Dr Kinga Araya (z domu Krawiec)

Kinga Araya urodziła się w Tarnowie 4 grudnia 1966. W Puławach ukończyła szkołę muzyczną im. Stanisława Moniuszki (instrument prowadzący skrzypce). Następnie uczyła się w klasie o profilu humanistycznym w I Liceum Ogólnokształcącym im. A. J. ks. Czartoryskiego, gdzie w 1985 zdała z wyróżnieniem egzamin maturalny. Za swoje zaangażowanie w działania antykomunistyczne w liceum, Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie, nadal jej status osoby represjonowanej w stanie wojennym (2021).

W latach 1986-88 studiuje historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Niezwykle złożona sytuacja rodzinna i polityczna zmusza ją do emigracji w lecie 1988 roku, kiedy to we Włoszech odłączyła się od wycieczki KUL-u.

W 1990 roku przybywa do Kanady, gdzie kontynuuje studia historii sztuki, literatury włoskiej i sztuk pięknych – Bachelor of Arts (BA) i Bachelor of Fine Arts (BFA) na Uniwersytecie w Ottawie. Następnie otrzymuje tytuł MFA (Magistra Sztuk Pięknych) na Uniwersytecie York w Toronto (1998). Tytuł doktora z historii sztuki i sztuk pięknych Araya uzyskuje na Uniwersytecie Concordia w Montrealu (2004). Jej dysertacja doktorska pt. „Chodzenie po Mieście: Motyw Uchodźctwa w Pracach  Artystycznych Krzysztofa Wodiczki i Adriany Piper” łączyła się z przygotowaniem wystawy dyplomowej zatytułowanej Prosthetic Self. W dysertacji skupia się na dyskursie krytycznym dotyczącym konceptu „chodzenia”, który analizuje w kontekście dwóch performansów traktowanych jako dzieła polityczne sztuki uchodźczej – polskiego artysty Krzysztofa Wodiczko, oraz artystki amerykańskiej Adriany Piper. W 2018 kończy studia z historii sztuki chrześcijańskiej na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Obrona pracy, zatytułowana „Homo dolorum: dalla ferita alla bellezza” (Homo doloum: od bólu do piękna), podejmuje rozwój ikonografii krzyża i Chrystusa Ukrzyżowanego w malarstwie europejskim i amerykańskim od III-ego wieku do współczesności.

W trakcie studiów otrzymała wiele nagród, między innymi konkurencyjne stypendium doktoranckie z Państwowej Kanadyjskiej Rady Nauk Społecznych i Humanistycznych (SSHRC), wielokrotnie nagrodę Kongresu Sztuki i Literatury Quebec – Conseil des arts et des Lettres du Québec, stypendium Ministerstwa Ontaryjskiego do Spaw Kolegiów i Uniwersytetów – Ontario Ministry of Colleges & Universities, jak również nagrodę za najlepszą wystawę dyplomową na Uniwersytecie Ottawskim w sztukach pięknych i w literaturze włoskiej.

Po ukończeniu studiów doktoranckich wygrała dwa konkursy na prestiżowe stypendia post-doktoranckie: Stypendium Andrew W. Mellon na Uniwersytecie Pensylwanii w Filadelfii (2006), oraz stypendium w Instytucie Badań Kulturowych ICI w Berlinie (2007). Pierwsze z tych stypendiów umożliwiło Arayi badanie związków między współczesną sztuką a zjawiskiem uchodźctwa i emigracji. Stypendium realizowane w Berlinie natomiast pozwoliło jej badać zjawisko chodzenia w sztuce współczesnej pod kontem politycznych i kulturowych napięć, punktów kontrolnych i przejść granicznych.

Kinga Araya publikowała na temat przemian kulturowych, emigracji i uchodźstwa w sztuce współczesnej. Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych, międzynarodowych konferencjach historii sztuki, festiwalach filmowych, wideo i performance,  jak również w artystycznych pobytach rezydencjonalnych w Kanadzie, USA. Polsce, Anglii,  Jugosławii, Włoszech, Francji, Hiszpanii, Libanie i Australii.

Staż pracy Kingi Araya jest niezwykle bogaty gdyż obejmuje doświadczenie naukowe wielojęzyczne w instytucjach naukowych Kanady, Stanów Zjednoczonych, Niemiec, Polski i Włoch. Od 2000 roku do 2019 prowadziła na wyższych uczelniach kanadyjskich, amerykańskich i włoskich cykl zajęć interdyscyplinarnych w dziedzinie różnych aspektów historii sztuki i sztuk pięknych (Uniwersytet Ottawski, York University w Toronto, Uniwersytecie Concordia w Montrealu, University of Pensylwania i University of the Arts w USA) w Polsce (EU Projekt – English Program for the Development of the University of Silesia, oraz liczne konferencje, warsztaty i seminaria) oraz po włosku w Rzymie (Uniwersytet Św. Tomasza z Akwinu – Angelicum). Jako adiunkt w Ringling College of Art and Design, w Sarasocie na Florydzie, zainicjowała i opracowała kilka popularnych kursów, w tym Krytyczny Przegląd Historii Sztuki od Początków do Sztuki Współczesnej oraz Sztuka Nowych Mediów.

Rezultaty jej badań naukowych i projektów artystycznych zostały opublikowane zarówno w prasie naukowej, jak i ogólnej. Artykuły Kingi Araya dotyczące sztuki znajdują się w pierwszej Antologii Kanadyjskiej Sztuki i Kultury wydanej w Krakowie, w Kanadyjskim czasopiśmie „Spadochron” (2006) oraz w „Review esse art + opinia” (2005). Napisała również krytyczny esej poświęcony kwestii uchodźctwa i kulturowej emigracji polskiej, opublikowany w dwujęzycznym, polsko-angielskim, katalogu POZA. Wywiady na temat jej twórczości artystycznej i naukowej przeprowadziły z nią liczne pisma o sztuce, programy radiowe i telewizyjne w Polsce, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Niemczech i Włoszech. Na uwagę zasługuje wywiad na temat jej twórczości artystycznej przeprowadzony  przez Prof. dr hab. Ryszarda Kluszczyńskiego dla programu Telewizji Polskiej TVP „Kultura” (13 lutego 2007 r.).

Wielokrotnie prezentowała swoje badania na temat sztuki na sympozjach i konferencjach w Ameryce i Europie, organizowane np. przez prestiżowe College Art Association, Performance Studies International, Society for Literature oraz Science and the Arts. W ostatnich latach Araya prezentowała swoje prace artystyczne w Rzymie na Pierwszej Międzynarodowej Konferencji na temat Kobiet w Sztuce (AIWAC), na Communitas-Preaching and the Arts na temat ewangelizacji przez sztukę w malarstwie Fra Angelico (Uniwersytet Św. Tomasza z Akwinu – Angelicum) i na wykladzie w Polskim PAN-ie w Rzymie na temat Sztuki Chodzenia po Wiecznym Miescie (2021).

Od 1996 roku prezentuje swoją twórczość na wystawach zbiorowych i indywidualnych w amerykańskich i europejskich galeriach i muzeach sztuki. Najbardziej prestiżowe wystawy indywidualne Kingi Arayi w Polsce miały miejsce w Centrum Sztuki Współczesnej – w Zamku Ujazdowskim i Zachęcie w Warszawie, a także w Galerii Sztuki Współczesnej – Bunkier Sztuki w Krakowie.

Prof. dr hab. Tadeusz Barszczak

Profesor jest absolwentem Liceum im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach. Maturę uzyskał w roku szkolnym 1948/49. Następnie ukończył studia na  Wydziale Rolniczym  Szkoły Gównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Przez całe życie zawodowe był związany z Katedrą Chemii Rolniczej Wydziału Rolniczego SGGW. Pracę doktorską obronił w  1964 r. Stopień naukowy doktora habilitowanego nadany mu został uchwałą Rady Wydziału Rolniczego Akademii Rolniczej w Warszawie 26 czerwca 1974r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Lech Wałęsa, dnia 26 lipca 1991r. nadał mu tytuł naukowy profesora nauk rolniczych.

W SGGW był prodziekanem Wydziału Rolniczego (1977-1984), pełnomocnikiem Rektora SGGW ds. Rolniczych i Leśnego Zakładu Doświadczalnego (1981 –1984), kierownikiem Katedry Chemii Rolniczej (1987-1991), a w Politechnice Białostockiej – dyrektorem Instytutu i kierownikiem Katedry Produkcji Ekologicznej w Rolnictwie (1993-1999).

Tadeusz Barszczak to uznany i ceniony specjalista w zakresie badań nad mikroelementami. Był nauczycielem akademickim o wysoko ocenianych umiejętnościach dydaktycznych, współorganizatorem i wykładowcą Telewizyjnego Kursu Rolniczego, pierwszej tego typu audycji telewizyjnej dla rolników w Polsce.

Profesor zmarł 9 listopada 2016r.

Prof. dr hab. Tadeusz Baszyński

Tadeusz Baszyński urodził się 15 października 1926 roku w Koźminie Wielkopolskim. Wojenne losy rzuciły jego rodzinę na Lubelszczyznę. W Puławach ukończył eksternistyczne tajne gimnazjum, a następnie w 1946 roku Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego.

W latach 1946-1951 studiował chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego i otrzymał tam tytuł magistra.  W 1957r. został zatrudniony w Katedrze Fizjologii Roślin UMCS, kierowanej przez prof. Adama Paszewskiego. Tutaj w 1960 roku uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych, a w roku 1964 obronił pracę habilitacyjną. W roku 1966 objął funkcję kierownika Zakładu Metabolizmu Roślin w Katedrze Fizjologii Roślin. W 1973r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1980 – profesora zwyczajnego.

W latach 1973-1982 pełnił wiele funkcji w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej:  dziekana Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi (1966-1972), dyrektora Instytutu Biologii (1973-1981), kierownika Zakładu Fizjologii Roślin (1974-1997), rektora (1981-1982). W wyborach uzyskał ponad 70% głosów już w pierwszej turze. W maju 1982 roku został odwołany ze stanowiska rektora UMCS przez ministra Miśkiewicza za odmowę zwolnienia (z powodów politycznych) ówczesnych dziekanów Wydziału Pedagogiki i Psychologii, prof. Zofii Sękowskiej i Wydziału Prawa i Administracji – prof. Henryka Renigera. W 1998 roku Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej nadał mu tytuł doktora honoris causa, a w 2004  przyznał medal „Zasłużony dla UMCS”.

Prof. Baszyński zmarł 15 października 2009 r. Został pochowany na cmentarzu przy ul.Lipowej w Lublinie.

Prof. dr hab. Apoloniusz Berbeć

Apoloniusz Berbeć urodził się w Lublinie 11 maja 1949 r. W latach 1956 -1967 z przerwą w roku szkolnym 1962/63 uczęszczał do ówczesnej „jedenastolatki” – Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach, uzyskując maturę w roku 1967r..

W latach 1967 – 1973 studiował rolnictwo na Wydziale Rolnym ówczesnej Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie. W 1973 roku ukończył studia już w Akademii Rolniczej. Począwszy od 1973 roku pracuje w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, kolejno na stanowiskach: stażysty, asystenta i st. asystenta (1973-1985), adiunkta (1985-1995), docenta (1995-2001) i profesora zwyczajnego (od 2001 do chwili obecnej). Od roku 2018 na emeryturze kontynuuje pracę naukową w niepełnym wymiarze godzin.  Odbył staże naukowe za granicą w USA i Japonii. Specjalizuje się w genetyce i hodowli roślin. Jest twórcą odmian tytoniu oraz prowadzi działalność doradczo-upowszechnieniową wśród plantatorów tytoniu. Wypromował trzech doktorów. Jest redaktorem naczelnym czasopisma Polish Journal of Agronomy. Brał udział w pracach międzynarodowych organizacji zajmujących się badaniami nad tytoniem: CORESTA i AERET.

