzyskała w 1979 roku na Wydziale Chemii Politechniki Krakowskiej, a doktora habilitowanego nauk rolniczych w roku 1994 na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. Tytuł profesora, nadany w 2000 roku przez Prezydenta RP, otrzymała na wniosek Rady Naukowej IUNG w Puławach.

Główne kierunki działalności naukowej prof. B. Maliszewskiej-Kordybach obejmują zagadnienia analizy związków organicznych, ich występowania, trwałości i oddziaływania w środowisku glebowym. Szczególne znaczenie mają priorytetowe w skali kraju badania oceny poziomu zanieczyszczenia gleb użytków rolnych przez rakotwórcze węglowodory aromatyczne i związana z ich obecnością analiza ryzyka środowiskowego. Wyniki tych badań były prezentowane w formie ponad 300 publikacji naukowych oraz referatów i komunikatów na krajowych i międzynarodowych konferencjach naukowych.

Prof. Maliszewska-Kordybach jest promotorem 5 prac doktorskich przygotowanych w jej zespole oraz recenzentem w kilkunastu innych przewodach doktorskich i habilitacyjnych w kraju i za granicą. Kierowała wieloma projektami badawczymi, była koordynatorem krajowym i liderem pakietów badawczych w projektach międzynarodowych UE i NATO, realizowanych przez IUNG, współorganizatorem konferencji i spotkań naukowych w innych krajach UE. W latach 2003-2006 była Koordynatorem Centrum Doskonałości Unii Europejskiej – “Protection of Land and Water Quality and Sustainable Development of Rural Areas” PROLAND, w ramach którego zorganizowano w IUNG  kilkanaście międzynarodowych spotkań i konferencji naukowych.

Była wieloletnim członkiem Rady Naukowej IUNG-PIB. Jej działalność została wyróżniona nagrodą Ministra Środowiska, Złotym Krzyżem Zasługi, nagrodami Dyrektora IUNG, Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego i honorową odznaką ISO.

Poza działalnością naukową zajmowała się aktywnie kształceniem młodzieży; jako wieloletni (1998-2014) Kierownik Studium Doktoranckiego IUNG-PIB organizowała w Instytucie konkursy dla opiekunów i doktorantów, seminaria, zajęcia praktyczne i terenowe, konferencje młodych naukowców i rozwijała ich współpracę z innymi ośrodkami naukowymi. Była fundatorem corocznych nagród dla młodych naukowców IUNG w konkursach im. Wandy Maliszewskiej.

Marek Małgorzata

Prof. dr Małgorzata Marek-Sadowska

Małgorzata Marek-Sadowska urodziła się w Poznaniu. Do szkol podstawowych uczęszczała początkowo we Wrocławiu, a od piątej klasy w Puławach. Jest absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. A. J. Czartoryskiego w Puławach-1966. Ukończyła studia na Politechnice Warszawskiej gdzie uzyskała stopień magistra matematyki stosowanej. Po studiach rozpoczęła prace jako asystentka w Zakładzie Przyrządów Półprzewodnikowych Politechniki. W latach 1974-1975 pracowała w Laboratorium Przyrządów Półprzewodnikowych Penn State University w Stanach Zjednoczonych. W 1976 obroniła prace doktorska. W tymże roku została powołana na stanowisko adiunkta na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. W latach 1979-1980 pracowała w Laboratorium Elektroniki Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley.

Od 1982r. mieszka w Stanach Zjednoczonych. W latach 1982-1990 pracowała na stanowiskach naukowych na Wydziale Inżynierii Elektrycznej i Nauk Komputerowych Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. W roku 1990 otrzymała pozycje profesora zwyczajnego (full professor) na Wydziale Inżynierii Elektrycznej i Komputerowej Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara, gdzie kontynuowała prace do roku 2017 t.j. do przejścia na emeryturę. W 2013 za całokształt pracy naukowej i dydaktycznej otrzymała tytuł wybitnego profesora (“distinguished professor”) Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara.

Jest promotorem trzydziestu trzech, oraz recenzentem kilkudziesięciu prac doktorskich. Jej dorobek naukowy to ponad 300 artykułów w czasopismach i na konferencjach. Sześć spośród jej artykułów otrzymało nagrody lub wyróżnienia jako najlepsze na czołowych konferencjach w dziedzinie automatyzacji projektowania układów scalonych wielkiej skali integracji. W 1997 została wybrana IEEE Fellow.

Była redaktorem kilku czasopism naukowych, m.in. IEEE Transactions on Computer Aided Design, IEEE Transactions on VLSI Design i Journal of Circuits, Systems and Computers. Przez dwa lata pełniła funkcje redaktora naczelnego IEEE Transactions on Computer Aided Design.

Byla członkiem technicznych komitetów doradczych siedmiu firm elektronicznych. Była zapraszana na wykłady do takich firm jak IBM, Intel, Mentor Graphics, Xilinx, Fujitsu, NEC i innych. Trzykrotnie otrzymała nagrodę IBM. Wielokrotnie też była zapraszana do wygłaszania seminariów na różnych uniwersytetach amerykańskich i zagranicznych: w Japonii, na Taiwanie i w Hong-Kongu. Pełniła tez role oficjalnego zewnętrznego rewelatora Wydziału Informatyki Okayama University w Japonii.

Wielokrotnie uczestniczyła w komitetach doradczych Narodowej Fundacji Nauki (NSF) oraz była członkiem komitetów Stanu Kalifornia przyznających granty. Pełniła tez różne funkcje w towarzystwach naukowych. Przez wiele lat przewodniczyła komitetowi przy IEEE przyznającemu nagrody za najlepsze prace doktorskie w dziedzinie projektowania układów cyfrowych wielkiej skali integracji. Była członkiem wielu komitetów przyznających prestiżowe nagrody IEEE i ACM.

Michna Waldemar

Prof. dr hab. Waldemar Czesław Michna

Polityk i ekonomista, profesor nauk ekonomicznych, w latach 1987–1988 minister ochrony środowiska i zasobów naturalnych, poseł na Sejm PRL VIII kadencji oraz na Sejm II kadencji.

Urodził się 13 stycznia 1929 w Śniadówce. W 1949 zdał maturę w L.O. im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach. W 1956r. ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, w 1961 obronił tam doktorat, habilitował się w 1968. W 1984 otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych.

Działał w Związku Młodzieży Wiejskiej RP Wici, Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej i ZMW, od 1957 do 1966r.  zasiadał w jego zarządzie głównym, a następnie przez cztery lata w głównym sądzie koleżeńskim. Od 1950 należał  do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, w latach 1973–1980 był kierownikiem Wydziału Ekonomiczno-Rolnego Naczelnego Komitetu partii. Dwukrotnie (w latach 60. i 70.) był dyrektorem gabinetu wicepremiera. W latach 1980–1984 zasiadał w składzie Stołecznej Rady Narodowej, pełnił obowiązki jej wiceprzewodniczącego z ramienia ZSL. W okresie 1984–1988 był związany z resortem ochrony środowiska i zasobów naturalnych, a od 23 października 1987 do 19 września 1988 zajmował urząd ministra tego resortu w rządzie Zbigniewa Messnera. Był posłem na Sejm PRL VIII kadencji z ramienia ZSL oraz na Sejm RP II kadencji, wybranym w okręgu Gliwice z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego.

Zawodowo był związany z Instytutem Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej i Akademią Finansów w Warszawie.

Zmarł 21 lutego 2013r. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Mikos Józef

Józef Mikos 

Polski prawnik i polityk, wiceminister sprawiedliwości, sędzia Sądu Najwyższego, w latach 1985–1991 członek Trybunału Stanu.

Urodził się  23 marca 1929 r. W 1949r. uzyskał maturę w Liceum im. A. J. Czartoryskiego w Puławach

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, przez pewien czas był wykładowcą uczelni. Współautor publikacji naukowych. W latach
50-tych wstąpił do PZPR. Od 1961 pełnił funkcję wiceprezesa, od 1964 prezesa Sądu Wojewódzkiego w Lublinie. W 1972 został sędzią Izby Karnej Sądu Najwyższego (po 1989 pozytywnie zweryfikowany). Objął funkcję I sekretarza POP PZPR przy Sądzie Najwyższym. Został członkiem Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich, a także dyrektorem Departamentu Spraw Karnych w Ministerstwie Sprawiedliwości (od 1974r.). W latach 80-tych pracował na stanowisku wiceministera sprawiedliwości, w 1982r. powrócił do orzekania w SN (został m.in. przewodniczącym wydziału). Od latach 1985-1991 był członkiem Trybunału Stanu II i III kadencji, należał też do Krajowej Rady Sądownictwa I kadencji (1990–1994). Zasiadł w Komisji do spraw Reformy Prawa Karnego przy Prezesie Rady Ministrów.

Zmarł 13 maja 2013, pochowany na Cmentarzu Komunalnym Południowym pod Warszawą.

Mitosek Henryk

Prof. dr Henryk Mitosek

Mitosek Henryk (1913 – 1977); profesor nadzwyczajny, geograf, meteorolog. Ur. 28 września 1913r. w Budziskach, pow. łukowski, s. Józefa i Filipiny z Osińskich.

Świadectwo dojrzałości uzyskał w roku szkolnym 1935/36 w Liceum Ogólnokształcącym im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach i rozpoczął studia na sekcji geografii Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Warszawskiego. Dokończył je po wojnie, na Wydziale Przyrodniczym UMCS w Lublinie (1944). Tam też obronił pracę doktorską w 1951r,. tytuł docenta otrzymał w 1957r., profesora nadzwyczajnego w 1966 roku.

W czasie studiów na UW pracował w Wojskowej Służbie Meteorologicznej

na Okęciu w Warszawie. Z instytutem puławskim związał się w 1940r. W lutym 1945r. objął kierownictwo Stacji Meteorologicznej PINGW. Dzięki osobistemu zaangażowaniu i zdolnościom organizatorskim odbudował stację po zniszczeniach wojennych i przywrócił działalność tej najstarszej polskiej, agrometeorologicznej placówki naukowej. Po zmianach organizacyjnych instytutu nadal kierował placówką meteorologiczną, która od 1957r. funkcjonowała  jako samodzielna Pracownia Meteorologii i Klimatologii Rolniczej

Pracownią tą kierował do czasu rozpoczęcia pracy w lubelskiej WSR . Na Wydziale Rolniczym WSR objął Katedrę Meteorologii i Klimatologii ­(1962 – 1975). Wykładał też meteorologię w punktach konsultacji  zaocznych WSR w Białej Podlaskiej i Kielcach oraz na Uniwersytecie im. M. Kopernika w Toruniu (1958 – 1968). Przez jedną kadencję był prodziekanem Wydziału Rolniczego WSR (1964 – 1969).

Należał do grona wybitnych polskich agrometeorologów. W jego pracy naukowej wiele miejsca zajmowały badania wpływu warunków meteorologiczny­ch na rozwój i plonowanie roślin uprawnych. Szczególną uwagę poświęcał badaniom dynamiki wodnej gleb, klimatu glebowego i  lokalnego klimatu przełomowego odcinka doliny Wisły. Był autorem 53 publi­kacji z zakresu agrometeorologii, promotorem kilkunastu prac magisterskich ­kilku przewodów doktorskich i naukowym opiekunem przewodu habilitacyjnego. Wchodził w skład kilku komisji PAN, Rady Naukowej IUNG w Puławach, Komisji Doradczej przy Ministrze Rolnictwa oraz Rady Naukowej Prezydium WRN w Lublinie. Jego zainteresowania pozazawodowe to historia rodzinnego Podlasia.

Mitosek Henryk Tadeusz

Prof. dr hab. Henryk Tadeusz Mitosek

Urodził się 5 kwietnia 1943r. w Puławach. Tu ukończył szkołę podstawową, następnie w 1961r. Liceum Ogólnokształcące im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego.

Studia na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej ukończył w czerwcu 1966r., uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa wodnego.

W październiku 1972r., na podstawie dysertacji pt. Optymalizacja stochastycznych modeli otrzymał stopień doktora nauk technicznych nadany uchwałą Rady Wydziału Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej. Za rozprawę zdobył w 1973r. Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki  – indywidualną III stopnia.

W grudniu 1985r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna ds. Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów zatwierdziła uchwałę Rady Naukowej Instytutu Geofizyki PAN w sprawie nadania mu stopnia doktora habilitowanego nauk fizycznych w zakresie hydrologii.

Prezydent RP Lech Kaczyński postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2007r. nadał mu tytuł profesora nauk o Ziemi.

W latach 1966-1980 pracował w katedrze Hydrologii i Gospodarki Wodnej Politechniki Warszawskiej, , a następnie, w wyniku reorganizacji, w Instytucie Inżynierii Środowiska przy Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej. Za osiągnięcia w pracy naukowej i dydaktycznej był wielokrotnie nagradzany przez Rektora Politechniki Warszawskiej.

W latach 1980-1998 pracował na całym etacie, a 1989-2006 na ½ etatu w Instytucie Geofizyki PAN. Tam przez dwa lata pełnił obowiązki kierownika Pracowni Systemów Hydrologicznych. W roku 1986 otrzymał Nagrodę Sekretarza Naukowego PAN za kierowanie zespołem i udział w pracy pt. Przegląd i analiza nowoczesnych metod gospodarki wodnej stosowanych na etapie projektowania i eksploatacji zbiorników wodnych.

W roku akademickim 1974/75 odbył staż na Johns Hopkins University w Baltimore (USA). W okresie dwóch lat akademickich (1977-1979) przebywał, z przyczyn rodzinnych, we Francji. Pracował tam w Institut de Mecanique des Fluides Universite Louis Pasteur de Strasbourg, gdzie prowadził badania nad rozprzestrzenianiem się zanieczyszczeń chlorkiem sodu wód podziemnych w obszarze ujęcia wody dla miasta i regionu Strasbourga.

W latach 1998-2013 pracował w Instytucie Geografii Akademii Świętokrzyskiej, a następnie na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach, gdzie pełnił funkcję kierownika Zakładu Geografii Regionalnej. W latach 2005-09 był dyrektorem Instytutu Geografii. W 2009 roku został profesorem zwyczajnym.

.Opublikował wiele prac naukowych ponadto pięć książek. Uczestniczył jako wykonawca w grantach Komitetu Badań Naukowych. Brał udział w wielu konferencjach międzynarodowych, na których przedstawiał referaty z wynikami swoich dokonań, uczestniczył także w konferencjach krajowych. Wypromował dwóch doktorów.

W latach 1988-1998 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Geofizyki PAN w Warszawie, a w latach 1989-1991  członkiem Komitetu Gospodarki Wodnej PAN. Ponadto był członkiem International Urban Fellow’s Association of the Johns Hopkins University w Baltimore.

N:

Nowak Strzelec Anna

Prof. dr hab. Anna Strzelec (zd. Nowak)

Anna Nowak urodziła się w 1936 roku w Hipolitówce na Wołyniu. W 1954 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. A.J. Ks.  Czartoryskiego w Puławach.

Studiowała na Wydziale Rolniczym WSR w Lublinie. W 1961 roku podjęła pracę w Zakładzie Mikrobiologii Rolniczej IUNG, początkowo na etacie pracownika inż.-technicznego,  a następnie asystenta, starszego asystenta, adiunkta od 1971 roku, docenta od 1983 roku i profesora od roku 1992.Stopień doktora nauk przyrodniczych uzyskała w roku 1971 na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie na podstawie rozprawy „Wpływ mocznika na zdolność szczepów Rhizobium do asymilowania wolnego azotu”.

W 1975 roku przebywała na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Stanu Connecticut w Storrs w USA, odwiedziła ośrodki naukowe USA, Kanady, Anglii i Szwecji, zapoznając się z prowadzonymi w nich badaniami. W 1983 roku Rada Naukowa IUNG nadała jej stopień doktora habilitowanego z zakresu mikrobiologii rolniczej i przyznała nagrodę naukową za rozprawę „Wpływ niektórych czynników środowiska na rozkład herbicydów chloro-s-triazynowych”. W latach 1984-1992  pełniła funkcję kierownika Pracowni Szczepionek i Drobnoustrojów Ryzosfery. W 1992 roku podczas pobytu w Korei szkoliła pracowników uniwersytetów i instytutów w zakresie metod stosowanych w mikrobiologii rolniczej. W lutym 1992  roku uzyskała uzyskała tytuł profesora nauk rolniczych. Tematyka prac prof. Strzelcowej koncentrowała się na: oddziaływaniu różnych czynników środowiskowych na aktywność biologiczną gleb; interakcji pestycydów i drobnoustrojów glebowych oraz roli drobnoustrojów w detoksykacji i rozkładzie herbicydów ; wiązaniu azotu atmosferycznego przez bakterie symbiotyczne roślin motylkowych oraz wykorzystaniu tych bakterii jako szczepionek dla roślin. Za opracowanie technologii produkcji szczepionek i ich wdrożenie do praktyki rolniczej otrzymała nagrodę naukową Dyrektora IUNG. Prof. dr hab. A Strzelec jest autorem 96 publikacji naukowych, w tym 65 samodzielnych, 2 instrukcji wdrożeniowych, 9 prac przeglądowych oraz kilku ekspertyz i materiałów szkoleniowych.