W latach 70-ych i 80-ych prowadził działalność opozycyjno-niepodległościową, uczestnicząc w organizacji spotkań Towarzystwa Kursów Naukowych na terenie Puław. We wrześniu 1980r. wszedł w skład redakcji Biuletynu „Solidarność Ziemi Puławskiej”, w którym zamieszczał felietony i komentarze na temat aktualnych wydarzeń.  Brał też udział w drukowaniu i rozpowszechnianiu niezależnych wydawnictw. We wrześniu 1981r. wraz z innymi członkami redakcji oskarżony i kilkakrotnie przesłuchiwany w związku z treścią zamieszczanych w Biuletynie artykułów. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 aresztowany i przetrzymywany do września 1982r w tzw. ośrodkach internowania: Włodawa, Kielce-Piaski i Załęże. Po zwolnieniu z internowania kilkakrotnie wzywany na przesłuchania. W roku 1985 i 1986 prowadzono przeciwko niemu śledztwo w sprawie rozpowszechniania nielegalnych pism. W związku z tą sprawą był kilkakrotnie przesłuchiwany, przeprowadzono również rewizję w jego mieszkaniu. W roku 1989 jako członek Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” Województwa Lubelskiego, brał aktywny udział w kampanii wyborczej do Sejmu i Senatu i w pracach komisji wyborczej, redagując materiały informacyjne. Po 1989r. był członkiem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Puław i „Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym”.

mjr. Marian Bernaciak, ps. Orlik, Dymek

Był synem Michała Bernaciaka i Marii z domu Bliźniak. W 1937 r. ukończył Gimnazjum im. A.J. Czartoryskiego w Puławach. Następnie odbył roczną obowiązkową służbę wojskową w Mazowieckiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Zambrowie, którą zakończył w stopniu plutonowego podchorążego. Dostał przydział mobilizacyjny do 2 pułku artylerii ciężkiej. Pracował w urzędzie pocztowym w Sobolewie w powiecie Garwolin. Zmobilizowany w sierpniu 1939 r., podczas wojny obronnej 1939 r. walczył jako podporucznik rezerwy w 2 pac. Podczas obrony Włodzimierza Wołyńskiego po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli radzieckiej. Kilka tygodni później zbiegł z transportu jenieckiego na terenie ZSRR, wiozącego polskich oficerów do obozów, i powrócił w rodzinne strony. Prowadził księgarnię w Rykach i niewielką drukarnię w Dęblinie. W 1940 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach ZWZ, a następnie AK. Był szefem Kedywu podobwodu „A” (Dęblin-Ryki) w Obwodzie AK Puławy. Od jesieni 1943 r., zagrożony aresztowaniem przez Gestapo, był zmuszony ukrywać się. 20 listopada 1943 r. utworzył grupę lotną, przekształconą w oddział partyzancki, na czele którego stanął. W maju 1944 r. jego oddział otrzymał kryptonim OP I/15 pułku piechoty AK „Wilków”. Przeprowadził on ponad 20 akcji bojowych przeciwko Niemcom. Dzięki jego postawie podczas akcji „Burza” w lipcu 1944 r. w Dęblinie uratowano przed zniszczeniem ważne obiekty wojskowe i gospodarcze, uchroniono ludność przed wywózką i znęcaniem się przez wycofujących się żołnierzy niemieckich. 26 lipca 1944 r. jego oddział zajął samodzielnie Ryki. W sierpniu 1944 r. na czele ok. 350 partyzantów podjął marsz w celu pomocy walczącej Warszawie, ale zakończył się on niepowodzeniem. Zagrożony internowaniem przez Sowietów, podjął decyzję o rozwiązaniu oddziału. Przez kilka miesięcy ukrywał się, poszukiwany przez NKWD.

W marcu 1945 r. odtworzył swój oddział z osób zagrożonych aresztowaniem. Początkowo podporządkował się Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj, a od września tego roku wszedł w skład Zrzeszenia WiN. Jesienią 1945 r. został mianowany dowódcą zgrupowania oddziałów WiN w Inspektoracie Rejonowym „Puławy”, a następnie zastępcą inspektora puławskiego ds. bezpieczeństwa jako referent bezpieczeństwa. Awansował wówczas do stopnia majora (według części źródeł – kapitana). Dowodzone przez niego zgrupowanie partyzantki niepodległościowej, jedno z największych na Lubelszczyźnie (działało na terenie powiatów garwolińskiego, puławskiego, łukowskiego, lubartowskiego, kraśnickiego i kozienickiego), liczące ok. 200 żołnierzy, a na wiosnę 1946 r. – ok. 160, przeprowadziło wiele akcji zbrojnych przeciwko władzom komunistycznym.

Zgrupowanie jako zwarta formacja działało do lipca 1945 r. Wskutek olbrzymiego nasycenia terenu regularnym wojskiem i siłami bezpieczeństwa, M. Bernaciak zmuszony był do zmiany taktyki. Podzielił swoje zgrupowanie na pojedyncze plutony i drużyny, które były zakonspirowane we wsiach i wspomagane przez terenowe struktury WiN. Umożliwiało to łatwą koncentrację zgrupowania i utrzymywanie stałej gotowości bojowej. Taktyka ta została zmieniona wiosną 1946 r., kiedy zgrupowanie zostało podzielone na dwa pododdziały. Pierwszy pododdział pod dowództwem Wacława Kuchnio ps. „Spokojny” działał na północy Inspektoratu, a drugi pod dowództwem Zygmunta Wilczyńskiego ps. Żuk – na południu. Źródłem dużych sukcesów M. Bernaciaka była jego umiejętność dowodzenia i częsta zmiana taktyki walki z wielokrotnie przeważającymi siłami wojskowymi i formacji bezpieczeństwa. Dzięki jego wysiłkom podporządkowane mu patrole i drużyny dywersyjne poza akcjami zbrojnymi prowadziły też intensywną działalność wywiadowczą, dotyczącą również spraw politycznych i społecznych, oraz propagandową. Główną część tej ostatniej stanowił druk i kolportaż prasy i ulotek w postaci komunikatów, informacji, apeli, tekstów okolicznościowych, z których najbardziej znanymi były Orlik do społeczeństwa z okazji referendum ludowego w 1946 r. oraz ulotka Katyń Puławski.

Do walki ze zgrupowaniem M. Bernaciaka władze zmobilizowały ogromne siły podzielone na grupy operacyjne, liczące łącznie kilkanaście tysięcy żołnierzy LWP, KBW oraz funkcjonariuszy MO i UB. Aresztowani zostali rodzice M. Bernaciaka oraz jego brat Lucjan, b. żołnierz AK. 24 czerwca 1946 r., kiedy M. Bernaciak wracał z kilkoma ludźmi z odprawy w Życzynie, został zaatakowany przez grupę żołnierzy wojsk saperskich z 1 Dywizji Piechoty, którzy ochraniali referendum, oraz oddział KBW koło wsi Piotrówek. Dwukrotnie ranny podczas próby przebicia się z okrążenia, popełnił samobójstwo.

W 2015 r. pion śledczy IPN ustalił, że wcześniejsze założenia co do prawdopodobnego miejsca pochówku Mariana Bernaciaka „Orlika” są błędne. Osoba, którą uważano za Mariana Bernaciaka, pod której imieniem i nazwiskiem miał być pochowany „Orlik” rzeczywiście istniała.

Aktualnie nie jest znane miejsce spoczynku ciała Mariana Bernaciaka.

Prof. dr hab. Zbigniew Boratyński

Zbigniew Boratyński urodził się 8  marca 1949r. w Puławach.

W 1969r. ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. A. J. ks. Czartoryskiego, w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Weterynaryjnym Wyższej Szkoły Rolniczej (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy) w Lublinie.

Dyplom lekarza weterynarii otrzymał w 1975 roku, 15 czerwca tego roku rozpoczął pracę jako asystent-stażysta w Zakładzie Anatomii Zwierząt. W 1982 r. uzyskał stopień doktora, a w 2001 r. doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych z zakresu neuroanatomii zwierząt. Stanowisko profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Przyrodniczego otrzymał w 2006 r. i w tym samym roku został wybrany na stanowisko kierownika Katedry Anatomii i Histologii Zwierząt oraz kierownika Zakładu Anatomii Zwierząt. Funkcje te pełnił do 2013 roku.
Przedmiotem jego zainteresowań naukowo-badawczych był głównie autonomiczny układ nerwowy zwierząt domowych i wolno żyjących. Doświadczalnie ustalił topografię wegetatywnych oraz czuciowych ośrodków nerwowych dla narządów układu moczowego u zwierząt domowych. Profesor był autorem lub współautorem około 100 publikacji naukowych z dziedziny neuroanatomii i badań nad apoptozą, skryptu oraz 12 ekspertyz naukowych. Był współautorem podręcznika pt.: „Choroby królików”.

W 1989 r. i ponownie w 1992 r. odbył staż naukowy w Wyższej Szkole Weterynaryjnej w Koszycach. Prowadził wykłady z zakresu anatomii topograficznej na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej, paleontologii, prowadził również monograficzne wykłady dla studentów acheologii na UMCS oraz w Państwowym Instytucie Weterynaryjnym w Puławach.

Był członkiem Polskiego Towarzystwa Anatomicznego (od 1975 r.) oraz Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych (od 1976 r.). W latach 1987-1991 pełnił funkcję sekretarza Lubelskiego Oddziału tego Towarzystwa. W 2007 r. został członkiem korespondentem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem Kolegium Redakcyjnego „Archives of Physiotherapy and Global Researches”.

Profesor Boratyński to ceniony i lubiany nauczyciel akademicki. Mimo różnych przeciwności losu był pogodnym człowiekiem z cudownym poczuciem humoru i dużym dystansem do siebie.

Zmarł nagle 20 maja 2014 r.

Danuta Błażejczyk

Danuta Błażejczyk  z d. Cichowska urodziła się w Puławach w 1953 r.

W jednym  z wywiadów powiedziała, że początkowo nie wiązała swojej przyszłości ze sceną, a chciała zostać nauczycielką albo archeologiem. Studiowała na Wydziale Filologii Rosyjskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

Zadebiutowała  w zespole 31 mil. Później współpracowała z formacją Fly i zespołem Maryli Rodowicz. W 1985 uzyskała zawodowe uprawnienia estradowe, w związku z czym otrzymała propozycje współpracy z Włodzimierzem Korczem i Wojciechem Młynarskim. Efektem ich pracy była piosenka „Taki cud i miód”,  z którą zadebiutowała w 1985 r. w Opolu. Wówczas otrzymała Nagrodę Specjalną Jury za indywidualność artystyczną. Rok później zdobyła  Srebrną Lirę na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Bratysławie, nagrodę im. Karola Musioła i Bursztynową Paterę na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu.

Jest założycielką i prezesem Fundacji Apetyt na Kulturę (FAnK), mającej status Organizacji Pożytku Publicznego, zajmującej się promowaniem młodych artystów oraz produkcją ambitnych i ciekawych artystycznie przedsięwzięć  z dziedziny muzyki, teatru i malarstwa. 25 maja 2011 podczas uroczystości w siedzibie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego została odznaczona przez ministra Bogdana Zdrojewskiego Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W 2015 roku obchodziła 30-lecie pracy artystycznej.

Prof. dr hab. Piotr Decowski

Urodził w 1940r. we Lwowie. Uczęszczał do Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach, gdzie w 1956r. zdał egzamin maturalny. Był pierwszym w historii Liceum laureatem centralnej olimpiady z fizyki.

Studiował na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie następnie pracował  zdobywając kolejne stopnie naukowe. Fizyk jądra atomowego o szerokich zainteresowaniach badawczych. Pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu Fizyki Doświadczalnej Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie także kierował Zakładem Fizyki Jądra Atomowego. Był jednym z inicjatorów i organizatorów Mazurskich Szkół Fizyki Jądrowej, współredaktorem Encyklopedii Fizyki Współczesnej.

W latach 1981-1984 pracował w Centrum Badań Jądrowych, Julich (RFN), następnie na  Uniwersytecie  w Utrechcie (Holandia). Od 1990r. mieszkał i pracował w Stanach Zjednoczonych. Emerytowany profesor Smith College i Uniwersytetu Massachusetts. Był członkiem Polskiego, Europejskiego i Amerykańskiego Towarzystwa Fizycznego.

Bardzo dobrze wspominają go jego byli  studenci oraz współpracownicy i są mu wdzięczni za inspiracje i wskazówki naukowe oraz za przyjacielską pomoc.

Po powrocie do kraju osiedlił się na Mazurach, gdzie po ciężkiej chorobie zmarł w 2014 roku.

Prof. dr hab. Julian Deputat

Julian Deputat urodził się w 1935 r. w Żyrzynie i tu ukończył szkołę powszechną. Egzamin dojrzałości zdał w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach. W latach 1952-1957 był studentem Wydziału Matematyczno – Fizycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Po uzyskaniu tytułu magistra rozpoczął pracę na stanowisku asystenta, a w 1959 starszego asystenta na macierzystej uczelni. w latach 1963-2005 pracował w  Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Tu w 1965r.  obronił pracę doktorską, a w roku 1989 uzyskał  habilitację. W roku 1993 nadano mu tytuł naukowy profesora nauk technicznych.

Kierował Pracownią Ultradźwiękowych Badań Materiałów. W latach 1971-1972 był profesorem wizytującym w Brown University Providence R.I. USA, a w 1989 roku, profesorem wizytującym w University of Nebraska Linden USA.

Pełnił funkcje eksperta badań nieniszczących w Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Damaszku, Stambule, Hawanie i Hanoi. Był członkiem grup roboczych Międzynarodowego Instytutu Badawczego Kolejnictwa UIC – Utrecht, Paryż, Minden, Warszawa.

Główne kierunki prac badawczych i wdrożeń profesora to nieniszczące badania materiałów, defektoskopia ultradźwiękowa oraz tensometria ultradźwiękowa.

Nagrody za wybitne osiągnięcia:

• Sekcja Nauk PAN (trzykrotnie)
• Mistrza Techniki (dwukrotnie)
• Nagrody Ministra Obrony Narodowej i Ministra Budownictwa.

Na uroczystym nadzwyczajnym  posiedzenie Zarządu PTBNiDT w dniu 26.01.2017  Profesor Julian Deputat został wyróżniony medalem nr 1 im. Prof. Zdzisława Pawłowskiego w uznaniu wyjątkowych zasług wniesionych w rozwój badań nieniszczących i diagnostyki technicznej.

Prof. dr Bohdan Dobrzański

Profesor Bohdan Dobrzański urodził się 3 marca 1909r. w Strutynce na Ukrainie. W 1922r. razem z matką przeniósł się do Polski i zamieszkał w Puławach. W 1929r. ukończył Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego i wyjechał do Lwowa, gdzie  studiował na Wydziale Rolno-Leśnym Politechniki Lwowskiej. W 1933r. rozpoczął pracę jako instruktor rolny w Lwowskiej Izbie Rolniczej. Jednocześnie był asystentem w Katedrze Gleboznawstwa i Chemii Rolnej Politechniki.  W 1939r. uzyskał stopień doktora nauk rolniczych. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Warszawie; gdzie powierzono mu stanowisko adiunkta w Katedrze Gleboznawstwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Równocześnie dojeżdżał do Rzeszowa, gdzie od 1945r. był dyrektorem Izby Rolniczej. W 1946r.  objął stanowisko kierownika Katedry Gleboznawstwa na Wydziale Rolnym UMCS. W 1949r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego.

W 1951r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1956r. profesorem zwyczajnym. W 1955r. powierzono mu organizację Wyższej Szkoły Rolniczej, która powstała z Wydziału Rolnego, Weterynaryjnego i Zootechnicznego UMCS. Przez kolejne cztery lata pełnił tam funkcję rektora. Doprowadził do powstania w 1955r. pierwszej w Polsce Katedry Gleboznawstwa na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie. W tym samym czasie stworzył i kierował Pracownią Gleboznawstwa Melioracyjnego w Instytucie Melioracji i Użytków Zielonych w Lublinie.

Od 1957r. przez pięć lat był zastępcą sekretarza Wydziału V Polskiej Akademii Nauk. W 1960r. został jej członkiem korespondentem, w 1969r. – członkiem rzeczywistym. Zainicjował w 1968r. powstanie Instytutu Agrofizyki PAN w Lublinie, gdzie stworzył nowy kierunek badawczy, tj. fizyka roślin i płodów rolnych i kierował nim do 1980r. W 1969r.nadano mu tytuł doktora honoris causa WSR w Lublinie. W tym samym roku otrzymał funkcję zastępcy sekretarza generalnego Polskiej Akademii Nauk oraz przyjął propozycję objęcia stanowiska kierownika Katedry Gleboznawstwa SGGW, w związku z czym zamieszkał w Warszawie. W 1970 r. katedrę przekształcono w Instytut Gleboznawstwa i Chemii Rolnej. Prof. Dobrzański kierował nim do 1979r. W 1980r. został doktorem honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, a sześć lat później – Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie.

Prof. dr hab. Andrzej Doroszewski

Urodził się 14 stycznia 1954 r. w Szczebrzeszynie. Uczęszczał do Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach, które ukończył w 1973 roku. Następnie studiował geografię na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

W grudniu 1977 roku podjął pracę w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa (IUNG) w Puławach w Zakładzie Agrometeorologii (od 2000 r. Agrometeorologii i Zastosowań Informatyki).

W 1993 r. obronił pracę doktorską w IUNG, a w 2011 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych. W 2012 r. został zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

Od 2005 r. pełni funkcję kierownika Zakładu Agrometeorologii i Zastosowań Informatyki Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowego Instytutu Badawczego (IUNG-PIB) w Puławach.

Od 2007 roku wchodzi w skład Rady Naukowej IUNG-PIB w Puławach.

Jest przedstawicielem Polski w Komisji Meteorologii Rolniczej Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO) z siedzibą w Genewie oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, Polskiego Towarzystwa Nauk Agrotechnicznych.

Prof. dr hab. Janusz Gajda

Urodził się 20.06.1933 roku w Klementowicach. Tu w latach 1940-1947 uczęszczał do szkoły podstawowej. Następny etap edukacji to lata 1947-1951 spędzone w Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego. Maturę uzyskał z dobrą lokatą, ale jako wyrzucony z ZMP został uznany za wroga klasowego, co zamykało mu drogę do państwowych wyższych uczelni. Katolicki Uniwersytet Lubelski był wtedy oazą dla wykluczonych politycznie i społecznie osób, nazywanych przez władzę pogardliwie wrogami ludu. Tu na Wydziale Filologii Polskiej studiował i w 1955 roku uzyskał magisterium. W tych czasach absolwenci KUL-u, mimo dużego zapotrzebowania na nauczycieli, napotykali na olbrzymie trudności w znalezieniu zatrudnienia w szkolnictwie. Dzięki rekomendacji kolegi uzyskał zatrudnienie w Technikum Rachunkowości Rolnej w Bogurzynie pow. Mława w charakterze pracownika kontraktowego na stanowisku nauczyciela. Następne miejsca pracy w szkolnictwie wiązały się z rolnictwem i kolejnymi awansami. Pełniąc funkcję Starszego Wizytatora w Departamencie Oświaty Rolniczej w Ministerstwie Rolnictwa, uczęszczał na seminarium doktoranckie na Uniwersytecie Warszawskim. Po doktoracie, który uzyskał w 1975 roku, otrzymał propozycję pracy w Instytucie Programów Szkolnych Ministerstwa Oświaty i Wychowania, na stanowisko adiunkta i kierownika Pracowni Humanistycznej w Zakładzie Kształcenia Dorosłych. Od 1 sierpnia 1980 roku został zaangażowany na stanowisku adiunkta w Instytucie Pedagogiki UMCS w Lublinie, a od 1988 roku, już po habilitacji, kierował nowo powołanym Zakładem Teorii Upowszechniania Kultury. Rok 1995 to data uzyskania tytułu profesora. Niezależnie od pracy na UMCS podejmował dodatkowe zatrudnienie w Wyższej Szkole Pedagogicznej TWP w Lublinie oraz w Wyższej Szkole Pedagogicznej ZNP w Warszawie. W 2003 roku, po ukończeniu 70 lat, przeszedł na emeryturę.

W swej pracy naukowej początkowo zajmował się głównie problemami kształcenia humanistycznego oraz wykorzystaniem środków masowego przekazu w edukacji dorosłych. Po 1984 roku skoncentrował się na problematyce ogólnie rozumianej kultury: wartościami w aspekcie antropologicznym i pedagogicznym, animacją kulturową, a także teoretycznymi podstawami oraz możliwościami reaktywowania pedagogiki kultury.

Pasją Profesora była turystyka i poznawanie świata. Zwiedził wiele krajów na pięciu kontynentach. Zamiłowanie do sztuki zaowocowało otwarciem w rodzinnym domu galerii JAG (Janusza i Andrzeja Gajdów), jedynej prywatnej galerii w Puławach. Tu znalazły miejsce między innymi eksponaty z podróży po świecie.

Prof. dr hab. Wiesław Gołąbek

Urodził się w 1940r. we wsi Bałtów. Do Liceum Ogólnokształcącego
im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach uczęszczał w latach 1953-1957.

Po maturze zdał egzamin wstępny na Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Lublinie, którą ukończył w 1963 r. Przez ostatnie 3 lata studiów i po dyplomie pracował w Zakładzie Patofizjologii. W tym zakładzie poznał podstawy medycyny klinicznej, zasady prowadzenia badań naukowych i obronił pracę doktorską.

W latach 1974 – 2010 pracował w Klinice Otolaryngologii Akademii Medycznej w Lublinie kierowanej przez prof. Bolesława Semczuka. Przechodził kolejne etapy awansu naukowego do tytułu profesora w 1990 roku. Dużo wiedzy i umiejętności, zwłaszcza operacyjnych, zdobył w wielu ośrodkach krajowych i zagranicznych (półtoraroczne w ośrodkach brytyjskich, półroczne w niemieckich).

W latach 1998-2010 był kierownikiem Kliniki Otolaryngologii Akademii Medycznej w Lublinie, gdzie wykonywany był wówczas szeroki zakres operacji w obrębie głowy i szyi w obszarze od obojczyków do podstawy czaszki włącznie. Jest autorem i współautorem 200 publikacji w czasopismach krajowych i zagranicznych. Większość artykułów dotyczy diagnostyki i metod leczenia operacyjnego w chorobach głowy i szyi. Był promotorem 6 przewodów doktorskich i opiekunem 2 habilitacji.