Wyniki swoich badań prezentowała na sympozjach krajowych i zagranicznych. W roku 1987 otrzymała odznakę „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, a w 1992 roku została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.

W 1998 roku przeszła na emeryturę.

Noworolnik Kazimierz

Prof. dr hab. Kazimierz Noworolnik

Kazimierz Noworolnik urodził się 26.06.1947 we Wronowie koło Puław. W roku 1964 ukończył I LO im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach. Studiował na wydziale rolniczym Akademii Rolniczej w Lublinie. Dyplom magistra inżyniera rolnictwa uzyskał w 1971r., po czym odbył roczny staż produkcyjny w zakładzie doświadczalnym w Osinach.

W latach 1072 – 1976 kontynuował naukę na studium doktoranckim w Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Stopień doktora nauk rolniczych uzyskał w roku 1977 na wydziale rolniczym AR we Wrocławiu na podstawie rozprawy pt. „Wpływ terminu sprzętu i nawożenia azotem na plon i jakość ziarna kilku odmian pszenicy ozimej i jarej”. W roku 1990 uzyskał stopień dra habilitowanego na podstawie rozprawy „Reakcja jęczmienia ozimego na warunki glebowe, nawożenie azotem oraz termin i gęstość siewu”.

W 1990 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy „Reakcja jęczmienia ozimego na warunki glebowe, nawożenie azotem oraz termin i gęstość siewu”. Tytuł i profesora nauk rolniczych otrzymał w 1977 r. Pracownikiem Zakładu Uprawy Roślin Zbożowych był od roku 1997. Pracował na stanowisku specjalisty (1976-1977), następnie adiunkta (1977-1990), docenta (1991-1997) i profesora (od 1998). W latach 1983 – 1992 pełnił funkcję kierownika Pracowni Uprawy Jęczmienia.

Do najistotniejszych osiągnięć naukowych zaliczyć należy:

– określenie wpływu głównych czynników agrotechnicznych i siedliskowych na plonowanie jęczmienia jarego i ozimego oraz gryki, a także określenie współdziałania między tymi czynnikami na podstawie licznych doświadczeń przeprowadzonych na terenie całej Polski.

– opracowanie agrotechniki mieszanek jęczmienia z owsem optymalnego udziału komponentów mieszanek.

– określenie wymagań agrotechnicznych odmian jęczmienia jarego.

Dorobek naukowy obejmuje 130 publikacji naukowych, 150 popularno-naukowych i popularnych, instrukcje wdrożeniowe i upowszechnieniowe, materiały szkoleniowe oraz 1 normę branżową, Był promotorem 2 prac doktorskich.

Prof. K. Noworolnik został uhonorowany odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” oraz trzykrotnie (1979, 1983, 1989) nagrodą Dyrektora IUNG.

O:

Opania Marian

Marian Opania

Urodził się 1 lutego 1943 w Puławach.

W 1960 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach. W 1964 został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.

Należał do grupy najciekawszych młodych aktorów rozpoczynających swoją karierę na początku lat 60. W 1962 wcielając się w rolę Miśka w noweli Warszawa w filmie ”Miłość dwudziestolatków” (L’amour à vingt ans) Andrzeja Wajdy zadebiutował na dużym ekranie. W teatrze zadebiutował w 1964 rolą Księcia Edwarda w sztuce „Edward II” Christophera Marlowe’a w reżyserii Stanisława Bugajskiego, na scenie Teatru Klasycznego w Warszawie.

Za role Pawła w Skoku i Truchaczka (młodego bohatera wydarzeń „czarnej niedzieli” w Bydgoszczy w 1939) w Sąsiadach, Opania otrzymał w 1970 Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego. W tych latach wielokrotnie wcielał się w postacie nadwrażliwych młodzieńców, czasem zawadiackich, szarpanych nadziejami i rozterkami swojego wieku. Jedną z jego najbardziej złożonych ról był Tadeusz, bohater filmu Antoniego Krauzego – „Palec boży” z 1972, młody prowincjusz walczący o zrealizowanie swoich marzeń.

Wystąpił w filmie „Człowiek z żelaza” Andrzeja Wajdy (1981), który otrzymał Złotą Palmę na 34. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, wielu dziełach komediowych m.in. w serialu Stanisława Barei „Zmiennicy” (1986), filmie „Rozmowy kontrolowane” Sylwestra Chęcińskiego (1991) czy „Saunie” Filipa Bajona (1992). Występował jako profesor Zybert w serialu TVP2 „Na dobre i na złe” (1999) i jako ojciec tytułowej bohaterki w serialu TVN „Prawo Agaty” (2012), w filmach „Mała matura 1947” Janusza Majewskiego (2010), „Wałęsa. Człowiek z nadziei” Andrzeja Wajdy (2013) oraz „Bogowie” Łukasza Palkowskiego (2014) i innych.

W 2016 zagrał w komedii „7 rzeczy, których nie wiecie o facetach” w reżyserii Kingi Lewińskiej. W teatrze Opania występował m.in. w spektaklach Józefa Szajny w warszawskim Teatrze Studio. Występował także w spektaklach muzycznych, m.in. w „Brelu” Emiliana Kamińskiego i Wojciecha Młynarskiego (1985) oraz w „Wysockim” (1989) czy „Hemarze” (1987).

Od 1965 związany jest z Teatrem Telewizji, gdzie wziął udział w prawie stu spektaklach. Wystąpił w około dwustu przedstawieniach Teatru Polskiego Radia.

W latach 1964–1971 występował w Teatrze Klasycznym w Warszawie, następnie w Teatrze Studio (1971–1977), Teatrze Kwadrat (1978) i Teatrze Komedia (1979–1981). Od 1981 jest aktorem Teatru Ateneum w Warszawie. Na deskach teatru gra monogram „W progu” Glena Bergera w reżyserii Bartosza Konopki, którego premiera premiera odbyła się 12 czerwca 2013.

Znany z wykonań piosenki aktorskiej, z występów w kabaretach i ról komediowych. Współpracował m.in. z Teatrem Scena Prezentacje w Warszawie. Przez wiele lat współpracował z Marcinem Wolskim i kabaretem „60-tka”. Wraz z Wiktorem Zborowskim tworzył kabaret „Super-duo”. Wykonywał pieśni Włodzimierza Wysockiego, Bułata Okudżawy, Jacquesa Brela w tłumaczeniu Wojciecha Młynarskiego, teksty Antoniego Słonimskiego, Juliana Tuwima, Mariana Hemara, Jonasza Kofty czy Marcina Wolskiego.

W 2015 nagrał płytę z piosenkami Leonarda Cohena i Jaromira Nohavicy – ”Opania Cohen Nohavica”.

Honorowy Obywatel Miasta Puławy.

P:

Pawłowski Grzegorz, Ksiądz Infułat

Ksiądz Infułat Grzegorz Pawłowski (Jakub Hersz Griner)

Urodził się 23 sierpnia 1931 r. w Zamościu w rodzinie żydowskiej. W czasie II wojny światowej jego bliscy ponieśli śmierć z rąk Niemców. On sam ukrywał się przed nazistami dzięki pomocy polskich rodzin. Po wojnie był w sierocińcu sióstr Benedyktynek. Po zdaniu matury w LO im. A. J. ks. Czartoryskiego w Puławach wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie, a 20 kwietnia 1958 r. przyjął święcenia kapłańskie.
Jako wikariusz pracował duszpastersko w parafiach: św. Wawrzyńca w Żółkiewce (1958-1959), Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bobach (1959-1962), Trójcy Świętej i Narodzenia NMP w Chodlu (1962-1966), Narodzenia NMP i św. Michała Archanioła w Kurowie (1966-1967), św. Jakuba Apostoła w Lublinie – Głusku (1967-1970).
W latach 1968-1970 studiował biblistykę w Instytucie Nauk Biblijnych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
Od roku 1970 pełnił posługę duszpasterską w Ziemi Świętej pozostając niezmiennie ambasadorem Lublina, województwa lubelskiego oraz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II na świecie.
Uchwałą z dnia 23 lutego 2012 r. Rada Miasta Puławy nadała mu tytuł Honorowego Obywatela Miasta Puławy. Uchwałą z dnia 22 marca 2018 r. Rada Miasta Lublina nadała mu tytuł Honorowego Obywatela Miasta Lublina. Jest autorem katechizmu w języku hebrajskim pt. „Sługa Mesjasza” oraz 10 książek opublikowanych w Wydawnictwie Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”. Na swoim prymicyjnym obrazku umieścił napis z Ewangelii św. Łukasza: „Ja jestem pośród was jako ten, który służy” (Łk 22,27). Jako sługa Mesjasza słowo to wiernie i gorliwie wcielał w swoje życie w Polsce i w Izraelu.
Zmarł 21 października 2021 r. w Jaffie w Izraelu.
Piaseczny Leszek

kmdr rez. prof. dr hab. inż. Leszek Piaseczny

Prof. dr hab. inż. Leszek Piaseczny urodził się 1 stycznia 1947 r. w Puławach. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. A.J. Czartoryskiego w Puławach, które ukończył w 1964 r. W tym samym roku, po zdaniu egzaminów wstępnych został przyjęty na studia zawodowe na Wydziale Technicznym Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. Studia ukończył w 1968 r. uzyskując stopień wojskowy podporucznika marynarki i tytuł inżyniera mechanika, w specjalności „maszyny i siłownie okrętowe”. Następnie został skierowany na pierwsze stanowisko służbowe – oficera mechanika na ORP „Pelikan”. W 1970 r. został skierowany na stacjonarne studia magisterskie na Wydziale Technicznym WSMW, które ukończył w 1972 r.
Był długoletnim wykładowcą Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej i Akademii Marynarki Wojennej,  Dziekanem – Komendantem Wydziału Mechaniczno-Elektrycznego, wychowawcą wielu pokoleń podchorążych i studentów cywilnych.
Zmarł w 2014 r.
Pisula Feliks

Feliks Pisula

Feliks Pisula urodził się 1908r. W 1927 roku zdał maturę w Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego w Puławach.

W 1933 ukończył studia na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując stopień zawodowy inżyniera rolnictwa. Następnie, aż do wybuchu wojny był pracował jako nauczyciel szkoły rolniczej w Koźminie Wielkopolskim, działał w Związku Akademickiej Młodzieży Wiejskiej w Poznaniu. W okresie okupacji był kierownikiem Spółdzielni Spożywców w Wilkowie, należał do Związku Walki Zbrojnej i Batalionów Chłopskich. W latach 1944 -1948 był naczelnikiem wydziału w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych.

Po wojnie aktywnie działał  w Polskim Stronnictwie Ludowym „Nowe Wyzwolenie”.  Od października 1946r., przez rok był członkiem jego Rady Naczelnej, od lutego do września 1947r. wiceprezesem Głównego Komitetu Wykonawczego, a od maja 1962r. do maja 1969r. – członkiem Prezydium Naczelnego Komitetu Polskiego Stronnictwa Ludowego.

W lutym 1957r. został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Skupu, następnie Ministrem Skupu i kolejno Ministrem Przemysłu Spożywczego i Skupu, którą to funkcję sprawował do 1968r. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm PRL IV kadencji. Od kwietnia 1968r. do listopada 1973r. zajmował stanowisko wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli.

Podgórski Jan

Jan Krzysztof Podgórski

 (ur. 3 lipca 1956 w Puławach) – polski lekarz, neurochirurg, generał brygady Wojska Polskiego.

Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Adama Jerzego Czartoryskiego w Puławach. W 1980 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Doktoryzował się w 1986. Habilitował się w 1991 w macierzystej uczelni na podstawie rozprawy zatytułowanej Granice operacyjności gruczolaków przysadki mózgowej. 13 maja 1997 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych.

Uzyskiwał specjalizacje zawodowe w zakresie neurochirurgii i neurotraumatologii. Pracował w klinice neurochirurgii szpitala wojskowego w Celestynowie. Był naczelnym specjalistą wojskowej służby zdrowia w dziedzinie neurochirurgii. Od 2005 pełnił stanowisko dyrektora Wojskowego Instytutu Medycznego. W tym samym roku otrzymał nominację na generała brygady. Po przejściu w stan spoczynku pozostał pracownikiem naukowym instytutu, objął też stanowisko profesora w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku

W 2012 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wyróżniony tytułem honorowego obywatela Puław.

Pomorska Marzanna

Marzanna Pomorska

Ukończyła studia turkologiczne w Instytucie Orientalistyki w 1992 r. Zatrudniona jest w Instytucie Orientalistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego od 1992 r., obecnie na stanowisku adiunkta.

Stopień doktora otrzymała w 2004 r. na podstawie rozprawy „Middle Chulym noun formation” (Słowotwórstwo nominów w języku środkowoczułymskim). Stopień doktora habilitowanego otrzymała w 2018 r. na podstawie rozprawy „Russian loanwords in the Chulym Turkic dialects” (Zapożyczenia rosyjskie w dialektach czułymsko-turkijskich).

Główne zainteresowania badawcze: językoznawstwo języków tuwińskiego i czułymskiego, jednego z mniej rozpoznanych języków turkijskich Syberii (gł. etymologia, słowotwórstwo); gramatyka (w tym etymologia) języka tureckiego.

Jest autorką trzech monografii i wielu artykułów naukowych.

Od 2021 r. jest sekretarzem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego. W latach 1996-2015 była członkiem redakcji (w tym sekretarzem) czasopisma naukowego Studia Etymologica Cracoviensia.

Wygłasza wykłady dla studentów uniwersytetów trzeciego wieku.

Była konsultantem naukowym dla Wydawnictwa Literackiego podczas prac wydawniczych pierwszego tłumaczenia na język polski z języka tureckiego powieści Orhana Pamuka „Śnieg”, wyd. Kraków 2006.

Prószyński Stefan

Prof. dr hab. Stefan Kazimierz Prószyński

Stefan Prószyński ukończył w 1958 roku Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach.

W latach 1960-1965 studiował na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Po uzyskaniu dyplomu tej uczelni w październiku 1965 został zatrudniony w poznańskim Instytucie Ochrony Roślin. W latach 1970-1971 odbył staż naukowy na Washington State University. W 1975 obronił przed Radą Naukową poznańskiego Instytutu dyplom doktora nauk rolniczych i objął kierownictwo Pracowni Doświadczalnictwa Terenowego.

 W 1984r, Rada Naukowa Instytutu Ochrony Roślin przyznała mu stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych. W tym samym roku powierzono mu stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu ds. naukowych. W 1989, został z nominacji ministra rolnictwa dyrektorem Instytutu Ochrony Roślin. Funkcję tę pełnił do 2007r. Po odejściu ze stanowiska dyrektora, objął kierownictwo Zakładu Ekologii i Ochrony Środowiska Rolniczego w Instytucie. W 1990r. otrzymał tytuł profesora. W 1995r. jako visiting professor prowadził seminaria na Pennsylvania State University College of Agricultural Sciences.

W badaniach naukowych zajmował się ochroną roślin, w tym praktyczną stroną tej ochrony.

Ogłosił – jako autor, współautor lub redaktor – około 500 publikacji naukowych, w języku polskim, angielskim i rosyjskim, w tym prac oryginalnych i licznych referatów. Ma na koncie także patenty.

W latach 1984-1986 brał udział w pracach Komitetu ds. Nauki i Postępu Technicznego przy Radzie Ministrów. W 1987r. został członkiem Komitetu Ochrony Roślin Polskiej Akademii Nauk. Przewodniczł Polskiemu Towarzystwu Ochrony Roślin, był także członkiem instytucji i towarzystw zagranicznych, m.in. Europejskiej Organizacji Ochrony Roślin (członek Komitetu Wykonawczego) i Białoruskiej Akademii Nauk Rolniczych (członek zagraniczny). Zasiada lub zasiadał w Radach Naukowych m.in. Instytutu Ochrony Roślin w Poznaniu, Instytutu Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach.

R:

Raszewski Zbigniew

Prof. dr hab. inż. Zbigniew Raszewski

Urodził się w 1948r. we wsi Żyrzyn k. Puław i tam ukończył szkołę podstawową..

W 1962 zdał egzamin do Liceum Ogólnokształcącego im. A.J. ks. Czartoryskiego, gdzie w 1966r. uzyskał świadectwo maturalne.

W roku 1973r. ukończyłem studia na Wydziale Chemii i Fizyki Technicznej Wojskowej Akademii Technicznej w stopniu porucznika Wojska Polskiego (WP), otrzymując tytuł magistra inżyniera fizyki technicznej.

W roku 1973r. rozpoczął pracę w WAT, gdzie doktoryzował się w 1978r., a habilitował w roku 1988. W roku 1989r. awansował na stopień pułkownika WP. Tytuł profesora nauk technicznych nadano mu 1998 roku.

Jego specjalnością naukową jest fizyka i technologia ciekłych kryształów. Wypromował dwóch magistrów i dwóch doktorów, którzy obecnie są profesorami. Jest autorem ponad 150 prac naukowych i monografii.