Prof. dr hab. Andrzej Marek Gorgol

Andrzej Marek Gorgol, urodził się 11 X 1964 w Lublinie. W 1983r. ukończył  Liceum Ogólnokształcące im Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach. Jest absolwentem Wydz. Prawa i Administracji (1988) Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie w 1999r. obronił pracę doktorską, a w 2012r. habilitacyjną. Od 1987r. pracownik naukowo-dydaktyczny w Zakładzie Prawa Finansowego UMCS.

Od 1979 jako uczeń I LO w Puławach kolportował pisma niezależne („Opinia”, „Robotnik”, „Spotkania – Niezależne Pismo Młodych Katolików”, „Droga”, „Bratniak”). W 1979 był współzałożycielem nielegalnej puławskiej organizacji młodzieżowej Konfederacja Ludzi Wolnych, przekształconej we wrześniu 1981r. w Suwerennościowe Porozumienie Młodzieży, którym kierował. Wszedł w skład redakcji pisma „Zawiszak”, wydawanego przez puławskie środowisko Niezależnego Ruchu Harcerskiego.

Po 13 XII 1981r. został przewodniczącym tzw. młodzieżowych struktur piątkowych wspierających działania Komitetu Obrony Narodowej „S” w Puławach (akcje ulotkowe, kolportaż, druk). Był założycielem, redaktorem, wydawcą i drukarzem podziemnego pisma młodzieżowego „Kret”.

13 VII 1982 aresztowany, przetrzymywany w areszcie śledczym w Lublinie. Do 1989r. kolporter wydawnictw podziemnych (książek CiS-u, NOWej, Woli i ABC, pism). 1987-1988 przewodniczący podziemnej Komisji Uczelnianej NZS UMCS, członek MKK NZS w Lublinie, współorganizator Porozumienia Koziołek, integrującego w Lublinie środowiska NZS, KPN, Ruchu Młodzieży Niezależnej i Ruchu WiP, w 1988 współzałożyciel i wydawca pisma „Koziołek”. W III i V 1988r. współorganizator manifestacji studenckich w Lublinie, kilkakrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. W VIII 1988r. gość Rady Narodowej w Londynie w składzie delegacji reprezentującej młodzieżowy nurt podziemia z kraju. XII 1988 – VI 1989 współorganizator Koła Terenowego Towarzystwa Przyjaciół Powściągliwości i Pracy.

Andrzej Gorgol – doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Zielonogórskiego i Wyższej Szkoły Zarządzania i Administracji w Zamościu, kierownik Katedry Prawa Administracyjnego i Finansowego UZ; radca prawny, członek SKO w Lublinie; autor licznych prac naukowych z zakresu prawa finansowego.

Prof. dr hab. Marzena Dębska (z d. Gumowska)

Ukończyła Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego w roku szkolnym 1989/90. Studia na Akademii Medycznej w Warszawie ukończyła z wynikiem bardzo dobrym w 1996 r.

Specjalizowała się w zakresie położnictwa i ginekologii (I stopień w 2000 i II stopień w 2005) oraz perinatologii (2016). Stopień doktora nauk medycznych uzyskała w 2007 r. w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie na podstawie rozprawy pt. Skuteczność i bezpieczeństwo metod stosowanych w diagnostyce i terapii alloimmunologicznej małopłytkowości płodu. W 2018 w Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie cyklu prac pt. Postępy w diagnostyce i terapii prenatalnej wad serca, układu moczowego, małopłytkowości alloimmunologicznej oraz chorób tarczycy u płodu. Pełni funkcję Prezesa Zarządu Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Medycyny Perinatalnej. Wraz z mężem prof. Romualdem Dębskim była założycielką  przychodni lekarskiej Dębski Clinic.

Związana również z Uniwersyteckim Centrum Zdrowia Kobiety i Noworodka Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. W swojej pracy zawodowej koncentruje się na zagadnieniach patologii ciąży, prowadzenia ciąży wysokiego ryzyka oraz diagnostyki i terapii wad wrodzonych i chorób płodu. Przeprowadziła kilka tysięcy zabiegów wewnątrzmacicznych  – począwszy od diagnostycznych amniopunkcji, kordocentez, biopsji kosmówki, przez transfuzje dopłodowe, punkcje odbarczajace, implantacje shuntów, fetoskopie, po laseroterapie. Jest jedyną osobą w Polsce, która wykonuje zabiegi na sercach płodów. Autorka lub współautorka ponad 100 publikacji z zakresu ginekologii i położnictwa, endokrynologii, ultrasonografii oraz perinatologii.

Prof. dr hab. Zdzisław Jan Hryniak 

Zdzisław Jan Hryniak, (1930-2008) – architekt, urbanista, nauczyciel akademicki.

Był uczniem Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego w Puławach, maturę uzyskał  w roku 1950. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1956r. otrzymał nagrodę Towarzystwa Urbanistów Polskich za najlepszy dyplom. Z Politechniką Warszawska był związany przez całe swe życie zawodowe. Należał do SARP o. Warszawa i Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów RP.

Jest autorem m.in.:

– planu zagospodarowania przestrzennego dzielnicy im. A. Mickiewicza w Lublinie – w zespole – Nagroda KBUA II stopnia (1962);

– kościoła pw. Św. Krzyża w Łapach – współautor Krzysztof Kakowski;

– kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny na Wrzecionie w Warszawie (1988);

– budynku biurowego na Pl. Politechniki w Warszawie.

Udział w konkursach m.in.:

– na projekt Placu Teatralnego i Placu Dzierżyńskiego w Warszawie (1955) – współautorzy: Hanna Adamczewska-Wejchert, Kazimierz Wejchert, Henryk Jurkowski, Elżbieta Kufirska, Barbara Tucholska, Andrzej Rogowski, Barbara Brodowska, Jerzy Jakubczak – wyróżnienie równorzędne;

– na  projekt zagospodarowania przestrzennego wyspy Tronchetto w Wenecji (1964) – współautorzy: Kalina Eibl, Janusz Matyjaszkiewicz, Wacław Ostrowski – I nagroda ex aequo;

– na projekt pomnika Zwycięstwa i Wolności w Warszawie (1967) – wyróżnienie II stopnia równorzędne (współpraca);

– na projekt koncepcyjny urbanistyczno-architektoniczny dzielnicy Fordon Brdy-Ujście w Bydgoszczy (1972) – II wyróżnienie;

– na projekt szczegółowy zagospodarowania przestrzennego Pl. Zwycięstwa w Warszawie (1972) – II wyróżnienie;

– na projekt zagospodarowania przestrzennego terenu Cytadeli w Warszawie (1977) – współautorzy: Marek Martens, Andrzej Niemirski – wyróżnienie II stopnia.

Prof. dr hab. Grzegorz Jędrejek 

Grzegorz Jędrejek ur. 11 lutego 1973 w Puławach. Absolwent Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego, maturę uzyskał w 1992r. Ukończył studia w zakresie prawa (1997) i historii (1998) na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 2002 uzyskał stopień naukowy doktora. Był asystentem i adiunktem na Wydziale Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji, Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 2003r. podjął pracę w Sądzie Najwyższym, a w 2005 na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

W 2011 na Wydziale Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Intercyzy. Pojęcie – treść – dochodzenie roszczeń uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w dyscyplinie prawo, specjalność – prawo cywilne. W 2012r. został profesorem nadzwyczajnym Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Zajmował też stanowiska wiceprzewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej do spraw nauczycieli akademickich przy Radzie Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz kierownika Katedry Postępowania Cywilnego WPiA UKSW.

24 lutego 2017 z rekomendacji posłów Prawa i Sprawiedliwości został wybrany przez Sejm w skład Trybunału Konstytucyjnego. 27 lutego 2017 r., obejmując urząd złożył ślubowanie przed prezydentem RP, Andrzejem Dudą.

Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości i zastępcą przewodniczącego tej rady. W kwietniu 2019 powołany w skład Państwowej Komisji Wyborczej, zasiadał w niej do śmierci. 23 stycznia 2020 został pochowany na cmentarzu w Garbowie.

Postanowieniem prezydenta A. Dudy z 20 stycznia 2020 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Włodzimierz Witold Karpiński

Urodził się 16 listopada 1961 w Puławach. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. A. J. ks. Czartoryskiego w Puławach. W 1990 ukończył studia na Wydziale Inżynierii Chemicznej i Procesowej Politechniki Warszawskiej. W 1993 ukończył również studia menedżerskie na Uniwersytecie Warszawskim, a w 2004 – studia podyplomowe w zakresie zarządzania funduszami strukturalnymi i prawa Unii Europejskiej na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej.

Polski polityk, samorządowiec, chemik, w 2011 sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, od 2011 do 2013 sekretarz stanu w Ministerstwie Administracji i Cyfryzacji, od 2013 do 2015 minister skarbu państwa. Poseł na Sejm V, VI, VII i VIII kadencji.

Prof. dr hab. Janusz Stanislaw Keller

Janusz Stanisław Keller urodził się 25 października 1933 r. w Puławach.

W 1951 uzyskał świadectwo maturalne w Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego.

Studia inżynierskie na Wydziale Zootechniki  Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie ukończył w 1955r., a w 1959 r. studia magisterskie  na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie.  Stopień naukowy  doktora  nauk  rolniczych uzyskał w 1964r., doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie żywienia zwierząt w  1970r., a  w 1977r.  otrzymał tytuł naukowy profesora nauk rolniczych.

W swojej pracy badawczej zajmował się zagadnieniami związanymi z żywieniem i genetyką zwierząt, a także żywieniem i metabolizmem człowieka, bioenergetyką i wpływem wysiłku fizycznego na przemiany metaboliczne w organizmach zarówno ludzi, jak i zwierząt. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem  Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i licznymi nagrodami Rektora Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne.

Prof. dr hab. Łukasz Komsta

Urodził się w 1978 roku w Lublinie, od pokoleń związany z Puławami. W Liceum uczęszczał do klasy o profilu biologiczno-chemicznym, a egzamin maturalny zdał w 1996 roku. Po studiach na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Lublinie (obecnie Uniwersytet Medyczny) rozpoczął pracę naukową w Katedrze i Zakładzie Chemii Leków, gdzie jest zatrudniony do chwili obecnej. Dwukrotnie uzyskał państwowy tytuł specjalisty: z analityki farmaceutycznej, a następnie z farmakologii. Członek Zespołu Chemometrii i Metrologii Komitetu Chemii Analitycznej PAN, sekretarz Sekcji Nauk Farmaceutycznych PAN Oddział w Lublinie. Redaktor czasopisma naukowego „Acta Chromatographica” z listy filadelfijskiej, wydawanego na Węgrzech. Członek Zarządu Oddziału Lubelskiego Polskiego Towarzystwa Botanicznego.

W latach 2016-2020 Pełnomocnik Rektora ds. Jakości Kształcenia. Za działalność naukowo-dydaktyczną odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem 700-lecia Miasta Lublin.

Zainteresowania naukowe dotyczą głównie analizy chemicznej i farmaceutycznej, szczególnie technikami chromatograficznymi, jak również zaawansowanych metod obliczeniowych (uczenie maszynowe, chemometria) w analizie danych pozyskanych tymi technikami, w tym opracowywania i programowania autorskich algorytmów do tego celu. Jest autorem lub współautorem ponad 140 publikacji w czasopismach z listy filadelfijskiej oraz promotorem 2 ukończonych i 2 rozpoczętych przewodów doktorskich. Z zamiłowania radioamator, przyrodnik, programista, ukończył również studia licencjackie z filologii słowiańskiej (język serbski i bułgarski) na Uniwersytecie Śląskim.