Jest członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Ciekłokrystalicznego, członkiem International Liquid Crystal Society. Był członkiem Prezydium International Liquid Crystal Society w kadencji 1996-1999, Rosyjskiego Towarzystwa „Żidkokristaliczeskoje Obszczestwo – Sadrużestwo”, członkiem Zarządu Panelu: „Chemistry, Biology and Physics” Komitetu Naukowego “Committee on Science for Peace and Security NATO w HQ NATO w Brukseli w kadencji 2007-2011, członkiem „Indepemdent Scientific Expert Group NATO” w HQ NATO w Brukseli w kadencji 2011-2013. Był Przewodniczącym Naukowej Misji NATO w Rosji w ramach NATO-Russia Council Science for Peace and Security, członkiem komitetów naukowych wszystkich edycji międzynarodowch konferencji “Conference on Solid and Liquid Crystal.

Nawiązał szeroką współpracę naukową m.in. z Indiami (Raman Research Institute w Bangalore – 3 noblistów), z USA (CREOL, University of Central Florida w Orlando – 2 noblistów) oraz Rosji (Vavilov State Optical Institute w Saint Petrsburgu – 1 noblista).

Rayss Jan

Prof. dr hab Jan Rayss

Urodzony 19 marca 1943 r. w Granatowie. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach. Świadectwo maturalne otrzymał w roku 1962.

Absolwent Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Po uzyskaniu dyplomu magistra w 1966 r., podjął pracę jako asystent w Katedrze Chemii Fizycznej.

W 1974 r. otrzymał stopień doktora nauk chemicznych, a w roku 1985 stopień doktora habilitowanego. W 1986 r. został zatrudniony na stanowisku docenta, początkowo w Katedrze Chemii Fizycznej, a następnie na stanowisku kierownika Pracowni Technologii Światłowodów. Jego działalność badawcza skupiała się w kręgu problemów związanych z mechanizmem retencji w podziałowej chromatografii gazowej oraz zastosowania tej metody w pomiarach wielkości fizykochemicznych.

Pełnił funkcje Prorektora do spraw badań UMCS w latach 1990-1993, członka Senatu Akademickiego w latach 1996-1999, prodziekana Wydziału Chemii ds. programu studiów i współpracy międzynarodowej w latach 1996 -1999.

Był uczelnianym koordynatorem ds. programu „SOCRATES”, przedstawicielem UMCS w Krajowej Radzie Alliance Francaise, członkiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, członkiem założycielem Zarządu Towarzystwa Instytutu Europy Środkowo Wschodniej.

Odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej w 2009 r., medalem prof. M. Pożaryskiego w 1994 r., Złotym Krzyżem Zasługi w 1987 r. Wielokrotnie wyróżniony Nagrodą Rektora i Ministra.

Zmarł 24 maja 2010 roku.

Rokosz Tomasz

Dr hab. Tomasz Rokosz, prof. KUL

Kulturoznawca, etnomuzykolog, polonista, muzyk. Kierownik Katedry Etnomuzykologii i Hymnologii  (Instytut Nauk o Sztuce, KUL).

Habilitował się w styczniu 2017 r. na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (dziedzina nauk humanistycznych, dyscyplina kulturoznawstwo). Doktoryzował się na UMCS w 2005 r. (promotorem rozprawy doktorskiej był prof. dr hab. Jerzy Bartmiński). Absolwent Podyplomowych Studiów Etnomuzykologicznych na Uniwersytecie Warszawskim. Stypendysta Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną Uniwersytetu Warszawskiego. Członek wielu towarzystw i organizacji, m.in. Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego oraz IOV (International Organization of Folk Art). Recenzent rozpraw doktorskich i habilitacyjnych, juror na wielu ogólnopolskich festiwalach.

Jest autorem m.in. monografii: Między mową a śpiewem. Słowo, muzyka i obrzęd w kontekście przemian (2019); Obrzęd sobótkowy. Tradycja i jej transformacje (studium etnokulturowe) (2016); Od folkloru do folku. Metamorfozy pieśni tradycyjnych we współczesnej kulturze (2009), redaktorem książek: Studium harmonii polskiej. Materiały źródłowe (2007), Konfrontacja i dialog w tekstach kultury polskiej (2011), Pieśń i piosenka. Gatunek – tekst – muzyka (2015), Panslawizm – wczoraj, dziś, jutro (2016), Tradycje ludowe w kulturze muzycznej: zachowanie dziedzictwa – inspiracje – przeobrażenia (2019) oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych i recenzji. Drukował m.in. w „Rocznikach Humanistycznych”, „Łódzkich Studiach Etnograficznych”, „Edukacji Muzycznej”, „Journal of Urban Ethnology”, „Literaturze Ludowej”, „Czasie Kultury”, „Akcencie”, „Kresach”, „Twórczości Ludowej”, „Obyczajach” i wielu tomach zbiorowych. Prowadził etnomuzykologiczne, kulturoznawcze i etnolingwistyczne badania terenowe w Polsce i za granicą. Pracował w komisjach jurorskich na ogólnopolskich i regionalnych przeglądach piosenki oraz ogólnopolskich i regionalnych przeglądach folkloru. Autor piosenek i monodramów. Uczestniczył w wielu koncertach i spektaklach, w kraju i za granicą. Zdobywał nagrody, zarówno za osiągnięcia naukowe, jak i artystyczne – m.in. Nagroda Naukowa „Marii Curie” w 2011 r., za udział w wydawnictwie Lubelskie, t 4, red. Jerzy Bartmiński (seria Polska pieśń i muzyka ludowa, redakcja całości Ludwik Bielawski); Folkowy Fonogram Roku 2000 (za płytę Się Gra, nagraną w Studio im. Agnieszki Osieckiej w Warszawie).

Autor piosenek i monodramów (m.in. autorska płyta CD Podróż do kresu pieśni, Lublin 2019). Laureat wielu konkursów i festiwali, między innymi: Nowej Tradycji, Festiwalu Europejskiej Unii Radiowej, Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Ludowej „Mikołajki Folkowe”, Ogólnopolskich Spotkań z Literaturą Świata, Konkursu „o ślad” na Zajeździe Bardów.

Różyczka Michał

Prof. dr hab. Michał Różyczka

Ukończył w 1966r. Liceum Ogólnokształcące im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego. Po maturze podjął studia magisterskie z astronomii na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w 1971 roku. W latach 1971-1994 pracował w Obserwatorium Astronomicznym Uniwersytetu Warszawskiego (OAUW).

Od 1995 do chwili obecnej jest zatrudniony w Centrum Astronomicznym im. Mikołaja Kopernika Polskiej Akademii Nauk. Doktoryzował się w 1977r., habilitował w 1986r., tytuł profesora otrzymał w 1996r. W latach 1977-1979 oraz 1980-1984 przebywał na stażu  w  Max-Planck-Institut für Astrophysik. Do 2006 r. jego specjalnością naukową były komputerowe symulacje gazodynamicznych procesów astrofizycznych (między innymi powstawania gwiazd i planet) przy których współpracował z MPA, a także z Instituto de Astrofisica de Canarias, Instituto de Astronomia de Uniwersidad National Autonoma de Mexico i University of California Santa Cruz. Następnie zajął się astronomią gwiazdową i obecnie bada gwiazdy zmienne w gromadach kulistych. Wypromował kilkoro magistrów i sześciu doktorów. Jest autorem ponad 180 prac naukowych i około 400 artykułów popularnonaukowych. W latach 1989-2012 był członkiem redakcji „Wiedzy i Życia” oraz „Świata Nauki”. Od 1986 do 1994 roku pełnił funkcję zastępcy dyrektora OAUW do spraw naukowych, od 1999 do 2006 roku zastępcy dyrektora CAMK do spraw naukowych. W latach 1999 2004 był członkiem redakcji „Wiedzy i Życia” oraz „Swiata Nauki”. Od 1986 do 1994 pełnił funkcję zastępcy dyrektora OAUW do spraw naukowych, a od 1999 do 2006 zastępcy dyrektora do spraw naukowych Centrum Astronomicznego im. Mikołaja Kopernika. W latach 1999-2004 był członkiem NATO Advisory Panel for Physical and Engineering Science and Technology. Od 2007 reprezentuje polskie środowisko astronomiczne w centralnej komisji do spraw stopni naukowych i tytułów naukowych. Jest członkiem  rady programowej portalu laickie.pl

Rudnicki Sławomir

Sławomir Rudnicki

Absolwent LO im. A. J. ks. Czartoryskiego w Puławach. Maturę uzyskał w roku 1973.

Studiował filologię polską na UMCS w Lublinie oraz reżyserię filmową i telewizyjną w Łódzkiej Szkole Filmowej. Jako wolny słuchacz uczestniczył również w zajęciach z filozofii teoretycznej na KUL.

Artysta był znany zwłaszcza z tworzenia sonetów, które nie są we współczesnej poezji często spotykanymi kompozycjami. Brał udział w życiu kulturalnym Puław, gościł między innymi w Powiatowym Klubie Książki. Był też członkiem Stowarzyszenia “Przeszłość-Przyszłości”.

W 2005 roku został laureatem nagrody prezydenta Puław w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony kultury. Rok później za swoje sonety zdobył nagrodę im. W. Hulewicza. Był także stypendystą ministra kultury, publikował w kwartalniku „Wczoraj i Dziś”, pisał do „Pasji”, a materiały o jego twórczości pojawiały się m.in. w „Akcencie”, „Twórczościach”, „Frazie”, „Gazecie Wyborczej” czy „Super-Expresie”. O Rudnickim można było usłyszeć także na antenie Radia Łódź i Radia Lublin. Poeta gościł również w lokalnej prasie i telewizji kablowej. Dzięki współpracy ze stowarzyszeniem „Przeszłość-Przyszłości”, wydał m.in. „Topos”, „Maksymy” oraz „Romance i dawne stance”. 21 kwietnia 2013 r. podczas X Festiwalu Książki w Puławach otrzymał statuetkę Ikara.

Zmarł w wieku 68 lat, spoczywa na cmentarzu parafialnym przy ul. Piaskowej w Puławach.

S:

Sadzikowski Andrzej

Prof. dr hab. Andrzej Bernard Sadzikowski

Andrzej Bernard Sadzikowski urodził się 14 września 1952 r. w Puławach. Sytuacja rodziny ugruntowała w Nim poczucie odpowiedzialności oraz wrażliwości na los drugiego człowieka.

Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Jerzego Ks. Czartoryskiego w Puławach, rozpoczął w 1971 roku studia na Wydziale Weterynaryjnym Akademii Rolniczej w Lublinie. W 1976 r. będąc jeszcze studentem, zatrudniony został w Katedrze Parazytologii jako pracownik techniczny. Po ukończeniu studiów przeszedł w tej Katedrze wszystkie etapy kariery naukowej, uzyskując w 1983 r. stopień doktora , a w 2002 r. doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych z zakresu parazytologii. W 2004 r. powołany został na stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 2009 r. uzyskał tytuł profesora.

Od 2006 r. kierował Zakładem Parazytologii i Chorób Inwazyjnych. Zainteresowania naukowe Profesora związane były nie tylko z immunoparazytologią jako głównym kierunkiem badań, lecz także z parazytologią ogólną i kliniczną. Na dorobek naukowy Prof. Sadzikowskiego składa się ponad 180 pozycji, w tym ponad 60 oryginalnych prac badawczych, współautorstwo podręcznika pt.: „ Parazytologia i parazytozy zwierząt”, oraz rozdziałów w dwu podręcznikach akademickich i w wielu skryptach. Obdarzony zdolnościami humanistycznymi potrafił prosto opisywać zawiłe zagadnienia naukowe.

Profesor Sadzikowski był utalentowanym nauczycielem akademickim. Sposób przekazywania przez niego wiedzy, dyskusje ze studentami, w których potrafił i zainteresować nauką i przekonać, sprawiły że uznany został wielokrotnie zwycięzcą konkursu na najlepszego wykładowcę – „ Homo didacticus”. Był twórcą nowego przedmiotu „Hodowla i choroby zwierząt egzotycznych”, w którym połączył rzetelną wiedzę ze swoim hobby, wzbudzając aktywne zainteresowanie studentów. Te żywe kontakty z młodzieżą przetrwały także po ukończeniu studiów. Wiele czasu poświęcał też kształceniu młodych pracowników nauki. Był promotorem dwu przewodów doktorskich i opiekunem licznych prac magisterskich, obiektywnym, ale wymagającym recenzentem rozpraw doktorskich, habilitacyjnych, projektów badawczych i prac kierowanych do druku w czasopismach naukowych. Szeroka wiedza Profesora wykorzystywana była nie tylko na macierzystym wydziale. Wielokrotnie zapraszany do udziału w konferencjach naukowych i szkoleniach podyplomowych, był pożądanym i uznanym wykładowcą. Szczególne miejsce w Jego działalności  zajmowała praca społeczna. Kierował i aktywnie uczestniczył w pracach zespołów wydziałowych i uczelnianych. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego i Polskiego Towarzystwa Parazytologicznego, w którym pełnił funkcję wiceprezesa Oddziału Lubelskiego. Przewodniczył również Komisji Parazytologii Weterynaryjnej Komitecie Parazytologii PAN. Dla swoich współpracowników, był wyjątkowym szefem, na którego wsparcie mogli liczyć tak w sprawach zawodowych, jak i prywatnych. To głównie dzięki Niemu panowały w Zakładzie przyjacielskie relacje. W stosunkach z ludźmi ciepłym i wrażliwym człowiekiem. Zatroskany o los najbliższych, przyjaciół, współpracowników, często bagatelizował swoje, o wiele ważniejsze, problemy.

Zmarł przedwcześnie, po ciężkiej chorobie, 29 marca 2010 r. Spoczął na cmentarzu parafialnym w Puławach-Włostowicach.

Sajnaga Andrzej

Andrzej Sajnaga

Andrzej Sajnaga urodził się 5 listopada 1946 roku we wsi Bronowice w Gminie Puławy. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Bronowicach rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. A. J. Ks. Czartoryskiego w Puławach. Świadectwo maturalne otrzymał w 1964 r.  Następnie rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym, które ukończył w 1970 r.

Andrzej Sajnaga jest założycielem i prezesem spółki ASMET. Rozpoczynając działalność gospodarczą z kapitałem założycielskim 140 USD w ciągu 35 lat zbudował firmę, która z powodzeniem realizuje projekty na całym świecie i dostarcza elementy złączne do największych światowych koncernów. Swoją charyzmą, zaangażowaniem w pracę i pasją zaraża kolejne pokolenia pracowników firmy dając inspirację do podejmowania coraz to nowych wyzwań jakie stawia przed spółką rynek globalny.

Firma Asmet powstała w 1986 roku, a w 2005 roku zatrudniała już prawie 250 osób. Szybki rozwój firmy został dostrzeżony przez Naczelną Organizację Techniczną – prezes Andrzej Sajnaga otrzymał nagrodę Dźwignia 2005 za tworzenie nowych miejsc pracy w konkursie pod auspicjami Przeglądu Technicznego, NOT i KIG. Dziś Grupa ASMET to niemal 500 wysoko wykwalifikowanych pracowników, z których połowa to inżynierowie lub technicy. Na przestrzeni wielu lat Andrzej Sajnaga – Założyciel i prezes ASMET aktywnie wspierał wiele społecznych inicjatyw, dzięki czemu firma zyskała w środowisku lokalnym opinię przyjaznej otoczeniu. W roku 2008 za zasługi na rzecz promowania polskiej kultury i sztuki Prezes ASmet, z rąk Prezydent m.st. Warszawy Pani Hanny Gronkiewicz-Waltz otrzymał dyplom i statuetkę „Mecenasa kultury Warszawy”, a w 2016 odebrał odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej” przyznana przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP. W 2021 roku Marszałek Województwa Mazowieckiego Pan Adam Struzik odznaczył Andrzeja Sajnagę Medalem Pro Mazovia, za wkład w rozwój gospodarczy Mazowsza.

Firma ASmet ma zawarte umowy współpracy z instytutami naukowymi, jak również organizuje i czynnie uczestniczy w konferencjach naukowych poprzez które promuje  i rozpowszechnia wypracowane przez lata efektywne standardy działania, a także dzieli się z uczestnikami swoją wiedzą specjalistyczną.

Prezes Andrzej Sajnaga jest ponadto członkiem założycielem Fundacji Wspierania Kultury Ursusa oraz Członkiem Rady Polskiej Izby Konstrukcji Stalowych.

Samorek Salamonowicz Elżbieta

Prof. dr hab.  Elżbieta  Samorek-Salamonowicz

Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. A. J. ks. Czartoryskiego w Puławach. Studia wyższe ukończyła na Wydziale  Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie, doktorat i  habilitacja również na Wydziale BiNoZ  UMCS w Lublinie. Od 1991 r profesor nadzwyczajny, w 1997 otrzymuje tytuł profesora z rąk Prezydenta R.P. Po odbyciu rocznego stażu na UMCS przez cały czas zatrudniona w Państwowym Instytucie Weterynaryjnym w Puławach. Była kierownikiem Zakładu Chorób Wirusowych Drobiu. W prowadzonym przez nią Zakładzie badania dotyczyły udoskonalania metod diagnostycznych wirusowych chorób drobiu, badań nad patogenezą wirusów onkogennych oraz nad nowo pojawiającymi się wirusami. Jest autorką kilku zestawów diagnostycznych do rozpoznawania zakażeń wirusowych drobiu. Autorka opatentowanego w Urzędzie Patentowym RP zestawu ELISA. Była kierownikiem trzech  laboratoriów referencyjnych. Promotor siedmiu przewodów doktorskich. Ponadto pełniła funkcję recenzenta w 34  przewodach doktorskich, w 12 przewodach habilitacyjnych i w kilku  postępowaniach o nadanie tytułu profesora.

Posiada bogaty  dorobek naukowy. Jest autorem ponad 200 prac naukowych, publikowanych w międzynarodowych czasopismach znajdujących się na tzw. liście filadelfijskiej, czyli  indeksowanych przez Journal Citation Reports. Ponadto jest współautorem 7 opracowań książkowych, w tym dwóch wydań podręcznika dla lekarzy i studentów medycyny „Choroby zakaźne i pasożytnicze”,  kompendium „Grypa”, a także podręcznika „Choroby drobiu” przeznaczonego dla lekarzy i studentów weterynarii (2 wydania), oraz „Immunobiologia ” i ” Chemia i biotechnologia w produkcji zwierzęcej”.

 Wielokrotnie kierowała zarówno krajowymi jak i zagranicznymi projektami badawczymi tzw .”grantami” oraz była recenzentem wielu  projektów badawczych i prac przeznaczonych do publikacji w czasopismach  z wysokim IF. Prowadziła podyplomowe szkolenie specjalizacyjne dla lekarzy wet. z zakresu chorób drobiu,  wykłada na licznych konferencjach, sympozjach  i zjazdach zarówno medycznych jak i weterynaryjnych. Organizatorka kilku międzynarodowych sesji naukowych. Była członkiem Zespołu Ekspertów ds. zagrożenia wirusem Zachodniego Nilu. Kierowała Studiami Doktoranckimi prowadzonymi w PIWet-PIB. Prowadziła badania przed rejestracyjne biopreparatów przeznaczonych dla drobiu. Była członkiem Rady Naukowej PIWet-PIB i przewodniczącą Komisji Doktorskiej oraz członkiem kolegium redakcyjnego Bull.vet.Inst.Pulawy. członkiem Komitetu Mikrobiologii PAN, recenzentem projektów badawczych w KBN, a obecnie Naukowym Centrum Badań i Rozwoju i Narodowym Centrum Nauki.

Kilkukrotnie otrzymała nagrody Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Współpracowała z innymi ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą. Współpracuje z MNiSW uczestnicząc w pracach Zespołu d/s nagród za wybitne osiągnięcia naukowe oraz osiągnięcia w opiece naukowej i dydaktycznej. Członek wielu towarzystw naukowych zarówno krajowych jak i zagranicznych. Kilkakrotnie odbyła staże w różnych ośrodkach naukowych na świecie. Najdłuższy staż we Francji, w INRA, w Tours, Brała aktywny udział w licznych konferencjach, kongresach i sympozjach odbywających się na świecie np. w Anglii, Francji. Niemczech, Holandii, Belgii , Chinach, Australii, Maroku, Turcji. 

Sikora Marian

Marian Sikora

Marian Sikora ps. „Czarny”, „Przepiórka” (ur. 17 stycznia 1914 w Borysowie, zm. 12 grudnia 1944 w Lublinie) – polski żołnierz, uczestnik kampanii wrześniowej (obrona Lwowa), żołnierz ruchu oporu od 1940, porucznik Armii Krajowej.

Urodził się w rodzinie chłopskiej, ukończył Gimnazjum i Liceum im. Czartoryskich w Puławach (1936). Po podchorążówce został rezerwistą 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie. Studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim przerwał mu wybuch wojny.

Od 1940 r. trwale związany z ruchem oporu, najpierw był zastępcą dowódcy lokalnej grupy Związku Odwetu, a później szefem Kedywu w Inspektoracie Rejonowym „Puławy”. Obok działalności dywersyjnej zajmował się także wydawaniem prasy konspiracyjnej. Po tzw. decentralizacji Kedywu pełnił formalnie funkcję dowódcy oddziału partyzanckiego OP 15/2.

Po zajęciu Lubelszczyzny przez Armię Czerwoną został aresztowany i na początku grudnia 1944 r. wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano w dniu 12 grudnia 1944 r. na Zamku Lubelskim. Był odznaczony krzyżem Virtuti Militari V klasy. W 2017, za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, prezydent RP Andrzej Duda nadał mu pośmiertnie Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Skalska Kotlińska Jolanta

Prof. dr hab. Jolanta Helena Kotlińska (z domu Skalska)

Jolanta Helena Kotlińska (z domu Skalska), absolwentka Szkoły Podstawowej nr 2 w Puławach oraz Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego (1970-1974 rok), klasy o profilu biologiczno-chemicznym. Zainteresowania biologią i chemią zaowocowały wyborem studiów o profilu medycznym. Jolanta Kotlińska jest absolwentką Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej w Lublinie (obecnie Uniwersytet Medyczny),.

Karierę zawodową rozpoczęła jako studentka Studiów Doktoranckich w Zakładzie Farmakodynamiki (obecnie Katedra i Zakład Farmakologii z Farmakodynamiką) Uniwersytetu Medycznego w Lublinie, gdzie następnie została zatrudniona jako pracownik naukowo-dydaktyczny.

Zainteresowania naukowe prof. J. Kotlińskiej koncentrują się wokół zagadnień związanych z uzależniającym działaniem substancji psychoaktywnych. Jest autorem ponad 100 publikacji na ten temat, opublikowanych w prestiżowych czasopismach naukowych. Prace jej, jako wyróżniające, były nagradzane przez polskie (Pol. J. Pharmacol.) i zagraniczne (Peptides, USA) czasopisma naukowe. W latach 1994-96 odbyła dwuletni staż podoktorski fundowany przez Karolinska Institutet (Department of Clinical Neuroscience, Division of Drug Dependence) w Sztokholmie, Szwecja. Za swoją działalność naukową była nagradzana przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej i Rektora Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Była promotorem 10 przewodów doktorskich oraz recenzentem wielu prac doktorskich i habilitacyjnych. Członek Rad Naukowych i komitetów redakcyjnych czasopism zagranicznych, wieloletni redaktor naczelny uczelnianego czasopisma Current Issues in Pharmacy and Medical Sciences.

Stankiewicz Stanisław

Stanisław Stankiewicz (1903 – 1947)

Stanisław Stankiewicz ps. „Sośniak”, „Dąb”, „Kornik”

Urodził się 15 listopada 1903 r. w Wólce Profeckiej (obecnie dzielnica Puław). Ukończył państwowe Gimnazjum im. ks. Adama Czartoryskiego w Puławach. Później zdał eksternistyczne egzaminy w szkole leśnictwa w Cieszynie i rozpoczął pracę w służbie leśnej. Od 1937 roku oraz w okresie okupacji niemieckiej był leśniczym w leśniczówce Głodno nieopodal Opola Lubelskiego oraz członkiem ZWZ–AK. Jednocześnie, wraz z żoną Barbarą, zaangażował się w ratowanie Żydów, za co w 1986 r. zostali pośmiertnie odznaczeni przez Instytut Yad Vashem medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. W 2006 r. medalem odznaczono również dzieci Stanisława Stankiewicza – syna Tadeusza oraz pośmiertnie córkę Barbarę. Po wkroczeniu Sowietów, w obawie przed aresztowaniem, wyjechał i rozpoczął pracę w leśnictwie Sterdyń w pow. Sokołów Podlaski, gdzie kontynuował działalność niepodległościową w strukturach Zrzeszenia WiN oraz Narodowego Zjednoczenia Wojskowego.W sierpniu 1947 r. został aresztowany i przewieziony do siedziby WUBP w Warszawie przy ul. Sierakowskiego, gdzie poddano go brutalnemu śledztwu oraz prawdopodobnie zamordowano 12 sierpnia 1947 r. Według oficjalnej wersji popełnił samobójstwo, wyskakując z okna trzeciego piętra budynku.

Szczątki Stanisława Stankiewicza odnaleziono w maju 2021 r. podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych przez IPN na terenie kwatery „C” Cmentarza Powązkowskiego. Pogrzeb odbył się w 15 marca 2024 r. w Kaplicy Polowej Wojska Polskiego w Warszawie przy ul. Długiej, po czym nastąpi pochówek w Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych na Cmentarzu Powązkowskim. W ceremonii pogrzebowej wziął udział poczet sztandarowy I Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Adama Jerzego Czartoryskiego w Puławach.

Strzemski Michał

Prof. dr Michał Strzemski

Michał Strzemski urodził się w 1912r. w Wiatce (Rosja). Po nagłej śmierci ojca w 1912 roku przyjechał z matką do Puław, a dwa lata później, po wybuchu I wojny światowej – do Charkowa. W 1921 roku wrócili do kraju, najpierw do Poznania, a po dwóch latach już na stałe zamieszkali w Puławach.

Tu Michał Strzemski uczęszczał do Gimnazjum im. A. J. Ks. Czartoryskiego i w 1931r.  zdał maturę. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie w 1937r. uzyskał dyplom inżyniera rolnika. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako asystent, potem adiunkt w Wydziale Gleboznawczym Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. W 1945r. został kierownikiem tzw.  kolumn gleboznawstwo-kartograficznych. W 1946r. uzyskał na UMCS stopień doktora nauk rolniczych. Trzy lata później powierzono mu funkcję kierownika wydziału gleboznawczego, którą to  pełnił nieprzerwanie, mimo restrukturyzacji Instytutu, aż do przejścia na emeryturę w 1977r.

W 1954r. nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1963r. – profesora zwyczajnego. Zawodowo przez całe życie zajmował się szeroko pojętym gleboznawstwem, sporządzał mapy glebowe, nadzorował ich opracowywanie. Nadzorował merytorycznie ogólnopolską akcję klasyfikacji bonitacyjnej gleb. Był promotorem 9 rozpraw doktorskich i opiekunem 5 przewodów habilitacyjnych. Wchodził w skład komitetów naukowych PAN i wielu towarzystw, w tym Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego i Stowarzyszenia Autorów Polskich.

Żywo interesował się historią i przyszłością Puław, co zaowocowało powołaniem do życia Towarzystwa Przyjaciół Puław, którego został pierwszym prezesem. Towarzystwo to wniosło duże zasługi dla rozwoju kulturalnego miasta i ochrony jego zabytków.

Profesor pozostawił też po sobie cenne  publikacje, dotyczące przeszłości Puław i Instytutu oraz kultury żydowskiej  i historii Żydów puławskich.

Zmarł w 1992r.

Sułek Antoni

Prof. dr hab. Antoni Sułek 

Urodził się 27 września 1945 w Barłogach koło Kurowa. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach.  Maturę uzyskał w 1963r. W 1968 ukończył studia socjologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1974 obronił w Instytucie Socjologii UW doktorat pt. Miejsce eksperymentu w naukach społecznych,  a w 1990 habilitował się książką stanowiącą zbiór rozpraw pt. „W terenie, w archiwum i w laboratorium.  Studia nad warsztatem socjologa”. Od roku 2002 jest profesorem. W latach  1988–1995 był współredaktorem „Kultury i Społeczeństwa”. W latach 1989–1990 był członkiem zespołu doradców socjologicznych Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W latach 1994–1998 pełnił funkcję przewodniczącego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. W latach 1999–2001 był głównym  doradcą ds. społecznych Prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka. W latach 2002–2005 dyrektor Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, w którym w latach 1989–2009 był kierownikiem Zakładu Metodologii Badań Socjologicznych. Wiceprzewodniczący, a następnie członek prezydium Komitetu Socjologii Polskiej Akademii Nauk. Członek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów.

W 2002 r. został członkiem korespondentem PAN. Zajmuje się metodologią socjologiczną, metodologią sondażu, teorią i badaniami opinii publicznej, historią badań społecznych w Polsce. Od 1999 jest członkiem rady programowej stowarzyszenia Otwarta Rzeczpospolita. Jest autorem lub współautorem wielu publikacji książkowych, podręczników akademickich oraz bardzo wielu artykułów w czasopismach polskich i zagranicznych.

Syp Alina

dr hab. Alina Syp

Urodziła się 9.10.1960 r. w Lublinie. Ukończyła studia na Wydziale Ogrodniczym Akademii Rolniczej w Lublinie (1985 r.), uzyskując tytuł magistra inżyniera. W 1986 r. ukończyła Studium Pedagogiczne uzyskując kwalifikacje pedagogiczne. Następnie w 1998 r. ukończyła Wyższą Szkołę Biznesu prowadzoną przez Lubelską Szkołę Biznesu we współpracy z Uniwersytetem Central Lancashire (Wlk. Brytania) i uzyskała tytuł Master of Biznes Administration (MBA). W 2003 r. na Wydziale Zarządzania Akademii Ekonomicznej w Poznaniu ukończyła Studia Podyplomowe w zakresie Rachunkowości. W 2009 r., uzyskała stopień doktora nauk rolniczych w zakresie agronomii na podstawie rozprawy „Ocena wykorzystania czynników produkcji gospodarstw rolnych w regionie Mazowsza i Podlasia”. W 2016 r., na podstawie oceny ogólnego dorobku naukowego i przedstawionego osiągnięcia naukowego w formie cyklu publikacji pt. „Środowiskowe oceny produkcji biomasy w Polsce uzyskała stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych w dyscyplinie ochrona i kształtowanie środowiska, specjalność zarządzanie środowiskiem rolniczym.

Aktywność zawodowa obejmuje zatrudnienie na stanowisku nauczyciela w Zespole Szkół Ogrodniczych w Żyrzynie (1985 r.) i w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Janowcu (1985-1986). W 1995 r. pracowała w Zakładach Azotowych S.A. w Puławach w Dziale Sprzedaży i Marketingu na stanowisku sprzedawcy. Następnie była zatrudniona na stanowisku Kierownika Działu Informacji Rynkowej w Projekcie Polsko-Holenderskim „Establishing Marketing Systems for Agricultural and Horticultural Products in Lublin province”, który był wdrażany przez Fundację Akademii Rolniczej w Lublinie (1995-1998). W latach 1998-1999 była zatrudniona w AGRAM Chłodnia w Lublinie na stanowisku Kierownika Sprzedaży i Marketingu. Następnie pracowała w Lubelskim Ośrodku Doradztwa Rolniczego w Końskowoli na stanowisku Kierownika Działu Ekonomiki i Rachunkowości (1999-2010). Od 1 lipca 2010 r. jest zatrudniona w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowym Instytucie Badawczym w Puławach (IUNG-PIB). Pierwszym miejscem pracy w IUNG-PIB był Zakład Agrometeorologii i Zastosowań Informatyki w którym początkowo była zatrudniona na stanowisku starszego specjalisty badawczego, a od 2015 r. na stanowisku adiunkta. Od 2015 r. zatrudniona była w Zakładzie Biogospodarki i Analiz Systemowych na stanowisku adiunkta. Od 2017 r. jest zatrudniona w tym Zakładzie na stanowisku profesora IUNG-PIB. Ponadto, w latach 2008-2009 pracowała jako ekspert Komisji Europejskiej doradzając Ministerstwu Rolnictwa, Leśnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich Rumunii we wdrażaniu sytemu Rachunkowości Rolnej (FADN). W latach 2009-2011 była ekspertem Banku Światowego i kierowała pracą zespołu wdrażającego system FADN w Macedonii (FYROM).

         Aktualne zagadnienia badawcze obejmują:

  1. Oceny efektywności ekonomicznej i środowiskowej gospodarstw rolnych,
  2. Szacowanie emisji gazów cieplarnianych w rolnictwie,
  3. Wpływu systemów produkcji na żyzność gleb w zmieniających się warunkach klimatycznych
  4. Badania postaw rolników do procesów zachodzących w rolnictwie.
  5. Wdrażania innowacyjności w rolnictwie,
  6. Transferu wiedzy z nauki do praktyki.