Prof. dr hab. n. med. Jan Kotarski

Urodził się 26 kwietnia 1949 roku w Lublinie. Choć metrykalnie jest lublinianinem, to emocjonalnie i sentymentalnie czuje się puławiakiem. Syn cenionego przed laty puławskiego lekarza ginekologa Czesława Kotarskiego. Ukończył Szkołę Podstawową i Liceum Ogólnokształcące im. A.J.ks. Czartoryskiego w Puławach. W liceum brał udział w Olimpiadach Chemicznych, był laureatem szczebla międzywojewódzkiego. Świadectwo dojrzałości z wyróżnieniem uzyskał w 1967 roku. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie. W trakcie studiów brał udział w pracach studenckich kół naukowych: przy Zakładzie Chemii Fizjologicznej, a od VI roku studiów – w kole naukowym przy II Klinice Ginekologii Operacyjnej.

Dyplom lekarza medycyny uzyskał w 1973r. i rozpoczął pracę w Zespole Opieki Zdrowotnej w Puławach w charakterze lekarza stażysty, a następnie młodszego asystenta w oddziale ginekologiczno-położniczym. Pracę naukową, rozpoczętą w Studenckim Kole Naukowym, kontynuował w Zakładzie Biochemii Instytutu Weterynaryjnego w Puławach.

Specjalizację I stopnia z zakresu położnictwa i ginekologii uzyskał w 1976r. W wyniku konkursu od dn. 30.12.1976 r. podjął pracę na stanowisku asystenta w II Klinice Ginekologii Operacyjnej. W roku 1979 uzyskał specjalizację II stopnia z położnictwa i chorób kobiecych.

Decyzją Rady Wydziału Lekarskiego AM w Lublinie w 1978r. na podstawie rozprawy ” Stężenie witaminy E w trofoblaście i surowicy krwi kobiet w przebiegu poronienia” (promotor prof. dr hab. Jerzy Jakowicki) uzyskał stopień doktora nauk medycznych.

W roku 1991r. na podstawie rozprawy „Badania nad estrogenozależną aktywnością biologiczną tkanki gruczolakoraka endometrium w różnym okresie życia kobiety” decyzją Rady Wydziału Lekarskiego AM w Lublinie uzyskał stopień doktora habilitowanego.

Prezydent Rzeczypospolitej 16 sierpnia 1999 r. nadał mu tytuł profesora nauk medycznych. Od 1.10.1999 r kieruje I Katedrą i Kliniką Ginekologii Onkologicznej i Ginekologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.

Był lub Jest członkiem następujących towarzystw naukowych:

-New York Academy of Science

-World Endometriosis Society

• European Society of Gynecologic Endoscopy

• European Society of Gynecologic Oncology

• European Endometriosis Society

-Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego. Prezes w kadencji 2006-2009.

-Polskiego Towarzystwa Ginekologii Onkologicznej. Prezes w kadencji 2017-2002

-Polskiego Towarzystwa Menopauzy i Andropauzy

-Polskiego Towarzystwa Biochemicznego

Jest członkiem redakcji wielu czasopism naukowych

Był promotorem 13 przewodów doktorskich.

Jego wychowankowie to: 5 profesorów medycyny oraz 5 doktorów habilitowanych.

Wielokrotnie otrzymywał nagrody Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, w tym w 2014 roku za całokształt działalności naukowej.

W latach 1980-1989 był członkiem Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność w AM w Lublinie.

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, brązowym oraz złotym Krzyżem Zasługi, medalem Komisji Edukacji Narodowej, medalem Zasłużony dla Kultury Polskiej, Złotym Medalem Lubelskiego Tow. Medycznego oraz Odznaką za zasługi dla Służby Zdrowia.

Prof. dr hab. Marian Król

Urodził się 9 września 1938 r. we wsi Młynki koło Puław. Naukę pobierał w Liceum Ogólnokształcącym w Puławach, gdzie zdał egzamin maturalny w 1956 r.

Studiował na Wydziale Rolnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie, i  w 1961 r. zdobył tytuł magistra rolnictwa. Bezpośrednio po uzyskaniu dyplomu podjął pracę pod kierownictwem prof. Marka Ruszkowskiego w Zakładzie Doświadczalnym IUNG w Osinach, kolejno na stanowisku stażysty, asystenta i starszego asystenta. W 1967r. przeszedł do Zakładu Roślin Zbożowych, gdzie objął kierownictwo Pracowni Uprawy Owsa.

W 1970 r. uzyskał stopień doktora nauk rolniczych uzyskał, na podstawie pracy „Wpływ herbicydów na wzrost, rozwój, pokrój rośliny i strukturę plonu odmian pszenicy ozimej i jarej”. W tym też roku otrzymał stanowisko adiunkta, a prof. Marek Ruszkowski mianował go swym zastępcą.

Na podstawie rozprawy „Wpływ temperatury i sposobu stosowania bentazonu metylodiklofopu na ich aktywność biologiczną”, w 1982 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego i został powołany na stanowisko docenta. W 1985r. przejął kierownictwo Zakładu Wdrażania i Upowszechniania Wyników Badań. W 1991r. w wyniku postępowania konkursowego, objął funkcję Dyrektora Instytutu. Nominację na profesora otrzymał w 1994r. W latach 1988-1995 był członkiem Rady Naukowej IUNG i w 1995 r. w wyniku wyborów ponownie wszedł w jej skład.

Specjalizował się w problematyce uprawy roślin zbożowych, przy tym przez wiele lat zajmował się badaniami dotyczącymi wpływu herbicydów na produkcyjność zbóż, z uwzględnieniem aspektu ekologicznego. Jego zainteresowania obejmowały również zagadnienia społeczno-ekonomiczne, ochronę środowiska przyrodniczego, a także metodyki i organizacji badań naukowych. Cechowała go duża aktywność zarówno w działalności naukowej, jak i organizacyjnej. Był autorem lub współautorem około 160 publikacji, promował trzech doktorów i był recenzentem pięciu prac doktorskich. Swoje szerokie zainteresowania miał możliwość rozwijać w czasie staży w naukowych placówkach zagranicznych w Niemczech (Braunschweig), Stanach Zjednoczonych (Fargo), we Francji (Dijon), w Anglii (Brighton) oraz uczestnicząc w licznych konferencjach naukowych. Na uwagę zasługuje jego udział w międzynarodowej konferencji w Chinach (1992r.), gdzie przedstawił dorobek Polski z zakresu agrotechniki i biologii gryki.

Studia prof. M. Króla nad przyczynami zróżnicowania produkcyjności gatunków i odmian zbóż w zmiennych warunkach siedliska i agrotechniki były podstawą do zespołowego opracowania kompleksowych technologii uprawy zbóż i komputerowego doradztwa technologicznego. Dużo energii i inwencji wykazał we wdrażaniu tych kompleksowych technologii. Za działalność naukową był wielokrotnie nagradzany i odznaczany.

Zmarł nagle 8 czerwca 1995 r.

Prof. dr hab. Ewa Kurek

Urodziła się 19 marca 1943 roku w Opolu Lubelskim, ale za rodzinne miasto uważała Puławy, w których mieszkała od urodzenia. W 1960 roku uzyskała maturę w LO im. A.J. Czartoryskiego w Puławach i w tym samym roku rozpoczęła studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS. W 1965 roku otrzymała tytuł magistra mikrobiologii. Przez dwa lata pracowała w Zakładzie Mikrobiologii IUNG w Puławach.

W 1967 roku podjęła studia na działającym na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS, Środowiskowym Studium Doktoranckim. W 1971 roku uzyskała stopień doktora nauk biologicznych i jesienią 1971 roku została zatrudniona na etacie adiunkta w Zakładzie Biologii Molekularnej. Tu prowadziła badania nad fosforylacją białek i utlenianiem nieorganicznych związków siarki przez drobnoustroje heterotroficzne.

W 1986 roku uzyskała stopień doktora habilitowanego, w 1978 roku zorganizowała i uruchomiła na Wydziale Pracownię Mikrobiologii Środowiskowej (przekształconą w 1992 roku w Zakład), a w 1990 została kierownikiem tej jednostki i podjęła badania z zakresu ochrony środowiska.

Ewa Kurek przez ponad 20 lat (do 30 września 2013 roku) była kierownikiem Zakładu Mikrobiologii Środowiskowej.

W roku 1998 uzyskała tytuł naukowy profesora w zakresie nauk biologicznych, a w roku 2003 stanowisko profesora zwyczajnego UMCS. W latach 1978/1979 i 1987/1988 odbyła 12-miesięczne staże w Laboratorium Biochemii Gleby w The Pennsylvania State University w USA.

W latach 1991-1993 pełniła funkcję prodziekana Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi oraz była członkiem Senackiej Komisji do spraw Studiów i Studentów, a także podkomisji powołanej przez Rektora opracowującej nowy regulamin studiów w UMCS.

Jej zainteresowania naukowe koncentrowały się wokół zagadnień dotyczących roli mikroorganizmów w ochronie środowiska glebowego przed degradacją spowodowaną procesami antropogennymi oraz biologicznych metod kontroli rozwoju fitopatogenów grzybowych i bionawożenia roślin.

Prowadziła wykłady z mikrobiologii środowiska, ekologii drobnoustrojów oraz biotechnologicznych metod w ochronie środowiska dla studentów biologii środowiskowej, mikrobiologii i biotechnologii oraz dla studentów ochrony środowiska. Była promotorem 71 prac magisterskich i 4 przewodów doktorskich.

Rezultaty przeprowadzonych badań przedstawiła w ponad 200 publikacjach. Przygotowała polską wersję nowoczesnego podręcznika akademickiego z zakresu mikrobiologii i biochemii gleby, wydaną w 2000 roku przez Wydawnictwo UMCS.

Była członkiem Polskiego Towarzystwa Biochemicznego, Polskiego Towarzystwa Genetycznego, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego (członek rzeczywisty) oraz International Society for Environmental Biotechnology.

Zmarła 8 marca 2018 r. w Lublinie, pochowana w Puławach na cmentarzu rzymsko-katolickim przy ul. Piaskowej.

Prof. dr hab. inż. Marek Lechman

Absolwent Liceum im. A. J. ks.Czartoryskiego. Maturę uzyskał w 1972 r. Jest synem długoletniego cenionego nauczyciela i wychowawcy tegoż Liceum, Jana Lechmana.

Ukończył studia na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej. Po odbyciu studiów doktoranckich na PW, podjął pracę w Instytucie Techniki Budowlanej w Warszawie, gdzie pracuje do dnia dzisiejszego, aktualnie na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

Prowadzi prace badawcze z zakresu diagnostyki i obliczania żelbetowych i murowych konstrukcji wieżowych (kominy przemysłowe, wieże antenowe, chłodnie kominowe), związane m. in. z doskonaleniem projektowania i wprowadzaniem do praktyki ustaleń norm europejskich.

Jego działalność zawodowa obejmuje także prace ekspertyzowe i opinie techniczne dotyczące oceny stanu technicznego obiektów budowlanych. Wykonał kilkaset tego rodzaju opracowań, m. in. dla Zakładów Azotowych w Puławach.

Jest autorem lub współautorem ponad 100 publikacji i referatów konferencyjnych, głównie z zakresu diagnostyki oraz metod matematycznych i komputerowych obliczania konstrukcji wieżowych.

Jest członkiem International Association for Industrial Construction (CICIND).

Prof. dr inż. Aleksander Lisowski

Urodził się 6 marca 1919 roku w Tuapse (Kraj Krasnodarski, Rosja).

Od 1920 roku mieszkał wraz z rodzicami w Puławach, gdzie w 1936 roku uzyskał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego. Po zdaniu konkursowego egzaminu został przyjęty do marynarki i przez rok pływał na „Darze Pomorza”.