Dorobek naukowy obejmuje 49 pozycje, w tym 24 wyróżnione w Journal Citation Reports, 2 monografie i 3 rozdziały w monografiach. Ponadto, jest autorem wielu komunikatów i doniesień w materiałach konferencyjnych o zasięgu krajowym i międzynarodowym. Była i jest zaangażowana we wdrażanie projektów krajowych i międzynarodowych. Poza tym była recenzentem 4 prac doktorskich. Obecnie jest promotorem 2 rozpoczętych przewodów doktorskich. Utrzymuje stałe kontakty z ośrodkami doradztwa rolniczego. Od 2011 r. jest członkiem Stowarzyszenia Ekonomistów Rolnictwa i Agrobiznesu (SERiA), od 2014 r. Europejskiego Stowarzyszenia Ekonomistów Rolnictwa (EAAE); od 2015 r. Ogólnopolskiego Stowarzyszenie Agroleśnictwa (OSA). W 2014 i 2018 r. była członkiem komitetu naukowego programu Climate Smart Agriculture wdrażanego przez The Joint Research Programming Initiative on Agriculture, Food Security and Climate Change (FACCE-JPI). Jest ekspertem Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi (MRiRW) oraz Ministerstwa Ochrony Środowiska zakresie zmian klimatu, emisji gazów cieplarnianych, zmian użytkowania gruntów, odnawialnych źródeł energii, Komisji Europejskiej w programach Horyzont 2020, Agencji Zarządzającej ds. Badań Naukowych (REA), Europejskiej Agencja Wykonawcza ds. Klimatu, Infrastruktury i Środowiska (CINEA), Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii w dziedzinie klimatu i żywności (EIT Climate – KIC, EIT Food), Europejskiego Partnerstwa Innowacyjnego (EIP) grupa fokusowa “Moving from source to sink in arable farming”, Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) w ramach PROW 2014-2020 w zadaniu “Współpraca”, Narodowego Centrum Badań i Rozwoju (NCBR), Hungarian National Research, Developmnet and Innovation Office, Italian Ministry for Education, University and Research. Od 2014 r. jest redaktorem tematycznym Acta Agrobotanica i członkiem rady redakcyjnej Applied Ecology and Environmental Sciences, American Journal of Environmental Protection, World Journal of Agricultural Research i Journal of Food Security. W 2012 r. otrzymała nagrodę zespołową I stopnia Dyrektora IUNG-PIB i Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi za osiągnięcia w zakresie postępu w rolnictwie. Tytuł tematu badawczo-wdrożeniowego „Poziom emisji gazów cieplarnianych dla upraw pszenicy, pszenżyta, kukurydzy i żyta przeznaczonych do produkcji bioetanolu oraz upraw rzepaku przeznaczonego do produkcji biodiesla”. W 2020 r. otrzymała nagrodę zespołową I stopnia Dyrektora IUNG-PIB za szczególne osiągniecia organizacyjne w pozyskiwaniu projektów naukowych.

Szczepanik Zenon

Prof. dr hab. Zenon Szczepanik

Zenon Ryszard Szczepanik urodził się 3 stycznia 1918 roku w Górze Puławskiej. Uczęszczał do Liceum im. A. J. Ks. Czartoryskiego, gdzie w 1935 roku zdał egzamin maturalny. Jest absolwentem Politechniki Warszawskiej, Wydziału Chemii.

Praca doktorska, obroniona w 1955 roku w Politechnice Warszawskiej została nagrodzona przez Radę Państwa, a praca habilitacyjna w 1962 otrzymała nagrodę Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Działalność naukowa Profesora skupiała się wokół ważnych zagadnień odnoszących się do równowag fazowych ciecz-para i ich wpływu na mieszaniny dwu- i wieloskładnikowe spożywczych substancji zapachowych. Jego istotnym wkładem do nauki było zajęcie się problemem ciekłych kryształów i ich wpływu na jakość materiałów.

Życie zawodowe Pana Profesora związane było z Politechniką Warszawską (1946-1949) oraz ze Szkołą Główną Planowania i Statystyki (później Szkoła Główna Handlowa).

W SGPIS został adiunktem w 1949r. , docentem hab. w 1962r., profesorem nadzwyczajnym w 1970 roku, zaś profesorem zwyczajnym w 1978r. W SGPiS a potem w SGH był długoletnim Kierownikiem Katedry Technologii i Jakości Produkcji, był dziekanem i prodziekanem Wydziału Handlu Wewnętrznego.

Prace Profesora dotyczyły zagadnień szeroko rozumianej jakości. Bardzo ważne miejsce w jego dorobku naukowym zajmuje teoria jakości procesów jednostkowych, która była podstawą do wprowadzenia podziału procesów przyrodniczo-technicznych na inżynieryjne, bio-inżynieryjne, ergonomiczne i biopsychiczne.

Szulowski Krzysztof

Prof. dr. hab. Krzysztof Szulowski 

Urodził się w maju 1963 roku w Janowcu. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Puławach, które ukończył w 1982 roku. Następnie studiował na Wydziale Weterynaryjnym Akademii Rolniczej w Lublinie. Stopnie naukowe w zakresie nauk weterynaryjnych uzyskiwał w Państwowym Instytucie Weterynaryjnym – doktora w 1997 (na podstawie pracy pt. Wartość testu ELISA w diagnostyce brucelozy u zwierząt) i doktora habilitowanego w 2006 (w oparciu o rozprawę zatytułowaną Wartość diagnostyczna metody PCR i jej zastosowanie rezerwuaru pałeczek Brucella u zwierząt). W 2020 otrzymał tytuł profesora nauk rolniczych. Specjalizuje się w zagadnieniach dotyczących ;mikrobiologii i diagnostyki chorób zakaźnych zwierząt.

Od 1992 zawodowo związany z PIWet-PIB w Puławach. Objął stanowisko kierownika Zakładu Mikrobiologii i profesora nadzwyczajnego w tym instytucie.

Działacz związkowy, przewodniczył komisji zakładowej NSZZ „Solidarność” w PIWet-PZB. W latach 1998–2010 przez trzy kadencje był radnym powiatu puławskiego, był wiceprzewodniczącym, a w trzeciej kadencji przewodniczącym rady powiatu. Członek Prawa i Sprawiedliwości. W wyborach parlamentarnych w 2015 z listy PiS uzyskał mandat poselski. W wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję.

T:

Tudryn Alina

Dr hab. Alina Tudryn

Urodzona:              1960 r. w Leżajsku

Zamieszkała:         1960–1965 r. – Nowa Sarzyna, 1965 – 1985 r. – Puławy, od grudnia 1985 r. – region paryski, Francja

Zatrudniona:         od 1996 r. – Uniwersytet Paris Sud (obecna nazwa Paris-Saclay), Wydział Nauk o Ziemi, Laboratorium GEOPS, UMR 8148 UPS-CNRS, Orsay

 

Edukacja i stopnie naukowe:

  • Szkoła Podstawowa nr 5 w Puławach (1968-1975).
  • Liceum Ogólnokształcące im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach (1975-1979): profil matematyczno-fizyczny – Matura (1979).
  • Magister Geologii, Uniwersytet Warszawski (1985): geologia stratygraficzno-poszukiwawcza.
  • DEA Nauk o Ziemi (odpowiednik dyplomu Master 2/Magister), Uniwersytet Paris Sud (1988): geochemia izotopowa.
  • PhD – Doktorat z Nauk Przyrodniczych, Uniwersytet Paris Sud (1995): geofizyka – paleomagnetyzm ziemski.
  • Post-doktorat, Uniwersytet Paris Sud (1995-1996).
  • Habilitacja, Uniwerytet Paris Sud (2015).

 

Działalność dydaktyczna i naukowa:

  • Wykłady, ćwiczenia i praktyki terenowe w zakresie geofizyki (głównie magnetyzm ziemski i sejsmografia) i geologii na wydziałach Nauk o Ziemi i Fizyki Uniwersytetu Paris Sud/Paris-Saclay, Licencjat i Master.
  • Programy europejskie wspołpracy dydaktycznej Erasmus/Socrates pomiędzy Uniwersytetem Paris Sud/Paris-Saclay a Uniwersytetem Warszawskim, Instytutem Badań Geodezyjnych i Geofizycznych Węgierskiej Akademii Nauk w Sopronie (Węgry), Uniwersytetem Süleyman Demirel w Isparcie (Turcja), Uniwersytetem Akdeniz w Antalii (Turcja).
  • Koordynator studiów magisterskich (Master 2) Geologii Inżynierskiej, Universytet Paris-Saclay.
  • Promotor prac doktorskich, magisterskich i licencjackich.
  • Recenzent dla wielu czasopism naukowych, takich jak Earth Sciences Reviews, Global and Planetary Change, Quaternary Science Reviews, Journal of Paleolimnology, Climate of the Past, Palaeogeography-Palaeoclimatology-Palaeoecology, Quaternary International, Canadian Journal of Earth Sciences, Boreas, Environmental Earth Sciences, Antarctic Science.
  • Recenzent projektu naukowego dla Holenderskiej Rady ds. Badań Naukowych, 2021.
  • Członek Komitetu Naukowego II i III konferencji Euro-Mediterranean Conference for Environmental Integration (konferencje Springer EMCEI, 2019, 2021, Sousse, Tunezja).
  • Członek kolegium redakcyjnego Biuletynu Panstwowego Instytutu Geologicznego (publikacje Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie).
  • Autor licznych artykułów publikowanych w czasopismach międzynarodowych.

 

Tematyka badań naukowych:

Badania paleomagnetyzmu ziemskiego oraz zmian środowiska i klimatu w przeszłości poprzez podejscie multidisciplinarne obejmujace w szczególnosci “magnetyzm środowiskowy” oraz metody badawcze takie jak sedymentologia, mineralogia czy geochemia izotopowa. Synergetyczne zastosowanie wszystkich tych metod pozwala na precyzyjną analizę archiwów morskich i sródlądowych. Kwestia zmienności klimatu, jak również zależnosci między człowiekiem-klimatem-środowiskiem-zagrożeniami naturalnymi, ma ogromne znaczenie dla zrozumienia przeszłych i przyszłych ewolucji Ziemi i jest szczególnie istotna w strefie klimatycznej półsuchej, gdzie obecne przemiany przyrodniczo-antropogeniczne zachodzą bardzo intensywnie. Moją aktywność prowadzę w ramach projektów naukowych w ścisłej współpracy z naukowcami różnych instytucji badawczych we Francji i wielu krajów jak Wielka Brytania, Hiszpania, Polska, Węgry, Rumunia, Rosja, Turcja, Iran, Indie, Chiny, Brazylia, RPA, oraz skupiajac się na zagadnieniach jak:

  1. Zmiany środowiska i klimatu w późnym Czwartorzędzie, tzn. od ostatniego zlodowacenia do dziś (ostatnie ~ 100000 lat), przy wzrastającej aktywności człowieka. Glównie interesuję się Eurazją: pasem mórz śródlądowych – Środziemnego, Czarnego i Kaspijskiego – pozostających pod silnym wpływem ewolucji lądolodów powodujących istotne zmiany w paleogeografii, a także słonych jezior w Turcji, Iranie, czy w Chinach.
  2. Środowisko powstania wstęgowych formacji żelazistych (Banded Iron Formations, BIFs) występujących w niektórych skałach Prekambru o wieku ok. 3,8 – 1,8 miliarda lat. Ze względu na ich znaczenie gospodarcze i rolę w zrozumieniu ewolucji młodej Ziemi i tzw “katastrofy tlenowej” oraz możliwe analogie z ewolucją młodego Marsa, są one intensywnie badane. Obiektem moich zainteresowań są właściwosci magnetyczne wstęgowych formacji żelazistych w Indiach, Zimbabwe i Brazyli o wieku od 2.9 do 2.4 miliarda lat.
  3. Stanowisko prehistoryczne późnego Pliocenu (około 2,8 miliona lat) w górach Siwaliks (Himalaje Zewnętrzne) w Indiach. Stanowisko to, odkryte przez ekipę francuskich i indyjskich paleontologów, prehistoryków i geologów, ktorej jestem czlonkiem, prezentuje sekwencję osadową bogatą w skamieniałości kręgowców lądowych zawierających ślady najstarszej populacji hominidów w Azji. Temat ten ma duże znaczenie dla zrozumienia rozwolu hominidów, ponieważ po raz pierwszy tak starożytne ślady inteligentnej aktywności zostały odkryte poza Afryką. Ciekawostką jest, ze stanowisko to znajduje sie niedaleko Chandigarh, miasta zaprojektowanego po II wojnie światowej przez architekta Le Corbusier, na terenie wchodzącym w skład pierwszej historycznie cywilizacji subkontynentu indyjskiego rozwijającej sie w okresie 3300-1300 lat p.n.e., zwanej Kulturą Indusu, harappanską lub też Mohendżo-Daro.
Turczynowicz Ginalska Grażyna

Prof. dr hab. Grażyna Ginalska (z d. Turczynowicz)

Grażyna Ginalska (z d. Turczynowicz) była uczennicą Liceum im. A.J. Ks. Czartoryskiego w latach 1967-1971, w klasie o profilu biologiczno-chemicznym.  Następnie ukończyła biologię ze specjalnością biochemia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie. W latach 1976 – 2005 pracowała naukowo w Zakładzie Biochemii WBiNoZ na UMCS, doktoryzowała się w 1988 r, a habilitację uzyskała w 2001 r. Przeniosła się na Uniwersytet Medyczny w Lublinie i od 2005 r jest Kierownikiem Katedry Biochemii i Biotechnologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Tytuł profesora nauk farmaceutycznych uzyskała w 2009 r. Jest cały czas nauczycielem akademickim, a naukowo zajmuje się wytwarzaniem i modyfikacją biomateriałów o przeznaczeniu medycznym.

Za pracę badawczą i wynalazczą Prof. Grażyna Ginalska była wielokrotnie nagradzana w kraju i za granicą. Za opracowanie cyklu publikacji dotyczących biomateriałów w medycynie regeneracyjnej otrzymała Zespołową Nagrodę Naukową V Wydziału Nauk Medycznych PAN, Nagrodę Światowej Organizacji Własności Intelektualnej, Grand Prix Europejskiej Izby Francuskich Wynalazców oraz  złoty medal z wyróżnieniem w konkursie „Innovation Brussels Eureka 2013”. Otrzymała też nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego „za wybitne osiągnięcie wynalazcze w roku 2013 na arenie międzynarodowej”. Wielokrotnie kierowała projektami badawczymi: NCN, NCBiR, UE PO Innowacyjna Gospodarka, UNILAP LP (USA), M-eraNet w ramach Horizon 2020. Prof. G. Ginalska jest członkiem Rady Naukowej i Rady Finansów w Narodowym Centrum Badań i Rozwoju, członkiem Komisji Nauki o Materiałach PAN i Komisji Nauk Medycznych Oddziału PAN oraz członkiem Akademii Polskiego Sukcesu.

Prof. Grażyna Ginalska wraz z zespołem opracowała biomateriał „FlexiOss®” (zwany „sztuczną kością”) do implantacji w ubytki kostne, wykorzystywany w chirurgii urazowej i ortopedii, który obecnie przechodzi badania kliniczne i proces rejestracji. Biomateriał kościozastępczy FlexiOss w 2019 otrzymał tytuł „Polski Produkt Przyszłości” w XXI edycji Konkursu organizowanego przez NCBiR oraz PARP oraz nagrodę gospodarczą Prezydenta RP w kategorii „Badania i Rozwój”.

Turski Ryszard

Prof. dr hab. Ryszard Turski

Urodził się 22 lutego 1930 r. w Puławach i tu uzyskał wykształcenie średnie kończąc w roku 1949 Liceum Ogólnokształcące im. A. J. ks. Czartoryskiego.

W 1954 r. ukończył Wydział Rolny UMCS w Lublinie. Bezpośrednio po studiach podjął pracę w Katedrze Gleboznawstwa WSR w Lublinie, gdzie w 1959 r. uzyskał stopień dr nauk rolniczych ze specjalnością gleboznawstwa. Już jako pracownik Akademii Rolniczej w Lublinie w 1965 r. habilitował się, a w 1972 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Profesorem zwyczajnym został w 1978 r.

Swą działalność naukową i organizacyjną związał z   Katedrą Gleboznawstwa Wydziału Rolniczego. Pracuje początkowo na stanowisku asystenta i adiunkta pod kierownictwem prof. Bohdana Dobrzańskiego, a od 1969 r. zostaje kierownikiem tej Katedry. W okresie zmian strukturalnych w Akademii Rolniczej, nie przestając być kierownikiem Katedry Gleboznawstwa, został w latach 1973-1985 dyrektorem Instytutu Gleboznawstwa, Chemii Rolnej i Mikrobiologii, zaś potem (1986-1991) dyr. Instytutu Gleboznawstwa. Był protektorem Akademii Rolniczej ds. nauczania i wychowania (1969-1972) oraz ds. organizacji i kadr (1975-1978). W latach 1988-1990 przewodniczący Sekcji Gleboznawstwa, a od 1996 r. przew. Komitetu Gleboznawstwa i Chemii Rolnej PAN.

Z Instytutem Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa wiąże go wieloletnia współpraca związana z rozeznaniem i kartografią pokrywy glebowej woj. lubelskiego, a także z kształceniem kadry naukowej. Od 1985 r. jest członkiem Rady (z powołania), zaś od 1999 r. przewodniczy jej z wyboru.

Przez szereg lat pełnił funkcję przewodniczącego oddziału lubelskiego Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego i członka Zarządu Głównego tego Towarzystwa.