W 1938 roku wstąpił do podchorążówki w Warszawie. We wrześniu 1939 roku dostał się do niewoli niemieckiej. Po udanej ucieczce z transportu do obozu, powrócił do Puław. Podczas okupacji pracował jako robotnik, a następnie jako majster w warsztacie rzeźbiarsko-stolarskim w Puławach. Należał do Armii Krajowej.

Po uruchomieniu filii Politechniki Warszawskiej w oswobodzonym Lublinie, wstąpił na Wydział Inżynierii Lądowej. Studia ukończył w 1947 roku uzyskując dyplom inżyniera budownictwa. Doktoryzował się w 1951 roku, stanowisko docenta uzyskał w 1954 roku. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1957 roku, profesorem zwyczajnym został w 1963 roku.

W latach 1947–1949 pracował jako inspektor budów w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym, a następnie jako konstruktor w Biurze Projektów MON. We wrześniu 1949 roku rozpoczął pracę w Katedrze Konstrukcji Stalowych, a następnie w Katedrze Wytrzymałości Materiałów Politechniki Warszawskiej na stanowisku starszego asystenta, a następnie adiunkta.

W latach 1952-1962 pracował w Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie jako docent, następnie zastępca profesora na stanowisku kierownika Katedry Wytrzymałości Materiałów Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa. Prowadził wykłady z wytrzymałości materiałów, statyki konstrukcji, teorii sprężystości i plastyczności oraz teorii drgań. Utworzył i był kierownikiem Pracowni Modelowego Badania Powłok IPPT PAN, która działała do lutego 1962 roku. Po dziesięciu latach pracy w AGH, we wrześniu 1962 r. rozpoczął pracę na Politechnice Krakowskiej, jako kierownik Katedry Matematyki. We wrześniu 1973 roku wyjechał z Krakowa do Warszawy. Na Politechnice Warszawskiej pracował aż do śmierci.

Jest autorem około 130 pozycji, w tym 13 skryptów i 8 książek. Znaczna część publikacji została zamieszczona w renomowanych czasopismach krajowych i zagranicznych. Wydał szereg prac naukowych, dotyczących podstaw programowania na maszyny matematyczne. Aktywna działalność naukowa obejmowała statykę i dynamikę belek, ram płaskich i przestrzennych oraz płyt i powłok, a także aplikację metod teorii sprężystości do problemów górnictwa. W końcu lat 50-ych zaczął aktywnie rozwijać metody elektrycznych układów analogowych w zastosowaniu do problemów mechaniki. Według Jego projektu konstruowane są analogi typu AL, do obliczania belek i ram, konstrukcji opartych na sprężystym podłożu czy też do wyznaczania przemieszczeń górotworu.

Był utalentowanym rzeźbiarzem – amatorem, rzeźbił w drewnie. W kościele garnizonowym w Puławach znajduje się wyrzeźbiona przez niego figura św. Antoniego.

Zmarł 25 czerwca 1976 roku w Warszawie. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu przy ul. Piaskowej w Puławach.

Doc. dr inż. Wiesław Łucjanek

Urodził się 27 czerwca 1934 roku w Lublinie. Pierwsze 10 lat życia spędzał przemiennie: w Sobolewie, gdzie jego ojciec był dyżurnym ruchu na stacji kolejowej, i w Puławach, gdzie mieszkali jego dziadkowie ze strony matki. W 1945 roku  cała rodzina osiadła na stałe w Puławach.

We wrześniu 1945 roku rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Ks. Adama Jerzego Czartoryskiego w Puławach.

Po czterech latach ukończył gimnazjum w ostatnim roczniku z tzw. małą maturą i we wrześniu 1949 roku rozpoczął naukę w istniejącym do dzisiaj Liceum. Był bardzo dobrym uczniem, szczególnie pasjonowała go fizyka, aktywnym także w pracy samorządu Szkoły. Gdy w maju 1951 roku zdał egzamin dojrzałości, dodatkowo otrzymał Dyplom Przodownika Nauki i Pracy Społecznej, uprawniający do wstępu bez egzaminu na dowolny wydział wyższej uczelni.

W październiku 1951 roku rozpoczął studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. Po czterech latach, gdy był studentem kursu magisterskiego, otrzymał propozycję pracy na Politechnice Warszawskiej. Przez jeden semestr prowadził zajęcia zlecone, a od 15 lutego 1956 roku został zatrudniony na etacie. W lutym 1957 roku ukończył w przewidzianym czasie studia z dyplomem inżyniera magistra lotnictwa, specjalność budowa samolotów.

W kwietniu 1964 roku obronił doktorat nauk technicznych.

W roku akademickim 1965/66 był stypendystą Państwowej Rady Badań Naukowych (National Research Council) w Ottawie (Kanada).

W październiku 1971 roku Minister Szkolnictwa Wyższego powołał go na stanowisko docenta na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa (MEiL) Politechniki Warszawskiej i od tego dnia przez dwie dwuletnie kadencje był prodziekanem Wydziału MEiL odpowiedzialnym za kształcenie, po czym przez kolejną, 3-letnią kadencję (1975-78) – dziekanem tego wydziału.

W latach 1984 – 87 był profesorem Departamentu Lotniczego na Wydziale Inżynierii Uniwersytetu w Trypolisie (Libia).

Po powrocie kierował Zakładem Automatyki i Osprzętu Lotniczego na Wydziale MEiL, a po przejściu na emeryturę w 1999 roku kontynuował kształcenie studentów w grupie anglojęzycznej, przez kilka lat jako pracownik etatowy, a do 2021 roku na podstawie umowy cywilno-prawnej (zlecenia).

W latach 1999 – 2016 współpracował na części etatu z Politechniką Lubelską, prowadząc zajęcia ze studentami z przedmiotów lotniczych.

Autor, współautor lub współredaktor 5 książek, 3 podręczników i ponad 60 publikacji w polskich i zagranicznych czasopismach oraz w materiałach konferencyjnych. Autor lub współautor ponad 70 referatów wygłoszonych na krajowych i zagranicznych konferencjach i sympozjach. Dziedziny zainteresowań naukowych: Aerodynamika, Aeroelastyczność, Aeromechanika Wiropłatów, Diagnostyka Techniczna, Kształcenie, Mechanika Lotu, Mechanika Ogólna, Śmigła.

Autor lub współautor kilkudziesięciu opracowań dla przemysłu oraz analiz i ekspertyz.

Promotor 5 zakończonych przewodów doktorskich (1 z wyróżnieniem), recenzent kilkunastu przewodów doktorskich, przewodniczący kilkunastu komisji przewodów doktorskich.

Kilka kadencji:

• członek Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk,
• członek Rady Naukowo-Technicznej Fabryki Samolotów WSK PZL-Mielec,

członek, a przez 1 kadencję Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej.

Członek krajowych i zagranicznych stowarzyszeń naukowych i technicznych, m. in.:

• Współzałożyciel, a następnie członek Polskiego Stowarzyszenia Wiropłatowego, odznaczony Złotą Odznaką (1999),
• Od roku 1991 członek (od 2005 członek honorowy, a w latach 1995-2005 Przewodniczący Polskiego Oddziału) Amerykańskiego Towarzystwa Śmigłowcowego (American Helicopter Society – AHS),

Współzałożyciel (1992), następnie członek i trzy kolejne 4-letnie kadencje skarbnik, a od stycznia 2006 Wiceprzewodniczący Zarządu Stowarzyszenia Twórców Aeronautyki i jej Rozwoju – STAR/Poland (Polski Oddział Europejskiej Organizacji Specialised Training in Aeronautics and Research).

W latach 1995-2015 koordynator współpracy między Politechniką Warszawską i Moskiewskim Państwowym Uniwersytetem Technicznym Lotnictwa Cywilnego (МГТУГА), a do 2017 roku także z Politechniką Kijowską.

Wiesław Łucjanek to wielki przyjaciel Liceum im. A. J. ks. Czartoryskiego. Uczniowie wielu roczników mieli okazję słuchać Jego interesujących wykładów nt. studiów na Politechnice, prowadzonych w szkole w Puławach jak i na terenie Politechniki. Zawsze znalazł czas, by spotkać się z młodzieżą przy okazji wycieczek do Warszawy. Służył też radą dyrekcji Liceum w wielu kwestiach.

Prof. dr hab. Barbara Maliszewska-Kordybach

Urodziła się 22 września 1941 roku w Lublinie,Po sześciu latach wraz z rodziną przeniosła się do Puław i tu ukończyła szkołę podstawową i Liceum im Ks. A. J. A. Czartoryskiego. Po zdaniu matury w roku 1959 rozpoczęła studia na Wydziale Matematyki Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, które kończy w roku 1964. Jako stypendystka Zakładów Azotowych w Puławach pracowała tam w latach 1964-1970 na stanowisku inżyniera, a następnie kierownika laboratorium Zakładu Amoniak II.

Pracę naukową rozpoczęła w 1971 roku w Zakładzie Petro- i Karbochemii Polskiej Akademii Nauk w Gliwicach. W 1984 roku powraca wraz z rodziną do Puław, rozszerza swoje zainteresowania badawcze podejmując pracę w Zakładzie Gleboznawstwa Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa kolejno na stanowiskach adiunkta, docenta i profesora. Pełni też funkcję Kierownika Zakładu Gleboznawstwa Erozji i Ochrony Gruntów. W roku 2014 przechodzi na emeryturę.

Droga jej rozwoju naukowego związana jest ze współpracą z wieloma placówkami naukowymi. Stopień doktora nauk technicznych uzyskała w 1979 roku na Wydziale Chemii Politechniki Krakowskiej, a doktora habilitowanego nauk rolniczych w roku 1994 na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. Tytuł profesora, nadany w 2000 roku przez Prezydenta RP, otrzymała na wniosek Rady Naukowej IUNG w Puławach.

Główne kierunki działalności naukowej prof. B. Maliszewskiej-Kordybach obejmują zagadnienia analizy związków organicznych, ich występowania, trwałości i oddziaływania w środowisku glebowym. Szczególne znaczenie mają priorytetowe w skali kraju badania oceny poziomu zanieczyszczenia gleb użytków rolnych przez rakotwórcze węglowodory aromatyczne i związana z ich obecnością analiza ryzyka środowiskowego. Wyniki tych badań były prezentowane w formie ponad 300 publikacji naukowych oraz referatów i komunikatów na krajowych i międzynarodowych konferencjach naukowych.

Prof. Maliszewska-Kordybach jest promotorem 5 prac doktorskich przygotowanych w jej zespole oraz recenzentem w kilkunastu innych przewodach doktorskich i habilitacyjnych w kraju i za granicą. Kierowała wieloma projektami badawczymi, była koordynatorem krajowym i liderem pakietów badawczych w projektach międzynarodowych UE i NATO, realizowanych przez IUNG, współorganizatorem konferencji i spotkań naukowych w innych krajach UE. W latach 2003-2006 była Koordynatorem Centrum Doskonałości Unii Europejskiej – “Protection of Land and Water Quality and Sustainable Development of Rural Areas” PROLAND, w ramach którego zorganizowano w IUNG  kilkanaście międzynarodowych spotkań i konferencji naukowych.

Była wieloletnim członkiem Rady Naukowej IUNG-PIB. Jej działalność została wyróżniona nagrodą Ministra Środowiska, Złotym Krzyżem Zasługi, nagrodami Dyrektora IUNG, Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego i honorową odznaką ISO.

Poza działalnością naukową zajmowała się aktywnie kształceniem młodzieży; jako wieloletni (1998-2014) Kierownik Studium Doktoranckiego IUNG-PIB organizowała w Instytucie konkursy dla opiekunów i doktorantów, seminaria, zajęcia praktyczne i terenowe, konferencje młodych naukowców i rozwijała ich współpracę z innymi ośrodkami naukowymi. Była fundatorem corocznych nagród dla młodych naukowców IUNG w konkursach im. Wandy Maliszewskiej.

Prof. dr Małgorzata Marek-Sadowska

Małgorzata Marek-Sadowska urodziła się w Poznaniu. Do szkol podstawowych uczęszczała początkowo we Wrocławiu, a od piątej klasy w Puławach. Jest absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. A. J. Czartoryskiego w Puławach-1966. Ukończyła studia na Politechnice Warszawskiej gdzie uzyskała stopień magistra matematyki stosowanej. Po studiach rozpoczęła prace jako asystentka w Zakładzie Przyrządów Półprzewodnikowych Politechniki. W latach 1974-1975 pracowała w Laboratorium Przyrządów Półprzewodnikowych Penn State University w Stanach Zjednoczonych. W 1976 obroniła prace doktorska. W tymże roku została powołana na stanowisko adiunkta na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. W latach 1979-1980 pracowała w Laboratorium Elektroniki Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley.

Od 1982r. mieszka w Stanach Zjednoczonych. W latach 1982-1990 pracowała na stanowiskach naukowych na Wydziale Inżynierii Elektrycznej i Nauk Komputerowych Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. W roku 1990 otrzymała pozycje profesora zwyczajnego (full professor) na Wydziale Inżynierii Elektrycznej i Komputerowej Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara, gdzie kontynuowała prace do roku 2017 t.j. do przejścia na emeryturę. W 2013 za całokształt pracy naukowej i dydaktycznej otrzymała tytuł wybitnego profesora (“distinguished professor”) Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara.

Jest promotorem trzydziestu trzech, oraz recenzentem kilkudziesięciu prac doktorskich. Jej dorobek naukowy to ponad 300 artykułów w czasopismach i na konferencjach. Sześć spośród jej artykułów otrzymało nagrody lub wyróżnienia jako najlepsze na czołowych konferencjach w dziedzinie automatyzacji projektowania układów scalonych wielkiej skali integracji. W 1997 została wybrana IEEE Fellow.

Była redaktorem kilku czasopism naukowych, m.in. IEEE Transactions on Computer Aided Design, IEEE Transactions on VLSI Design i Journal of Circuits, Systems and Computers. Przez dwa lata pełniła funkcje redaktora naczelnego IEEE Transactions on Computer Aided Design.

Byla członkiem technicznych komitetów doradczych siedmiu firm elektronicznych. Była zapraszana na wykłady do takich firm jak IBM, Intel, Mentor Graphics, Xilinx, Fujitsu, NEC i innych. Trzykrotnie otrzymała nagrodę IBM. Wielokrotnie też była zapraszana do wygłaszania seminariów na różnych uniwersytetach amerykańskich i zagranicznych: w Japonii, na Taiwanie i w Hong-Kongu. Pełniła tez role oficjalnego zewnętrznego rewelatora Wydziału Informatyki Okayama University w Japonii.

Wielokrotnie uczestniczyła w komitetach doradczych Narodowej Fundacji Nauki (NSF) oraz była członkiem komitetów Stanu Kalifornia przyznających granty. Pełniła tez różne funkcje w towarzystwach naukowych. Przez wiele lat przewodniczyła komitetowi przy IEEE przyznającemu nagrody za najlepsze prace doktorskie w dziedzinie projektowania układów cyfrowych wielkiej skali integracji. Była członkiem wielu komitetów przyznających prestiżowe nagrody IEEE i ACM.

Prof. dr hab. Waldemar Czesław Michna

Polityk i ekonomista, profesor nauk ekonomicznych, w latach 1987–1988 minister ochrony środowiska i zasobów naturalnych, poseł na Sejm PRL VIII kadencji oraz na Sejm II kadencji.

Urodził się 13 stycznia 1929 w Śniadówce. W 1949 zdał maturę w L.O. im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach. W 1956r. ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, w 1961 obronił tam doktorat, habilitował się w 1968. W 1984 otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych.

Działał w Związku Młodzieży Wiejskiej RP Wici, Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej i ZMW, od 1957 do 1966r.  zasiadał w jego zarządzie głównym, a następnie przez cztery lata w głównym sądzie koleżeńskim. Od 1950 należał  do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, w latach 1973–1980 był kierownikiem Wydziału Ekonomiczno-Rolnego Naczelnego Komitetu partii. Dwukrotnie (w latach 60. i 70.) był dyrektorem gabinetu wicepremiera. W latach 1980–1984 zasiadał w składzie Stołecznej Rady Narodowej, pełnił obowiązki jej wiceprzewodniczącego z ramienia ZSL. W okresie 1984–1988 był związany z resortem ochrony środowiska i zasobów naturalnych, a od 23 października 1987 do 19 września 1988 zajmował urząd ministra tego resortu w rządzie Zbigniewa Messnera. Był posłem na Sejm PRL VIII kadencji z ramienia ZSL oraz na Sejm RP II kadencji, wybranym w okręgu Gliwice z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego.

Zawodowo był związany z Instytutem Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej i Akademią Finansów w Warszawie.

Zmarł 21 lutego 2013r. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Józef Mikos 

Polski prawnik i polityk, wiceminister sprawiedliwości, sędzia Sądu Najwyższego, w latach 1985–1991 członek Trybunału Stanu.

Urodził się  23 marca 1929 r. W 1949r. uzyskał maturę w Liceum im. A. J. Czartoryskiego w Puławach

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, przez pewien czas był wykładowcą uczelni. Współautor publikacji naukowych. W latach
50-tych wstąpił do PZPR. Od 1961 pełnił funkcję wiceprezesa, od 1964 prezesa Sądu Wojewódzkiego w Lublinie. W 1972 został sędzią Izby Karnej Sądu Najwyższego (po 1989 pozytywnie zweryfikowany). Objął funkcję I sekretarza POP PZPR przy Sądzie Najwyższym. Został członkiem Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich, a także dyrektorem Departamentu Spraw Karnych w Ministerstwie Sprawiedliwości (od 1974r.). W latach 80-tych pracował na stanowisku wiceministera sprawiedliwości, w 1982r. powrócił do orzekania w SN (został m.in. przewodniczącym wydziału). Od latach 1985-1991 był członkiem Trybunału Stanu II i III kadencji, należał też do Krajowej Rady Sądownictwa I kadencji (1990–1994). Zasiadł w Komisji do spraw Reformy Prawa Karnego przy Prezesie Rady Ministrów.

Zmarł 13 maja 2013, pochowany na Cmentarzu Komunalnym Południowym pod Warszawą.

Prof. dr Henryk Mitosek

Mitosek Henryk (1913 – 1977); profesor nadzwyczajny, geograf, meteorolog. Ur. 28 września 1913r. w Budziskach, pow. łukowski, s. Józefa i Filipiny z Osińskich.

Świadectwo dojrzałości uzyskał w roku szkolnym 1935/36 w Liceum Ogólnokształcącym im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach i rozpoczął studia na sekcji geografii Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Warszawskiego. Dokończył je po wojnie, na Wydziale Przyrodniczym UMCS w Lublinie (1944). Tam też obronił pracę doktorską w 1951r,. tytuł docenta otrzymał w 1957r., profesora nadzwyczajnego w 1966 roku.

W czasie studiów na UW pracował w Wojskowej Służbie Meteorologicznej

na Okęciu w Warszawie. Z instytutem puławskim związał się w 1940r. W lutym 1945r. objął kierownictwo Stacji Meteorologicznej PINGW. Dzięki osobistemu zaangażowaniu i zdolnościom organizatorskim odbudował stację po zniszczeniach wojennych i przywrócił działalność tej najstarszej polskiej, agrometeorologicznej placówki naukowej. Po zmianach organizacyjnych instytutu nadal kierował placówką meteorologiczną, która od 1957r. funkcjonowała  jako samodzielna Pracownia Meteorologii i Klimatologii Rolniczej

Pracownią tą kierował do czasu rozpoczęcia pracy w lubelskiej WSR . Na Wydziale Rolniczym WSR objął Katedrę Meteorologii i Klimatologii ­(1962 – 1975). Wykładał też meteorologię w punktach konsultacji  zaocznych WSR w Białej Podlaskiej i Kielcach oraz na Uniwersytecie im. M. Kopernika w Toruniu (1958 – 1968). Przez jedną kadencję był prodziekanem Wydziału Rolniczego WSR (1964 – 1969).

Należał do grona wybitnych polskich agrometeorologów. W jego pracy naukowej wiele miejsca zajmowały badania wpływu warunków meteorologiczny­ch na rozwój i plonowanie roślin uprawnych. Szczególną uwagę poświęcał badaniom dynamiki wodnej gleb, klimatu glebowego i  lokalnego klimatu przełomowego odcinka doliny Wisły. Był autorem 53 publi­kacji z zakresu agrometeorologii, promotorem kilkunastu prac magisterskich ­kilku przewodów doktorskich i naukowym opiekunem przewodu habilitacyjnego. Wchodził w skład kilku komisji PAN, Rady Naukowej IUNG w Puławach, Komisji Doradczej przy Ministrze Rolnictwa oraz Rady Naukowej Prezydium WRN w Lublinie. Jego zainteresowania pozazawodowe to historia rodzinnego Podlasia.

Prof. dr hab. Henryk Tadeusz Mitosek

Urodził się 5 kwietnia 1943r. w Puławach. Tu ukończył szkołę podstawową, następnie w 1961r. Liceum Ogólnokształcące im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego.

Studia na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej ukończył w czerwcu 1966r., uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa wodnego.

W październiku 1972r., na podstawie dysertacji pt. Optymalizacja stochastycznych modeli otrzymał stopień doktora nauk technicznych nadany uchwałą Rady Wydziału Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej. Za rozprawę zdobył w 1973r. Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki  – indywidualną III stopnia.

W grudniu 1985r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna ds. Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów zatwierdziła uchwałę Rady Naukowej Instytutu Geofizyki PAN w sprawie nadania mu stopnia doktora habilitowanego nauk fizycznych w zakresie hydrologii.

Prezydent RP Lech Kaczyński postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2007r. nadał mu tytuł profesora nauk o Ziemi.

W latach 1966-1980 pracował w katedrze Hydrologii i Gospodarki Wodnej Politechniki Warszawskiej, , a następnie, w wyniku reorganizacji, w Instytucie Inżynierii Środowiska przy Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej. Za osiągnięcia w pracy naukowej i dydaktycznej był wielokrotnie nagradzany przez Rektora Politechniki Warszawskiej.

W latach 1980-1998 pracował na całym etacie, a 1989-2006 na ½ etatu w Instytucie Geofizyki PAN. Tam przez dwa lata pełnił obowiązki kierownika Pracowni Systemów Hydrologicznych. W roku 1986 otrzymał Nagrodę Sekretarza Naukowego PAN za kierowanie zespołem i udział w pracy pt. Przegląd i analiza nowoczesnych metod gospodarki wodnej stosowanych na etapie projektowania i eksploatacji zbiorników wodnych.

W roku akademickim 1974/75 odbył staż na Johns Hopkins University w Baltimore (USA). W okresie dwóch lat akademickich (1977-1979) przebywał, z przyczyn rodzinnych, we Francji. Pracował tam w Institut de Mecanique des Fluides Universite Louis Pasteur de Strasbourg, gdzie prowadził badania nad rozprzestrzenianiem się zanieczyszczeń chlorkiem sodu wód podziemnych w obszarze ujęcia wody dla miasta i regionu Strasbourga.