Od 1965 r. członek Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego. Posiada znaczny dorobek w kształceniu kadr jako kierownik licznych prac magisterskich, promotor doktoratów i opiekun naukowy przewodów habilitacyjnych. Jest autorem ok. 270 publikacji, w tym 18 książkowych (podręczników, skryptów) z zakresu genezy i ewolucji gleb, ze szczególnym uwzględnieniem czarnoziemów.

Jest odznaczony Krzyżami Kawaleryjskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia polski oraz innymi medalami, odznakami, a także wyróżniony nagrodami.

W:

Walczak Grzegorz

dr Grzegorz Walczak 

Grzegorz Walczak jest prozaikiem, poetą, dramaturgiem, satyrykiem oraz językoznawcą.

Urodził się w Puławach 05.02.1941r. Był uczniem I Liceum Ogólnokształcące im. ks. A. J. Czartoryskiego gdzie w 1959r. zdał egzamin maturalny. Następnie po ukończeniu Studium Nauczycielskiego w Warszawie studiował na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego (1961 – 1965). Przez 26 lat wykładał na tej uczelni w Instytucie Języka Polskiego. Obronił tam pracę doktorską z syntaktologii. Opublikował wiele prac językoznawczych, głównie z dziedziny składni i stylistyki. Był  sekretarzem osobistym prof. Witolda  Doroszewskiego. Ma wiele publikacji językoznawczych, głównie z zakresu składni i stylistyki. W latach (1965 – 1992) w  Instytucie  Języka Polskiego  był doktorantem, asystentem, potem adiunktem.  Na wydziale Slawistyki Uniwersytetu Belgradzkiego, pracował jako lektor języka polskiego.

Interesował się żywo teatrem i był jego cenionym znawcą, czego dowiódł jako recenzent miesięcznika „Teatr”, kierownik artystyczny teatru „Rampa”. Od pięćdziesięciu lat współpracuje z Teatrem Polskiego Radia (emisje głownie w Programie III, a także w I i II PR oraz w Radiu BIS).

Przez kilka lat współpracował w swoich programach autorskich z Wojciechem Siemionem, obecnie z Olgierdem Łukaszewiczem, Henrykiem Talarem i Mariuszem Bonaszewskim, a także w kabaretach satyrycznych z Jackiem Fedorowiczem, Markiem Majewskim i Tomaszem Szwedem. Współpracował w przygotowaniu programów poetycko-muzycznych ze znaną na świecie multiinstrumentalistką, Marią Pomianowską.

Na uwagę zasługuje też jego twórczość przekładowa z literatury serbskiej i chorwackiej. W 2012r. opublikował wybór poezji serbskiej w swoim tłumaczeniu, a w 2016r. autorską „Antologię współczesnej poezji serbskiej” (wybór i tłumaczenie), a także przetłumaczył i adaptował dla Teatru PR cztery słuchowiska emitowane w Polskim Radiu, ostatnio „Kumowie” wg sztuki D. Kovacevicia. Swoje utwory publikował w wydawnictwach i w licznych czasopismach literackich krajów byłej Jugosławii. W 1995-1996 był recenzentem Miesięcznika „Teatr” i autorem rubryki „Oko i ucho” w warszawskim dwutygodniku kulturalnym „Sycyna”.

Grzegorz Walczak znalazł się w Leksykonie prozaików J. Termera wśród 350 twórców z różnych krajów i epok (Iskry 2001), w Leksykonie współczesnych pisarzy polskich (Wydawnictwo Edukacyjne Literat, Toruń 2004 r) w Antologii Tysiąclecia – Poezja Polska (Warszawa 1998), w Leksykonie Polskiej Muzyki Rozrywkowej (Warszawa 1995), a także w antologiach poezji polskiej: serb.: „Pet vekova poljske poezije” (Gornji Milanovac, Pristina 1991), ros.: „Sdjełano v Polsze, wiek – XX” (Andrej Bazilevskij, Moskva 2009), „Iz vieka v viek – polskaja poezija” (Moskva 2011), jakuc.:„Savremennyje poety Polszi” (Jakuck 2014); współpracował z Teatrem Witkacego w Zakopanem i z Wrocławskim Teatrem Pantomimy.

Za całokształt twórczości literackiej odznaczony w lutym 2016r.  medalem „Zasłużony dla Kultury GLORIA ARTIS”.

Warda Edward

Prof. dr hab. Edward Warda

Edward Warda urodził się 15.07.1937 r. w Bałtowie k/Puław. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Bałtowie, Żyrzynie i w Osinach. Liceum Ogólnokształcące im. ks. Adama Czartoryskiego w Puławach ukończył w 1955 roku. Dyplom lekarza medycyny uzyskał 15.02.1963 r. na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie.

Swoją karierę zawodową związał z Kliniką Ortopedii w Lublinie, gdzie rozpoczął pracę 1.03.1963 r. W maju 1974 r. obronił pracę doktorską pt.”Studium morfologii i unaczynienia bioder noworodków i niemowląt – badania makroskopowe i mikroskopowe preparatów anatomicznych”. W 2002 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. „Naturalne i wspomagane sposoby gojenia zakażonej kości zbitej”. Profesorem nadzwyczajnym został mianowany w 2006 roku.

Prof. Edward Warda jest specjalistą II stopnia w zakresie ortopedii i traumatologii oraz  w zakresie anatomii patologicznej (patomorfologii). Znajomość obu tych dziedzin ułatwiła profesorowi utworzenie i rozwój pierwszego w Polsce ośrodka onkologii ortopedycznej. Przez 10 lat był naukowym kierownikiem zespołu, który w ramach Rządowego Programu Onkologicznego opracował kompleksowe metody wczesnego rozpoznawania i leczenia nowotworów narządu ruchu. Doświadczenie ośrodka i osobisty dorobek prof. Wardy sprawiły, że Klinika Ortopedii w Lublinie od wielu lat prowadzi ogólnopolskie kursy z onkologii ortopedycznej w ramach specjalizacji w dziedzinie ortopedii i traumatologii. Od 1967 roku profesor kieruje także Pracownią Histopatologiczną Kliniki Ortopedii, co ułatwia kompleksowe i wczesne rozpoznanie większości nowotworów, zwykle już po 3-4 dniach od pobrania wycinka, co znacząco przyspiesza wdrożenie właściwego leczenia.

W latach 1987 – 1998 był konsultantem wojewódzkim w zakresie ortopedii i traumatologii. W tym czasie przyczynił się do utworzenia i rozwoju terenowych oddziałów ortopedii, m.in. w Szpitalu Wojewódzkim w Lublinie i w Poniatowej. Współorganizował poradnie preluksacyjne w Puławach, Lublinie, Poniatowej i Lubartowie. Opracował i wdrożył do realizacji od stycznia 1988 r. łatwy i skuteczny program profilaktyki dysplazji stawu biodrowego u noworodków i niemowląt. Program ten okazał się przełomowym, dzięki temu tzw. wrodzone zwichnięcie stawu biodrowego, prowadzące do ciężkiego i trwałego kalectwa, zdarza się obecnie wyjątkowo.

Przez ponad 20 lat, wspólnie z prof. S. Piątkowskim i prof. T. Karskim, pracował w zespole podologicznym. Współpracowali z licznymi ośrodkami przemysłu obuwniczego, w kraju i za granicą, znacznie przyczyniając się do profilaktyki zniekształceń stóp.

Doskonaląc umiejętności zawodowe prof. Warda przebywał na licznych stażach, kursach i zjazdach naukowych w Polsce oraz za granicą (Heidelberg, Frankfurt, Münster, Ulm, Erfurt, Cottbus, Berlin, Berno, Valbella, Heinola, Helsinki, Tuluza, Bratysława, Wiedeń). W czasie swojej działalności zawodowej był współorganizatorem kilkunastu zjazdów i konferencji naukowych.

Jest autorem i współautorem ponad stu prac naukowych i kilkudziesięciu doniesień plakatowych z zakresu ortopedii, traumatologii, onkologii i patomorfologii. Wygłaszał liczne referaty na zjazdach krajowych i zagranicznych, przedstawiające bogate doświadczenia kliniki i własne, szczególnie z zakresu leczenia zakażeń kości i onkologii ortopedycznej. Jest także współautorem podręczników z ortopedii i traumatologii oraz onkologii. Pod kierunkiem prof. Wardy kilkunastu lekarzy uzyskało specjalizację z ortopedii i traumatologii. Nadal służy młodszym kolegom swoją wiedzą i doświadczeniem. Przez cały okres pracy w Klinice prowadził działalność dydaktyczną dla studentów Wydziału Lekarskiego i Wydziału Pielęgniarstwa.

Węgorek Władysław

Prof. dr Władysław Węgorek 

Urodził się w Nowoczerkasku, ale od wczesnego dzieciństwa mieszkał w Puławach. Tamże uczęszczał do Gimnazjum im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego (1931-1937). Po maturze podjął studia na Wydziale Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Należał do Legii Akademickiej. Studia przerwała mu wojna; w latach okupacji, pod pseudonimem Baśkiewicz, zaangażowany był w działalność konspiracyjną, służył w Armii Krajowej, od czerwca 1943 do lipca 1944 kierował komórką Biura Informacji i Propagandy przy obwodzie Puławy. Jednocześnie od 1940 pracował w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach, gdzie pod kierunkiem Stanisława Minkiewicza i Jana Ruszkowskiego konkretyzował swoje przyszłe zainteresowania naukowe. Zaraz po wojnie powrócił na studia i w 1946 uzyskał dyplom ich ukończenia, pozostając jednocześnie asystentem w instytucie puławskim. Objął tam także kierownictwo Oddziału Ochrony Roślin. W 1948 na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie obronił rozprawę doktorską, przez kilka lat na Wydziale Rolniczym tej uczelni prowadził zajęcia dydaktyczne. Był również pracownikiem Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i kierownikiem Zakładu Entomologii Stosowanej.

W 1951, w związku z reformami organizacyjnymi w polskiej nauce rolniczej, Państwowy Instytut Naukowy Gospodarstwa Wiejskiego został zlikwidowany, a w jego miejsce utworzono Instytut Ochrony Roślin z kilkoma ośrodkami na terenie całego kraju; jeden z ośrodków umiejscowiono w Puławach i Węgorek objął jego kierownictwo, zarazem pełniąc funkcję kierownika Pracowni Badania Szkodników Roślin Przemysłowych. W 1952 przystąpił do organizowania oddziału poznańskiego Instytutu, czyniąc to na tyle skutecznie, że w 1956 ustanowiono w Poznaniu siedzibę instytucji i powierzono mu stanowisko dyrektora naczelnego. W związku z tym Węgorek zakończył pracę w SGGW (gdzie w 1954 powołany został na docenta) i przeniósł się na stałe do Poznania. Obowiązki dyrektora Instytutu Ochrony Roślin łączył z pracą naukowo-dydaktyczną w Wyższej Szkole Rolniczej (późniejsza Akademia Rolnicza i wreszcie Uniwersytet Przyrodniczy), gdzie zorganizował i kierował Katedrą Entomologii. W 1959 mianowany profesorem nadzwyczajnym, w tym samym roku powierzono mu obowiązki rektora uczelni, które pełnił do 1965. Przyczynił się do podniesienia znaczenia Wyższej Szkoły Rolniczej w nauce krajowej. W 1967 został profesorem zwyczajnym, a także członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Nauk. W 1976 przyjęty został w poczet członków rzeczywistych PAN. Pracę w Instytucie Ochrony Roślin zakończył w 1988 w związku z przejściem na emeryturę.

Prof. Węgorek powołany został na dyrektora Instytutu Ochrony Roślin jako wyróżniający się specjalista zwalczania stonki ziemniaczanej z tytułem pełnomocnika rządowego ds. zwalczania stonki. Zadanie to zdeterminowało prace organizacyjne i badawcze w Instytucie u progu jego działalności; Węgorek prowadził badania biologii i ekologii stonki, jako pierwszy zwrócił uwagę na rolę fotoperiodu w rozwoju szkodnika, określił jego rytm życiowy oraz fizjologiczne podstawy diapauzy. W rezultacie badań wypracowane zostały nowe metody prognozowania pojawu stonki. Już po kilku latach pracy w Instytucie Węgorek opublikował obszerną monografię stonki (1959), będącą ówcześnie najobszerniejszym i najnowocześniejszym opracowaniem dotyczącym tego gatunku na świecie.

Prowadził ponadto m.in. badania faunistyczne nad chrabąszczami (Melolonthinae) i rolnicami (Agrotinae). Przeprowadził prace aklimatyzacyjne nad nowym w Polsce gatunkiem drapieżnego owada Perillus bioculatus. Zajmował się także zdolnością owadów do przenoszenia roślinnych chorób wirusowych; na tym polu znaczącym jego osiągnięciem było ustalenie, jaki czas żeru potrzebny jest do nabycia przez owada zdolności przenoszenia poszczególnych wirusów. Był pionierem krajowych badań nad odpornością roślin na szkodniki. Zajmował się także ekonomiką stosowania pestycydów w ochronie roślin oraz krążeniem pestycydów w środowisku naturalnym, w tym wpływem tych substancji na plon roślin, skażenie gleby, skażenie wody.

W Polskiej Akademii Nauk był członkiem Wydziału V – Nauk Rolniczych i Leśnych. W latach 1972-1980 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego, a 1981-1989 przewodniczącego Oddziału Akademii w Poznaniu. Był także wieloletnim przewodniczącym Komitetu Ochrony Roślin PAN. W kadencji 1987-1989 zasiadał w Prezydium PAN. Uczestniczył w pracach Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej, Komitetu Prognoz „Polska XXI wieku”, Rady Głównej przy Ministrze Szkolnictwa Wyższego, Rady ds. Nauki przy Prezydencie RP. Był członkiem Komitetu Wykonawczego Europejskiej Organizacji Ochrony Roślin (EPPO) z siedzibą w Paryżu, a także redakcji „Biuletynu EPPO”. Wszechzwiązkowe Towarzystwo Entomologiczne ZSRR obdarzyło go godnością członka honorowego. Analogiczny tytuł nadało mu Polskie Towarzystwo Entomologiczne, w którym przewodniczył Oddziałowi Poznańskiemu. Był ponadto członkiem m.in. Poznańskiego Towarzystwa Entomologicznego, Polskiego Towarzystwa Zoologicznego, Polskiego Towarzystwa Fitopatologicznego, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Należał do „Solidarności”.

Łączył z pracą naukowca-biologa zainteresowania historyczne. Na początku lat 50. XX wieku, w czasie prac organizacyjnych Instytutu Ochrony Roślin, wspólnie z profesorem Zdzisławem Wiluszem wyszukał i doprowadził do renowacji oraz zaadaptowania na cele naukowe chylącego się ku ruinie pałacu generała Dezyderego Chłapowskiego w Turwi. Dekadę później w podobnych okolicznościach przyczynił się do uratowania pałacu w Winnej Górze, dawnej posiadłości Jana Henryka Dąbrowskiego. Węgorek był członkiem Stowarzyszenia Miłośników Tradycji Mazurka Dąbrowskiego i jednym z inicjatorów otwarcia w pałacu izby pamięci generała Dąbrowskiego, później przekształconego w muzeum.

W 1986 Akademia Rolnicza w Poznaniu nadała profesorowi Węgorkowi tytuł doktora honoris causa. Wydział V Polskiej Akademii Nauk wyróżnił uczonego Medalem im. Michała Oczapowskiego, a Prezydium Akademii – Medalem im. Mikołaja Kopernika. Węgorek był także laureatem zespołowej nagrody państwowej II stopnia (1978) za zorganizowanie krajowego systemu rejestracji i prognozowania występowania chorób i szkodników roślin, nagrody Prezesa Rady Ministrów za całokształt pracy naukowej oraz nagród resortowych (Ministra Rolnictwa i Ministra Edukacji). Odznaczony został m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego, odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, francuskim orderem L’Ordre du Merit Agricole de France. Za działalność w okresie II wojny światowej otrzymał Medal Wojska (czterokrotnie) oraz Krzyż Armii Krajowej.

Zmarł 16 lipca 2001 w Poznaniu. Jego imię nadano poznańskiej ulicy, przy której znajduje się siedziba Instytutu Ochrony Roślin.

Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu w Alei Zasłużonych.

Wijaszka Tadeusz

Tadeusz Wijaszka

(ur. 15 czerwca 1940 w Klementowicach) – polski lekarz weterynarii, doktor habilitowany nauk weterynaryjnych, specjalność wirusologia. Dyrektor Państwowego Instytutu Weterynaryjnego-Państwowego Instytutu Badawczego w Puławach przez dwie kadencje (w latach 2001–2011), członek Komitetu Badań nad Zagrożeniami Polskiej Akademii Nauk, profesor honorowy Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu.
Ukończył weterynarię na Wydziale Weterynaryjnym SGGW w Warszawie w 1963 r. Był stypendystą The British Council. W ramach stypendium przebywał w Laboratorium Biologii Molekularnej Instytutu Badania Chorób Zwierząt w Compton oraz w Instytucie Wirusologii Zwierząt w Pirbright. W 1972 obronił, na Wydziale Weterynaryjnym SGGW w Warszawie, pracę doktorską, natomiast stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w 1979. W latach 1982–1987 został oddelegowany do Ranguny (Birma) przez Organizację ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) celem utworzenia tam laboratorium badania pryszczycy oraz pomocy w przygotowaniu produkcji szczepionek przeciwko pryszczycy i pomorowi świń. W 1998 r. został oddelegowany przez Ministra Spraw Zagranicznych oraz Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (obecnie Rozwoju Wsi) do pracy w Przedstawicielstwie Rzeczypospolitej Polskiej przy Unii Europejskiej w Brukseli na stanowisko radcy-kierownika Wydziału ds. Rolnictwa, gdzie zajmował się m.in. negocjacjami w takich dziedzinach jak weterynaria, ochrona roślin, żywność i żywienie oraz koordynowanie prac Wydziału.
Wollenberg Kluza Maria

Maria Wollenberg-Kluza

Maria Wollenberg urodziła się w 1945 roku w Puławach gdzie w 1964 roku uzyskała maturę w Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego. W latach 1967 – 73 studiowała na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1973 roku otrzymała dyplom z malarstwa z wyróżnieniem oraz aneks do dyplomu z tkaniny artystycznej. W latach 1973 – 75 odbyła staż asystencki w ASP w Warszawie.

Pierwszą wystawę indywidualną swoich prac zorganizowała w 1967 roku. Do tej pory, cały czas bardzo intensywnie pracując, urządziła około 160 wystaw indywidualnych. W kraju m.in.: w Warszawie – Galeria Zachęta 1989; Galeria Kordegarda MKiS 1981, 1983; Galeria Sztuki Współczesnej „Krzywe Koło” 1974, 1977; Galeria ZPAP – MDM 1973; Galeria Rzeźby 1979; Galeria Test 1988; Łazienki Królewskie – Stara Kordegarda 1991 i Stara Pomarańczarnia 1994; Muzeum Niepodległości 1992; Kolegium Oo. Pijarów 1993; Pałac Kultury i Nauki  Wystawa Jubileuszowa – 40-lecie pracy twórczej, PGNiG Muzeum Gazownictwa  2008; Ratusz Ursynowski  2010 ; Bellotto, Amaristo Galeria Przy Teatrze, Teatr Narodowy 2012 oraz w Krakowie, Lublinie, Puławach, Nałęczowie, Opolu, Łańcucie, Rzeszowie, Słupsku, Olsztynie, Płocku, Kozienicach, Łodzi,Nysie, Gdańsku etc. Za granicą m.in.: w Madrycie 1982, 1984; Pradze 1985, 1988; Karlovych Varach 1988; Sztokholmie 1986; Sofii 1988; Bergen 1990, 1991, 1994; Delhi 1993; Polonezkoy (Adampol) 1994; Stambule 1995; Rzymie 1995; Moskwie 1997; Kijowie, Charkowie, na Krymie, w Gruzji; w Wilnie, Kłajpedzie 1998; w Kownie i innych miastach Litwy 1999; w Wenecji 2000; w Sewastopolu (na Krymie) 2013/14.

2015 i 2016 – Jubileusz 70-lecia urodzin – 19 wystaw: Warszawa: Teatr Wielki – Opera Narodowa, Gala BCC; Muzeum Gazownictwa; NCK Galeria Kordegarda; Galeria Delfiny; Pałac Prymasowski oraz Centrum Kultury Lublin; Muzeum Romantyzmu Opinogóra; Muzeum w Nysie; M.G.S. Galeria Willa w Łodzi; Arena Gdańsk; Muzeum Pałacu Króla Jana III Sobieskiego w Wilanowie (Warszawa); Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie; Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie; Kościół Św Jakuba w Gdańsku; Villa Karisse w Izabelinie k/Warszawy; Budynek PAST-y w Warszawie; Centralna Biblioteka Rolnicza w Warszawie;Centrum Wystawienniczo-Kongresowe w Jasionce k/Rzeszowa; M.G.S Galeria Re:Medium w Łodzi. W 2017 wystawy indywidualne w Szczecinie, Sopocie, Warszawie, Kędzierzynie-Koźlu.

Rok 2018 – rok Jubileuszu 50-lecia pracy twórczej, objęty Honorowym Patronatem przez Ministerstwo ​Kultury i Dziedzictwa Narodowego na wniosek  Société Européenne de Culture. Polski SEC. W ramach obchodów Jubileuszu wystawy w: Muzeum w Katowicach, Nadbałtyckie Centrum Kultury w Gdańsku, w Gorzowie, Centrum Dialogu Kultur w Wojnowicach k/Wrocławia, Biblioteka w Krakowie, Muzeum w Grudziądzu, Centrum Kultury „Stary Browar” we Włocławku, Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku i na zakończenie w Zamku Królewskim w Warszawie w Sali Rady i Sali Koncertowej.

Brała udział w kilkuset wystawach zbiorowych ogólnopolskich i międzynarodowych oraz w prezentacjach polskiej sztuki za granicą (m.in. Francja, Niemcy, Holandia, Dania, Węgry, Czechy i Słowacja, Szwecja, USA).

Jej nazwisko jako hasło figuruje w Encyklopedii Powszechnej PWN (w wydaniach po 1991r.). Maluje najczęściej monotematyczne cykle po 20 – 30 prac, m. in.: „Ludzie w mieście”, „Człowiek i maszyna”, „Katedry”, „Malarstwo inspirowane muzyką”, „Impresje poetyckie – Obrazy z Norwida”, „Gra wyobraźni”, „Impresje z Hiszpanii”, „Pejzaże polskie”, „Zwierzenia matki”, „SALIGIA – siedem grzechów głównych”, „On i Ona”, „Ver sacrum”, „Obrazy z Turcji”, „Notatki z Norwegii”, „Rozmyślania i modlitwy”, „Chopin w malarstwie i motywy muzyczne”, „I.Paderewski i dawna muzyka polska”, „Camino”, „Ad Infinitum” etc.

Interesuje się również tematyką sakralną. Jest autorką wizerunku Matki Bożej w Sanktuarium na warszawskich Siekierkach oraz dwóch obrazów o tematyce i symbolice związanej z objawieniami mającymi miejsce w latach 1943-49 na Siekierkach (4,0 x 3,0 metry). Dla Komitetu Pamięci ks. Jerzego Popiełuszki namalowała portret ks. Jerzego. Portret ten został przekazany do Zbiorów im. Jana Pawła II w Galerii Pp. Porczyńskich w Warszawie, ponadto namalowała szereg obrazów do kościoła w Duczkach koło Wołomina. W hołdzie Janowi Pawłowi II namalowała „Tryptyk Fatimski”.

W swej twórczości podejmuje tematy ludzkiego życia, są to obrazy metaforyczne, zmuszające do przemyśleń. Dla głębszego oddania swych wizji stosuje bogatą kolorystykę. Stara się skłaniać odbiorcę do osobistych refleksji. Malarstwo to jest zakorzenione w tzw. polskim koloryzmie, nawiązuje do polskiego symbolizmu, charakteryzuje się silną ekspresją i współczesnym rozumieniem sztuki.

Z:

Zadura Bohdan

Bohdan Zadura

Urodził się. 18. 02. 1945 w Puławach.  Syn Jana i Janiny z domu Jurak. Skończył Szkołę Podstawową (1951 – 1957) i Liceum Ogólnokształcące im. A.J. Czartoryskiego. (Pierwszą jego wychowawczynią była Helena Stachowiczowa, wychowawcą w liceum Franciszek Kruk, a polonistą Stefan Jerzy Buksiński. Grał w reprezentacji szkoły w drużynie koszykówki, był – najpierw jako sufler, a potem jako odtwórca roli króla w Cydzie Corneille’a – członkiem teatru szkolnego, prowadzonego przez Kazimierza Arasimowicza. Niektóre ze szkolnych doświadczeń opisał w tekście Nasza klasa, opublikowanym pierwotnie w „Tygodniku Wschodnim Relacje”). Po maturze (1962) studiował filozofię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, którą skończył w roku 1969. W maju 1970 rozpoczął  pracę w Muzeum Regionalnym w Kazimierzu Dolnym jako jego kierownik, po reorganizacji muzeum był asystentem muzealnym (1972) i kierownikiem działu sztuki współczesnej w Muzeum Kazimierza Dolnego (1974)  (późniejsze Muzeum Nadwiślańskie). Jesienią 1977 roku odszedł z Kazimierza, obejmując obowiązki kierownika literackiego Lubelskiego Teatru Wizji i Ruchu, pracował tam do 1987 roku. Autor napisanego wspólnie z Jerzym Leszczyńskim scenariusza Rzecz o Fauście inspirowanego Księgą Fausta D.J. Enrighta (spektakl wystawiony przez Lubelski Teatr Wizji i Ruchu w 1985 r.). Od 1988 r. kierownik Działu Prozy miesięcznika „Twórczość”, a od jesieni 2004 r. redaktor naczelny. Przez 25 lat (od 1980) był współredaktorem kwartalnika literackiego „Akcent”; współzałożyciel Wschodniej Fundacji Kultury „Akcent” i wiceprezes jej zarządu  (od 1994) oraz członek jej Rady Programowej.

Związany przez całe życie z Puławami rodzinnie, miejscem zamieszkania (kolejno ulica Skowieszyńska, Osada Pałacowa, ulica 22 Lipca (później Kaniowczyków),  Sieroszewskiego, Wojska Polskiego, Batalionów Chłopskich) i emocjonalnie, współpracował w pierwszych latach budowy Zakladów Azotowych z dwutygodnikiem „Echo Puławskie”, później przemianowanym na „Nasze Sprawy”  Od  roku 1974 należy do Towarzystwa Przyjaciół Puław, pracując w jego sekcji wydawnicznej. Przez krótki czas pełnił funkcję wiceprezesa. Był redaktorem i współredaktorem  „Teki Puławskiej” i „Studiów Puławskich”. W latach 60. i 70. związany był z ruchem recytatorskim jako wielokrotny juror konkursów powiatowych i wojewódzkich. Był członkiem Rady Redakcyjnej serii „Nowa Proza Polska”, Społecznej Rady Programowej Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”, Klubu „Regionów” oraz przewodniczącym społecznej rady programowej Lubelskiego Studia Teatralnego i członkiem Komisji Literackiej programu promocji polskiej literatury współczesnej Fundacji Kultury przez cały czas jej istnienia.  Zaprojektował serię wyborów wierszy polskich poetów XX w., wydawaną przez Wydawnictwo Lubelskie; sam opracował na jej potrzeby wybory wierszy Józefa Czechowicza (1982, 1988), Bolesława Leśmiana (1982, 1989, 1998), Leopolda Staffa (1986, 1988) i Jarosława Iwaszkiewicza (1989), a poza tą serią Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego (1994), Marii Jasnorzewskiej Pawlikowskiej (1997) i Tadeusza Nowaka (2011). Należał w latach 1977-81 do zespołu konsultacyjnego „Literatury na Świecie”, później też współpracując z tym pismem. Od 1969 do rozwiązania Zwiazku Literatów Polskich w grudniu 1981 był jego członkiem. Od 1980 jest członkiem PEN-Clubu. Jesienią 1981 roku na zaproszenie Departamentu Stanu odbył podróż studyjną do USA, w roku 1985 do Szwecji, w następnym roku kilka miesięcy spędził na stypendium w Budapeszcie w Eötvös Collegium, w 2015 był gościem rezydecji pisarskiej w Użhorodzie. Brał udział w licznych festiwalach literackich w Polsce (Legnica, Wrocław, Poznań, Gorlice, Warszawa, Sopot, Czarna Góra, Włodawa, Kłodzko, Kutno, Kraków, Lublin) i poza nią (Lwów, Użhorod, Czerniowce, Budapeszt, Tetovo, Minsk, Lipsk, Maastricht). Współpracował z Narodowym Centrum Kultury jako opiekun artystyczny stypendystów programu Gaude Polonia (był między innymi tutorem Serhija Żadana, Igora Biełowa i Lubow Jakymczuk). Współtworzył koncepcję powstałego w 2011 roku w Lublinie Międzynarodowego Festiwalu „Czas poetów” i od wielu lat jest jego nieformalnym gospodarzem.

Debiutował jako poeta w dwutygodniku „Kamena” w 1962 roku, pierwsza książka oparta na autobiograficznych wątkach ukazała się w wydawnictwie „Czytelnik” w 1968 roku i  została dobrze przyjęta przez krytykę. Aż do kryzysu wydawniczego pod koniec lat 80. wszystkie jego książki ukazywały się w tym wydawnictwie. W  latach 90. związał się z Arturem Bursztą i jego „Biurem Literackim”, a od 2016 większość przekladów publikuje w serii „Wschodni Express” Warsztatów Kultury w Lublinie, goszcząc też jako tlumacz i felietonista na łamach wydawanego przez nie internetowego czasopisma „Kultura Enter”. Publikował w większości najważniejszych polskich czasopism literackich i kulturalnych. Jego popularność jako poety znacznie wzrosła w połowie lat 90. po tomach Prześwietlone zdjęcia i Cisza, ten ostatni przekonał wielu nieufnych dotąd krytyków. Stanisław Barańczak, który w Nieufnych i zadufanych (1971) nie zostawiał na poezji Zadury suchej nitki, pisał teraz, że tytułowy poemat ratuje honor polskiej poezji stanu wojennego. Zadura, również jako tłumacz poezji Ashbery’ego, stał się jednym z ulubionych poetów autorów młodego pokolenia, a jego książka o poezji Daj mu tam, gdzie go ma, wywołała  żywą dyskusję. Opublikował tomy wierszy W krajobrazie z amfor (1968), Podróż morska (1971). Pożegnanie Ostendy (1974), Małe muzea (1977),  Zejście na ląd (1983), Starzy znajomi (1986), Prześwietlone zdjęcia (1990), Cisza (1994), Cisza [arkusz](1996),  Noc poetów (1998), Więzień i krotochwila. Wiersze z lat sześćdziesiątych (2001), Poematy (2001), Stąd. Wiersze puławskie (2002), Ptasia grypa (2002), Kopiec kreta (2004), Wszystko (2008), Nocne życie (2010), Wiersze wybrane (2011), Zmartwychwstanie ptaszka (2012), Kropka nad i (2014), Najlepsze lata (2015), Już otwarte (2016), Po szkodzie (2018); powieści Lata spokojnego słońca (1968, 1984, 2012), A żeby ci nie było żal (1971, 1984), Lit (1997), zbiory opowiadań Patrycja i chart afgański (1976), Do zobaczenia w Rzymie (1980), Striptease (pierwodruk w utworach zebranych, 2005); książki krytycznoliterackie: Radość czytania (1980), Tadeusz Nowak (1981), Daj mu tam, gdzie go nie ma (1996). W latach 2005-2007 ukazała się we Wrocławiu siedmiotomowa edycja jego dzieł zebranych.

Na dorobek translatorski Zadury z języka angielskiego składają się tłumaczenia wierszy Seamusa Deane’a, Johna Fullera, Tony’ego Harrisona, Michaela Longleya, Jeffreya Wainwrighta w Antologii nowej poezji brytyjskiej Piotra Sommera (1983),  Johna Asbery’ego w wyborze No i wiesz (1993), D.J. Enrighta Księga Fausta (1984), Tony’ego Harrisona Kumkwat dla Johna Keatsa (1990) i Sztuka i zagłada (1998), Johna Guzlowskiego Język mułów i inne wiersze (2002) oraz powieści D. J. Enrighta Rok akademicki (1997) i Johna McGaherna Pornograf (2001).

Do antologii młodej poezji białoruskiej Pępek nieba (2006) przetłumaczył wiersze Andreja Adamowicza i Michasia Bajaryna, do tomu Święta Nowego Rocku (2006) wiersze Andreja Chadanowicza. W 2017 ukazał się tom wierszy Andreja Adamowicza  Dzień poezji śmierci dzień oraz nowela Tłuścioch i leszcz (tę przełożył z synem Markiem S. Zadurą), a w 2018 wybór wierszy Julii Cimafajewej Cyrk.

Pierwsze próby tłumaczenia poezji rosyjskiej (Jewtuszenko) podejmował Zadura jeszcze w szkole średniej. Wśród później na poważnie już tłumaczonych autorów są Osip Mandelsztam, Andriej Bieły, Dawid Samojłow, Anna Achmatowa, Włodzimierz Wysocki, Igor Biełow, Siergiej Slepuchin. Z prozy przełożył Żywoty, opowiadania ukraińskego filmowca uwięzionego przez Rosjan, piszącego po rosyjsku, Igora Sencowa.