W latach 1998-2013 pracował w Instytucie Geografii Akademii Świętokrzyskiej, a następnie na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach, gdzie pełnił funkcję kierownika Zakładu Geografii Regionalnej. W latach 2005-09 był dyrektorem Instytutu Geografii. W 2009 roku został profesorem zwyczajnym.

.Opublikował wiele prac naukowych ponadto pięć książek. Uczestniczył jako wykonawca w grantach Komitetu Badań Naukowych. Brał udział w wielu konferencjach międzynarodowych, na których przedstawiał referaty z wynikami swoich dokonań, uczestniczył także w konferencjach krajowych. Wypromował dwóch doktorów.

W latach 1988-1998 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Geofizyki PAN w Warszawie, a w latach 1989-1991  członkiem Komitetu Gospodarki Wodnej PAN. Ponadto był członkiem International Urban Fellow’s Association of the Johns Hopkins University w Baltimore.

Prof. dr hab. Anna Strzelec (zd. Nowak)

Anna Nowak urodziła się w 1936 roku w Hipolitówce na Wołyniu. W 1954 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. A.J. Ks.  Czartoryskiego w Puławach.

Studiowała na Wydziale Rolniczym WSR w Lublinie. W 1961 roku podjęła pracę w Zakładzie Mikrobiologii Rolniczej IUNG, początkowo na etacie pracownika inż.-technicznego,  a następnie asystenta, starszego asystenta, adiunkta od 1971 roku, docenta od 1983 roku i profesora od roku 1992.Stopień doktora nauk przyrodniczych uzyskała w roku 1971 na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie na podstawie rozprawy „Wpływ mocznika na zdolność szczepów Rhizobium do asymilowania wolnego azotu”.

W 1975 roku przebywała na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Stanu Connecticut w Storrs w USA, odwiedziła ośrodki naukowe USA, Kanady, Anglii i Szwecji, zapoznając się z prowadzonymi w nich badaniami. W 1983 roku Rada Naukowa IUNG nadała jej stopień doktora habilitowanego z zakresu mikrobiologii rolniczej i przyznała nagrodę naukową za rozprawę „Wpływ niektórych czynników środowiska na rozkład herbicydów chloro-s-triazynowych”. W latach 1984-1992  pełniła funkcję kierownika Pracowni Szczepionek i Drobnoustrojów Ryzosfery. W 1992 roku podczas pobytu w Korei szkoliła pracowników uniwersytetów i instytutów w zakresie metod stosowanych w mikrobiologii rolniczej. W lutym 1992  roku uzyskała uzyskała tytuł profesora nauk rolniczych. Tematyka prac prof. Strzelcowej koncentrowała się na: oddziaływaniu różnych czynników środowiskowych na aktywność biologiczną gleb; interakcji pestycydów i drobnoustrojów glebowych oraz roli drobnoustrojów w detoksykacji i rozkładzie herbicydów ; wiązaniu azotu atmosferycznego przez bakterie symbiotyczne roślin motylkowych oraz wykorzystaniu tych bakterii jako szczepionek dla roślin. Za opracowanie technologii produkcji szczepionek i ich wdrożenie do praktyki rolniczej otrzymała nagrodę naukową Dyrektora IUNG. Prof. dr hab. A Strzelec jest autorem 96 publikacji naukowych, w tym 65 samodzielnych, 2 instrukcji wdrożeniowych, 9 prac przeglądowych oraz kilku ekspertyz i materiałów szkoleniowych.

Wyniki swoich badań prezentowała na sympozjach krajowych i zagranicznych. W roku 1987 otrzymała odznakę „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, a w 1992 roku została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.

W 1998 roku przeszła na emeryturę.

Prof. dr hab. Kazimierz Noworolnik

Kazimierz Noworolnik urodził się 26.06.1947 we Wronowie koło Puław. W roku 1964 ukończył I LO im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach. Studiował na wydziale rolniczym Akademii Rolniczej w Lublinie. Dyplom magistra inżyniera rolnictwa uzyskał w 1971r., po czym odbył roczny staż produkcyjny w zakładzie doświadczalnym w Osinach.

W latach 1072 – 1976 kontynuował naukę na studium doktoranckim w Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Stopień doktora nauk rolniczych uzyskał w roku 1977 na wydziale rolniczym AR we Wrocławiu na podstawie rozprawy pt. „Wpływ terminu sprzętu i nawożenia azotem na plon i jakość ziarna kilku odmian pszenicy ozimej i jarej”. W roku 1990 uzyskał stopień dra habilitowanego na podstawie rozprawy „Reakcja jęczmienia ozimego na warunki glebowe, nawożenie azotem oraz termin i gęstość siewu”.

W 1990 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy „Reakcja jęczmienia ozimego na warunki glebowe, nawożenie azotem oraz termin i gęstość siewu”. Tytuł i profesora nauk rolniczych otrzymał w 1977 r. Pracownikiem Zakładu Uprawy Roślin Zbożowych był od roku 1997. Pracował na stanowisku specjalisty (1976-1977), następnie adiunkta (1977-1990), docenta (1991-1997) i profesora (od 1998). W latach 1983 – 1992 pełnił funkcję kierownika Pracowni Uprawy Jęczmienia.

Do najistotniejszych osiągnięć naukowych zaliczyć należy:

– określenie wpływu głównych czynników agrotechnicznych i siedliskowych na plonowanie jęczmienia jarego i ozimego oraz gryki, a także określenie współdziałania między tymi czynnikami na podstawie licznych doświadczeń przeprowadzonych na terenie całej Polski.

– opracowanie agrotechniki mieszanek jęczmienia z owsem optymalnego udziału komponentów mieszanek.

– określenie wymagań agrotechnicznych odmian jęczmienia jarego.

Dorobek naukowy obejmuje 130 publikacji naukowych, 150 popularno-naukowych i popularnych, instrukcje wdrożeniowe i upowszechnieniowe, materiały szkoleniowe oraz 1 normę branżową, Był promotorem 2 prac doktorskich.

Prof. K. Noworolnik został uhonorowany odznaką „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” oraz trzykrotnie (1979, 1983, 1989) nagrodą Dyrektora IUNG.

Marian Opania

Urodził się 1 lutego 1943 w Puławach.

W 1960 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach. W 1964 został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.

Należał do grupy najciekawszych młodych aktorów rozpoczynających swoją karierę na początku lat 60. W 1962 wcielając się w rolę Miśka w noweli Warszawa w filmie ”Miłość dwudziestolatków” (L’amour à vingt ans) Andrzeja Wajdy zadebiutował na dużym ekranie. W teatrze zadebiutował w 1964 rolą Księcia Edwarda w sztuce „Edward II” Christophera Marlowe’a w reżyserii Stanisława Bugajskiego, na scenie Teatru Klasycznego w Warszawie.

Za role Pawła w Skoku i Truchaczka (młodego bohatera wydarzeń „czarnej niedzieli” w Bydgoszczy w 1939) w Sąsiadach, Opania otrzymał w 1970 Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego. W tych latach wielokrotnie wcielał się w postacie nadwrażliwych młodzieńców, czasem zawadiackich, szarpanych nadziejami i rozterkami swojego wieku. Jedną z jego najbardziej złożonych ról był Tadeusz, bohater filmu Antoniego Krauzego – „Palec boży” z 1972, młody prowincjusz walczący o zrealizowanie swoich marzeń.

Wystąpił w filmie „Człowiek z żelaza” Andrzeja Wajdy (1981), który otrzymał Złotą Palmę na 34. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, wielu dziełach komediowych m.in. w serialu Stanisława Barei „Zmiennicy” (1986), filmie „Rozmowy kontrolowane” Sylwestra Chęcińskiego (1991) czy „Saunie” Filipa Bajona (1992). Występował jako profesor Zybert w serialu TVP2 „Na dobre i na złe” (1999) i jako ojciec tytułowej bohaterki w serialu TVN „Prawo Agaty” (2012), w filmach „Mała matura 1947” Janusza Majewskiego (2010), „Wałęsa. Człowiek z nadziei” Andrzeja Wajdy (2013) oraz „Bogowie” Łukasza Palkowskiego (2014) i innych.

W 2016 zagrał w komedii „7 rzeczy, których nie wiecie o facetach” w reżyserii Kingi Lewińskiej. W teatrze Opania występował m.in. w spektaklach Józefa Szajny w warszawskim Teatrze Studio. Występował także w spektaklach muzycznych, m.in. w „Brelu” Emiliana Kamińskiego i Wojciecha Młynarskiego (1985) oraz w „Wysockim” (1989) czy „Hemarze” (1987).

Od 1965 związany jest z Teatrem Telewizji, gdzie wziął udział w prawie stu spektaklach. Wystąpił w około dwustu przedstawieniach Teatru Polskiego Radia.

W latach 1964–1971 występował w Teatrze Klasycznym w Warszawie, następnie w Teatrze Studio (1971–1977), Teatrze Kwadrat (1978) i Teatrze Komedia (1979–1981). Od 1981 jest aktorem Teatru Ateneum w Warszawie. Na deskach teatru gra monogram „W progu” Glena Bergera w reżyserii Bartosza Konopki, którego premiera premiera odbyła się 12 czerwca 2013.

Znany z wykonań piosenki aktorskiej, z występów w kabaretach i ról komediowych. Współpracował m.in. z Teatrem Scena Prezentacje w Warszawie. Przez wiele lat współpracował z Marcinem Wolskim i kabaretem „60-tka”. Wraz z Wiktorem Zborowskim tworzył kabaret „Super-duo”. Wykonywał pieśni Włodzimierza Wysockiego, Bułata Okudżawy, Jacquesa Brela w tłumaczeniu Wojciecha Młynarskiego, teksty Antoniego Słonimskiego, Juliana Tuwima, Mariana Hemara, Jonasza Kofty czy Marcina Wolskiego.

W 2015 nagrał płytę z piosenkami Leonarda Cohena i Jaromira Nohavicy – ”Opania Cohen Nohavica”.

Honorowy Obywatel Miasta Puławy.

Ksiądz Infułat Grzegorz Pawłowski (Jakub Hersz Griner)

kmdr rez. prof. dr hab. inż. Leszek Piaseczny

Feliks Pisula

Jan Krzysztof Podgórski

Marzanna Pomorska

Prof. dr hab. Stefan Kazimierz Prószyński

Prof. dr hab. inż. Zbigniew Raszewski

Prof. dr hab Jan Rayss

Dr hab. Tomasz Rokosz, prof. KUL

Prof. dr hab. Michał Różyczka

Sławomir Rudnicki

Prof. dr hab. Andrzej Bernard Sadzikowski

Andrzej Sajnaga

Prof. dr hab.  Elżbieta  Samorek-Salamonowicz

Prof. dr hab. Jolanta Helena Kotlińska (z domu Skalska)

Prof. dr Michał Strzemski

Prof. dr hab. Antoni Sułek 

Prof. dr hab. Alina Syp

Prof. dr hab. Zenon Szczepanik

Prof. dr. hab. Krzysztof Szulowski 

Dr hab. Alina Tudryn

Prof. dr hab. Grażyna Ginalska (z d. Turczynowicz)

Prof. dr hab. Ryszard Turski

dr Grzegorz Walczak 

Prof. dr hab. Edward Warda

Prof. dr Władysław Węgorek 

Tadeusz Wijaszka

Maria Wollenberg-Kluza

Bohdan Zadura

Prof. dr Jan Edward Zadura

Marian Zwierzchowski