Pod koniec lat 80. XX wieku, namówiony przez Wydawnicwo Lubelskie, pierwszy raz zetknął się z tekstem w języku ukraińskim, tłumacząc wiersze Dmytra Pawłyczki. Wybór zatytułowany Tajemnica twojej twarzy ukazał się w 1989, kolejny tom Pawłyczki Naparstek w 2000. Dużą popularność zyskała autorska antologia Wiersze zawsze są wolne (2004. 2005, 2007), zawierajaca utwory Dmytra Pawłyczki, Emmy Andijewskiej, Mykoły Chołodnego, Hryhorija Czubaja, Mykoły Riabczuka, Natałki Biłocerkiweć, Jurija Andruchowycza, Ołeksandra Irwancia, Wiktora Neboraka, Kostiantyna Moskałcia, Jewhena Brusłynowskiego, Wołodymyra Cybulki, Wasyla Machny, Nazara Honczara, Romana Sadowskiego, Iwana Łuczuka, Hałyny Petrosaniak, Andrija Bondara, Serhija Żadana i Ostapa Sływynskiego. Kolejne książki poetyckie wydane w przekładzie Bohdana Zadury to Andrija Bondara Jogging (z Adamem Wiedemannem, 2005), Jurija Andruchowycza Piosenki dla martwego koguta (2005, 2007), Serhija Żadana Historia kultury początku stulecia (2005), Natałki Biłocerkiweć Róża i nóż (2009), Ostapa Sływynskiego Ruchomy ogień, Wasyla Machny 34 wiersze o Nowym Jorku i nie tylko (2009), Hałyny Kruk Wakacje nad Letą (2018) i Wiersze wybrane (2019), Wasyla Słapczuka Kropka w środku (2018) i  Wieczorne słońce (2019), Wasyla Łozińskiego Święto po awanturze (2019). Do opublikowanej w 2016 roku w związku z tym, że Europejską Stolicą Kultury był Wrocław, antologii Hryhoryja Semenczuka Listy z Ukrainy Zadura przełożył wiersze Kateryny Babkiny, Lesia Beleja, Mirka Bodnara, Andrija Bondara, Tomasza Dejaka, Serhija Żadana, Ołeksandra Irwancia, Ołeksandra Kabanowa, Wasyla Karpiuka, Marianny Kijanowskiej, Andrija Lubki, Wasyla Machny, Kost’a Moskałcia, Wiktora Neboraka, Hałyny Petrosaniak, Wołodymyra Rafiejenki, Hryhorija Semenczuka, Ostapa Sływynskiego.

Długa jest też lista przetłumaczonych z ukraińskiego przez Zadurę książek prozatorskich. Są to Andrija Bondara Historie ważne i nieważne (2011) i Nogami do przodu (2017 – z Markiem S. Zadurą),  Wasyla Machny Dubno koło Leżajska. Wiersze i eseje (2012), Listy i powietrze. Opowiadania pograniczne (2016), Express „Venezia” (2016), Andrija Lubki Killer (2013), Karbid (2016), Pokój do smutku (2018), Dzwinki Matijasz Powieść o ojczyźnie (2013), Kateryny Babkiny Szczęśliwi nadzy ludzie (2016) i Sonia (2018), Ołeksandra Bojczenki 50 % racji (2016 – z Markiem S. Zadurą), Jurija Wynnyczuka Tango śmierci (2018), Natalki Śniadanko Frau Müller nie zamierza płacić więcej (2019). Trzy z tych książek znalazły się w finale Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus, a Jurij Wynnyczuk zdobył za Tango śmierci nagrodę im. Natalii Gorbaniewskiej.

Translatorska przygoda Zadury z poezją węgierską zaczęła się od Antologii poezji węgierskiej (1975) Istvána  Csaplárosa, Grácji Kerényi, Andrzeja Sieroszewskiego, w której znalazły się jego przeklady wierszy Pétera  Bornemiszy, Jánosa Rimaya, Ferenca Kazinczyego, Margit Kaffki, Gyuli Juhasa, Árpáda Totha, Lajosa Aprilyego, Jozsefa Erdelyiego, Lőrinca Szabó. W 1983 roku ukazała się antologia Szczepana Woronowicza 13 poetów, której Zadura był redaktorem poetyckim i do której weszły m.in. jego przekłady wierszy Lőrinca Szabó,  Gyuli Illyésa, László Benjámina, László Nagya. Kolejne tłumaczenia (László Nagya, Margit Szécsi, Józsefa Utassyego, Benedeka Kissa, Györgya Petriego, Istvána  Kovácsa, Kornéla Döbrenteiego, Erzsébet Tóth oraz  Jenő Dsidy, Sándora Kányádiego, Aladára Lászlóffyego, Domokosa Szilágyiego, Árpáda Farkasa, Gézy Szőcsa, Árpáda Tőzséra, Ottó Tolnaiego, Győző Határa, Józsefa Bakucza) pomieścił w swych antologiach Przepowiednia czasu twego (1985) i Jak blisko. Antologia poezji węgierskiej spoza granic Republiki Węgierskiej (2007) Konrad Sutarski. Przekłady Zadury można też znaleźć w książkach Endre Ady Złoto i krew (1981) i Poezje (1981), László Nagy Kto przeniesie miłość (1979), Mihály Vörösmarty Poezje, István Kovács Księżyc twojej nieobecności (1991) i Okruchy przestrzeni (2003). W 1998 opublikował Księgę Jonasza Mihálya Babitsa, w  2010 Węgierskie lato. Przekłady z poetów węgierskich (Endre Ady, Mihály Babits, Gyula Juhász, Lőrinc Szabo, Gyula Illyés, László Benjámin, János Pilinszky, László Nagy, Ottó Orbán, László Csiki, István  Kovács, Zsófia Balla. Péter Kántor), w 2014 jedno z najważniejszych dzieł węgierskiej literatury Tragedię człowieka Imrego Madácha. W 2018 wydał wybór wierszy Pétera Kántora Czego potrzeba do szczęścia.

W 2008 roku ukazała się monografia  Jarosława Borowca Zadura. Ścieżka wiersza, a w 2011 roku tom Klasyk na luzie. Rozmowy z Bohdanem Zadurą. Danuta Bieniaszkiewicz adaptowała na słuchowisko radiowe jego poemat Cisza, a  na podstawie innych jego utworów Andrzej Piszczatowski zrealizował słuchowiska Małe kraje jak małe muzea i Nie licz na sny, zaś Maria Brzezińska słuchowisko Świat nie jest dobry na serce, wyróżnione nagrodą za reżyserię w Sopocie (2015). Adaptacji radiowej doczekala się również Księga Fausta (reżyseria Danuta Bieniaszkiewicz – 1988), wiersze Żadana Sen o lepszym kraju (Teatr Animacji Poznań, reżyseria Julia Bilińska – 2017) i opowiadanie Lubki Siedem demonów Magdaleny (reżyseria Maria Brzezińska – 2019). W 1996 r. powstał film dokumentalny Aleksandra Kuca Poezja współczesna: Bohdana Zadury rozmowa z ciszą. W 2005 r. ukazała się płyta Usta Czasu, na której Bohdan Zadura czyta swoje wiersze, a część z nich śpiewają Sylwia Lasok, Dorota Buśko, Aleksandra Legieć, Renata Dziewięcka, Paulina Sykut. W 2013 roku wyszła książka W wierszu i między wierszami. Szkice o twórczości Bohdana Zadury, zbiór różnorodnych interpretacji zaprezentowanych podczas sesji poświęconej twórczości Zadury zorganizowanej przez Zakład Poetyki i Krytyki Literackiej Instytutu Filologii Polskiej UAM.  Utwory Zadury tłumaczone były na: angielski, albański, białoruski, bułgarski, chiński, czeski, francuski, grecki, hebrajski, hiszpański, litewski, niderlandzki, niemiecki, portugalski, rosyjski, rumuński, holenderski, słowacki, słoweński, serbski, turecki, ukraiński, węgierski. Na Ukrainie ukazały się trzy książkowe wybory wierszy: Poet rozmowljaje z narodom (2007), Niczne żyttja (2012), Najhirsze pozadu (2015); na Węgrzech Éles határok (2005); na Białorusi Truny z Ikei (2016). 

Jest laureatem licznych nagród literackich, m.in. Peleryny za najlepszy poetycki debiut roku (1969), Pegaza za przekłady poetyckie (1985), im. Józefa Czechowicza (1975, 1991, 2010), im. Bolesława Prusa (1981), Funduszu Literatury (1989), im. Stanisława Piętaka (1994), Fundacji Promocji Spraw Słowiańskich Ex oriente lux (2002), Prezydenta Puław (2009), festiwalu sztuki erotycznej Marcowe koty w Uzhorodzie (2008), festiwalu poetyckiego Kijowskie Laury (2010), Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius w kategorii książka roku (2011), węgierskiej Nagrody im. Gábora Bethlena (2013), Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Hryhorija Skoworody (2014), Nagrody Fundacji Kowaliowych przy Związku Ukrainek w USA (2015) za popularyzację literatury ukraińskiej w świecie, Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius  za całokształt twórczości (2018), Nagrody Artystycznej miasta Lublin za rok 2018. Otrzymał także wiele odznaczeń, np.: „Szocialista Kúlturáért” (1979), „Zasłużony Działacz Kultury” (1979), „Za Zasługi dla Lubelszczyzny” (1985), „Za Zasługi dla Puław” (1986), Złoty Krzyż Zasługi (1990), Krzyż Rycerski Orderu Republiki Węgierskiej (2001), Medal Wschodniej Fundacji Kultury „Akcent” (2002), statuetka Sybilla (2005), „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2009), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2005); Honorowy Obywatel Puław (2010), Złoty Medal „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis” (2015), Medal Unii Lubelskiej (2017), Zasłużony dla powiatu puławskiego (2017), Medal 700-lecia Lublina (2018),  Odznaka Pantałejmona Kulisza (2019). Żona Zdzisława, syn Marek Sergiusz.

Zadura Jan

Prof. dr Jan Edward Zadura

Urodził się 19 grudnia 1913 roku w Mokradkach (obecnie to część Puław) .

Pierwszego września 1925 roku wstąpił do Gimnazjum Państwowego im. Ks. Adama Czartoryskiego w Puławach i w 1935 roku zdał zwyczajny egzamin dojrzałości typu matematyczno-przyrodniczego wobec Państwowej Komisji Egzaminacyjnej powołanej przez Kuratorium Okręgu Szkolnego Lubelskiego w Lublinie pismem z dnia 16 kwietnia 1935 roku Nr. II-7578/35. Świadectwo dojrzałości otrzymał 5 czerwca 1935 roku, podpisane  m.in. przez Aleksandra Feista, dyrektora szkoły oraz Marię Wolińską, Władysława Zinkiewicza i ks. Zygmunta Adamczewskiego, Fr. Krajewskiego i ostemplowane pieczęcią „Państwowego Gimnazjum im. Ks. A. Czartoryskiego” w Puławach. Był zawodnikiem klubu piłkarskiego „Wisła”, grał na obronie.

W czasie nauki w szkole średniej ukończył 27 czerwca 1932 roku szkolenie PW pierwszego stopnia w 15 pułku piechoty w Dęblinie. Od 21 września 1935 roku do 30 czerwca 1936 roku odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim w 2 baterii, którą ukończył jako bombardier podchorąży rezerwy, a od 1 lipca 1936 roku do 15 września 1936 w 9 pułku artylerii ciężkiej we Włodawie, w którym odbył także sześciotygodniowe ćwiczenia jako rezerwista od 1 lipca 1937 roku do 10 sierpnia 1937 roku. 22 września 1938 roku mianowany podporucznikiem rezerwy w korpusie oficerów artylerii. Nowy przydział to 2 pułk artylerii ciężkiej w Chełmie, w którym ćwiczenia rezerwy odbył między 19 czerwca a 15 sierpnia 1939 roku. Zmobilizowany 31 sierpnia 1939 przez 2 pac, przydział wojenny nie znany – choć prawdopodobnie to 6 bateria II dywizjonu 2 pac. 28 września po drugiej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim dostał się do niemieckiej niewoli, z której udało mu się zresztą od razu zbiec.

Po odbyciu służby wojskowej pracował w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach, od 10 października 1936 roku do 31 marca 1937 roku jako dietariusz, a od 1 kwietnia 1937 roku do 30 września 1937 roku jako urzędnik kontraktowy X grupy uposażenia.

Immatrykulowany 11 października 1937 roku jako student Wydziału Weterynarii Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Po okupacji, w trakcie której po ucieczce z niewoli pracował w Józefowie przy budowie wału wiślanego i tam poznał przyszłą żonę, Janinę Jurak, z którą miał trzech synów – Bohdana. Leszka i Piotra, wnowił pracę w PINGW, organizując wspólnie z prof. Tadeuszem Żulińskim Zakład Anatomii Patologicznej. Jednocześnie pracował na stanowisku asystenta w nowopowstałej Katedrze Patologii Ogólnej i Anatomii Patologicznej Wydziału Weterynaryjnego UMCS w Lublinie, dojeżdżając z Puław. Istotnie przyczynił się do wznowienia zajęć dydaktycznych i zgromadził cenne zbiory muzealne, służące dydaktyce. W 1948 uzyskał dyplom lekarza weterynarii, a w 1950 stopień doktora medycyny weterynaryjnej. Był współorganizatorem Państwowego Technikum Weterynaryjnego w Puławach, w którym wykładał do 1951 roku. W 1954 został powołany na stanowisko docenta, a w 1956 na stanowisko kierownika Zakładu Anatomii Patologicznej Instytutu Weterynarii, którą to funkcję pełnił do przejścia na emeryturę w 1981 roku.

W 1968 roku Janowi Zadurze nadany został tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1974 profesora zwyczajnego.

Był autorem lub współautorem ponad 100 prac naukowych z zakresu histofizjologii nadnerczy ptaków, układu limfatycznego i jego roli w procesach odpornościowych, wpływu pestycydów na zjawiska immunologiczne u ptaków, zastosowania techniki immunoenzymatycznej w badaniach nad patogenezą i diagnostyką chorób wirusowych, etiologii i patomorfogenezy chorób zwierząt. Wiele jego opracowań naukowych zostało wdrożonych do praktyki i znalazło zastosowanie w gotowych instrukcjach. Ważniejsze publikacje książkowe to Kalendarz lekarza weterynarii (1947), Zarys weterynarii i higieny weterynaryjnej (1949). Był jednym z tłumaczy Szczegółowej anatomii zwierząt domowych Karla Nieberlego i Paula Cohrsa (PWRiL, 1968) oraz pracy zbiorowej pod. red. Joachima Beera Choroby zakaźne zwierząt domowych (PWRiL,1980).

Wiele energii i czasu poświęcał działalności szkoleniowej i społecznej. Prowadzil wykłady i ćwiczenia na kursach specjalistycznych dla lekarzy weterynarii, organizował staże naukowe dla młodych anatomopatologów. Występował jako rzeczoznawca w różnych komisjach. Był aktywnym członkiem towarzystw naukowych, między innymi przewodniczącym Puławskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych. Uczciwy i życzliwy, cieszył się zaufaniem anatomopatologów młodego pokolenia, a w Instytucie przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Rady Zakładowej. Odznaczony m.in Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, uhonorowany odznakami „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i „Za wzorową pracę w służbie weterynaryjnej”.

Zmarl nagle na zawal serca 18 marca 1982 roku. Pochowany na cmentarzu włostowickim.

Zwierzchowski Marian

Marian Zwierzchowski

Urodzony w 1944 roku. Od wczesnej młodości do 1981-go roku związany z Puławami, gdzie kończy w 1962 roku liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego i gdzie potem rozpoczyna pracę nauczycielską. Studiował na PWSSP we Wrocławiu na WSP w Krakowie i na Politechnice Krakowskiej. Malował od zawsze, jeszcze w Puławach stał się znanym malarzem pejzażystą.

Do roku 1981 w kraju, jako czynny członek i współzałożyciel Puławskiego Klubu Plastyków i członek Towarzystwa Sztuk Pięknych w Lublinie, potem przez ponad 30 lat w różnych krajach Europy Zachodniej, gdzie pracował twórczo, wystawiał i projektował formy przemysłowe dla potrzeb marketingowych znanych firm kosmetycznych, farmaceutycznych i optycznych. W 1981-ym roku emigruje do Niemiec. W Niemczech aktywnie działał jako członek Towarzystw Sztuki. Bierze udział w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych. 

Podróżował po Europie, Ameryce Północnej i Środkowej, Afryce Północnej i Azji zbierając doświadczenia, malując, pasjonując się sztuka i kulturą tych kontynentów, odzwiedza Alaskę, Meksyk, Koreę, Japonię, Indonezję, Gruzję, Chiny i Tunezję.

Od 1986 roku tworzy i pracuje zawodowo jako grafik designer w Heilbronn. W roku 2006 wraca do kraju osiedlając się w Świnoujściu. Po powrocie do Polski poświęca się wyłącznie malarstwu, co było zawsze jego życiowym powołaniem. Dużo podróżuje i bierze udział w licznych plenerach krajowych i zagranicznych, co zapewne ma wpływ na jego malarstwo. Maluje w technice akrylowej i akwarelowej. Tworzy swój własny styl, pełen poezji i wrażliwości.  Wystawiał w Puławach, w Kazimierzu Dolnym, w Lublinie, w Gorzowie Wielkopolskim, w Krakowie i w wielu niemieckich miastach. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków.